Ljóðormur - 01.06.1989, Blaðsíða 44

42 Federico García Lorca
glitrandi hélutárum,
omar sér uppi á bökum
ylríkra nautahjarða.
Hvað er rætt? Hringinn allan
heltekur snyk-ill þögnin.
Hér líkami liggur á velli
og leysist upp senn og hjaðnar.
Sköpulag skínandi fagurt
sem skærir náttgalar syngju,
en er nú alþakið sárum
sem em hyljum dýpri.
Hver hreyfir hér líkklæðið? Hættið!
það er helbert skrök það sem sagt er!
Hér upphefur enginn söngva
og enginn grætur í homi,
né beitir beittum sporum
né burtu fælir snákinn:
hér vil ég aðeins eitt, það:
að augu séu vökul
og hafi engar hvíldir
en horfi á líkam þenna.
Hvort mun ég mega sjá hér
mannaval styrkra radda.
Menn þá sem hesta hemja
og hræðast ekki fljótin:
menn með krafta í kögglum,
er kunna fullum hálsi
að kyrja og kveða bragi
í krafti sólar og tinnu.
Hér vil ég á þá horfa.
Hér við klöppina þessa.
Framan við lík þetta liðið,
sem liggur með slitinn búnað.
Eg vil þeir segi mér sanninn
hvort sé ekki útgöngu að vænta
fyrir þann forgöngukappa
sem fjötraður er nú dauða.
Ég vil þeir hermi mér harmljóð