Frón - 01.01.1944, Blaðsíða 36

30
Guðrún Jónsdóttir frá Prestsbakka
Presturinn talar stundum um helvíti. Drengnum rennur kalt
vatn milli skinns og hörunds, þegar hann hlustar á þaS. Parna
stendur presturinn í stólnum í svartri hempu meS hvítan kraga
og rauSar búldukinnar og gljáandi skalla, sem hann þurrkar í
sífellu meS hvítum klút. NiSri í kirkjunni sitja bændur og konur
þeirra í löngum röSum á slitnum bckkjunum. Þau hlusta meS
fjálgleik á orS prestsins, eins og feSur þeirra og mæSur, afar
og ömmur, hafa gert á undan þeim. Svo slær presturinn í stólinn,
svo aS brakar í feysknum viSnum, og talar um kvalir hinna for-
dæmdu og sælu hinna útvöldu. Trúir fólkiS því sem hann segir,
og trúir presturinn því sjálfur? Trúir hann aS helvíti bíSi þessa
fólks, sem telur saman í huga sínum fangahnappa og sokkaplögg
á meSan þaS hlustar?
Rokkurinn þýtur. PaS er Hildur gamla aS spinna. Hún kom
einn góSan veSurdag meS rokkinn sinn á bakinu og vaSsekk í
hendinni. HvaSan hún kom veit drengurinn ekki; einhvers staSar
innan úr Dal, var sagt. Hún spinnur fyrir fólk. Hún sezt á rúmiS
sem henni er fengiS, leysir um snúrurnar og setur þær á rokkinn,
þræSir og byrjar svo aS spinna lopann, sem húsmóSirin hefir
fengiS úr verksmiSjunni fyrir ofanaftekna ull. Hún tekur gler-
augu upp úr vaSsekknum og setur þau á nefiS, og litla svarta
bók Ieggur hún í kjöltu sína. ÞaS eru Passíusálmarnir. Hún opnar
þá öSru hvoru og les nokkrar línur, en aSeins nokkrar línur, svo
spinnur hún aftur af kappi. Hún er svo lítil og grönn, gráhærS,
hrukkótt og lotin, aS drengurinn liefir aldrei séS annað eins. Og
hún er svo hvöss í svörum, ef á hana er yrt, aS þaS nálgast reiSi,
nema þegar drengurinn talar til hennar, þá er hún góSlátleg.
Af hverju skyldi hún lesa Passíusálmana á hverjum degi?
hugsar Pórir. Hún hlýtur aS kunna þá utanbókar eins og annaS
gamalt fólk, og þaS er heldur engin ánægja aS lesa þá, aS minnsta
kosti ekki fyrir þá sem geta komizt hjá því. DauSi og dóms-
dagur, synd og glötun! Hver getur skiliS samhengiS í þeirri
röksemdaleiSslu! Drengurinn er sér þess ekki meSvitandi aS hann
sé syndari. Hann hefir auSvitaS oft veriS óþægur, ekki unniS
verkin sin eins fljótt og vel og liann átti aS gera. En var þaS
dauSasynd? Fer hann til helvítis ?yrir þaS? Hann á bágt meS aS
trúa því, en samt sem áSur getur hann ekki losnaS viS óttann.
Angistin læSist inn í hug hans. Ef þaS er satt sem presturinn
segir, aS maSur sé eilíflega glataSur ef maSur trúi ekki því sem
stendur í kverinu, þessum orSum sem ómögulegt er aS skilja!