Morgunblaðið - 12.10.2015, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. OKTÓBER 2015
✝ Inga Þóra Vil-hjálmsdóttir
(Ússa) fæddist 31.
mars 1959 á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað. Hún
lést á Egilsstöðum
5. október 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Inga Maria
Warén, f. 1922, d.
2005, og Vil-
hjálmur Sig-
urbjörnsson, f. 1923, d. 1975.
Inga Maria var fædd í Finnlandi
og voru foreldrar hennar Anna
Lovisa, f. 1888, d. 1964, og Kon-
rad Alexander Warén, f. 1889, d.
1942. Vilhjálmur var fæddur í
Gilsárteigi og voru foreldrar
hans Gunnþóra Guttormsdóttir,
f. 1895, d. 1988, og Sigurbjörn
Snjólfsson, f. 1893, d. 1980.
Systkini: 1) Benedikt, f. 1951,
maki Sigríður Friðný Halldórs-
dóttir, f. 1953, og eru synir
þeirra Halldór, Konráð Alex-
ender og Vilhjálmur. Anna
Britta, f. 1953, maki Árni M.
Jónasson, f. 1952, og eru dætur
þeirra Kolbrún Dögg, Inga
haldsnámi á Egilsstöðum og fór
síðan í Eiða og lauk gagnfræða-
prófi. Þaðan lá leið hennar til
Finnlands og þar lauk hún námi
árið 1983 sem æskulýðsleiðtogi
frá Finns Folkhögskola. Hún
kom heim til Egilsstaða og var
fyrsti æskulýðsfulltrúi Egils-
staðabæjar á árunum 1983-1985
og rak félagsmiðstöðina Undir-
heima þann tíma. Eftir það
starfaði hún sem æskulýðs-
leiðtogi í Grankulla í Finnlandi
frá 1985-1991 og í framhaldi af
því starfaði hún sem dagmóðir
með systur sinni, Valborgu, til
2003. Ússa réðst þá til starfa í
sinn gamla skóla, Finns Folk-
högskola, og starfaði þar sem
leiðbeinandi og heimavist-
arstjóri til ársins 2009 og eftir
að því tímabili lauk, starfaði hún
í leikskóla í Esbo til 2011.
Ússa lauk markþjálfanámi
hjá Coach Companion í Svíþjóð
2011 og var mjög virk í þeim
geira, þrátt fyrir að hafa greinst
með illvígan sjúkdóm sem lagði
hana síðan að velli 56 ára gamla.
Hún hlaut Coach Ambassadör
tign hjá Coach Companion.
Auk þess starfaði Ússa við ís-
lenskuskólann í Finnlandi og
skipulagði þar m.a. sumarbúðir
frá 2003-2012.
Útför Ingu Þóru fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 12. októ-
ber 2015, kl. 13.
María og Valborg
Ösp. 2) Valborg
María, f. 1957, maki
Mårten Stig Göran
Lundberg , f. 1958.
Sonur hennar er
Vilmar Þór Ósk-
arsson. 3) Karl
Friðrik, f. 1967,
sambýliskona Suvi
Kamunen, f. 1973
og er dóttir hans
Hrafnhildur Ása. 4)
Hálfsystir samfeðra er Aðal-
björg Vilhjálmsdóttir, f. 1948,
maki Snorri Hlöðversson, f.
1944. Dætur þeirra eru Erla og
Ingibjörg.
Þegar Ússa var fjögurra ára
flutti fjölskyldan til Egilsstaða
þar sem Ússa sleit barns-
skónum.
Árið 1992 giftist hún Esa
Olavi Ärmänen, f. 1964, og eru
dætur þeirra Valdís Lovísa, f.
1991, unnusti, Guðfinnur Larsen
Rúnarsson, f. 1989 og Emma
Lotta, f. 1994. unnusti, The Tru-
ong Nguyen, f. 1992. Þau skildu
árið 2010.
Ússa lauk skyldu- og fram-
Inga Þóra var yngsta systir
mín. Hún var fíngerður krakki
og tísti skemmtilega í henni
þegar hún var lítil. Það var áð-
ur en hún fór að tala og skipu-
leggja. Hún var þriggja mán-
aða, þegar mamma fór með
okkur þrjú systkinin til Finn-
lands sumarlangt að heimsækja
systur sína og móður. Þar fékk
hún gælunafnið Ússa, sem hún
bar stolt upp frá því. Það hent-
aði vel á erlendri grundu, þar
sem Inga Þóra lét ekki vel í
munni annarra en mörlandans.
Tilkoma nafngiftarinnar var lít-
ill fugl, Tálgmeisa (parus maj-
or), sem mamma og systir
hennar höfðu nefnt Usse á
æsku sinni. Smæðin og tístið
átti samsvörun við litla krílið
frá Íslandi.
Ússa var ekki gömul, þegar
hún fór að streða með dýr.
Fyrst var það köttur, sem flutti
með okkur frá Neskaupstað.
Þegar hann skilaði sér ekki
heim einn daginn, kom hundur
inn á heimilið og bæði þessi dýr
voru í miklu uppáhaldi hjá
henni. Ekki var hún há í loftinu
þegar þrjár kanínur bættust í
hópinn og auðvitað kom það í
hlut stóra bróður hennar að
smíða girðingu utan um bú-
stofninn. Flestir geta getið sér
þess til, að ekki voru kanínurn-
ar lengi einungis þrjár. Þetta
bitnaði hinsvegar óvænt á bróð-
urnum um jól, þegar hann af
gæsku sinni fór í Kaupfélagið
til að kaupa inn til jólanna fyrir
kanínurnar. Þar sem hann stóð
með tvo kálhausa sinn undir
hvorri hendinni mætti hann
kunningja sínum. „Nú,“ sagði
kunninginn, „þrír kálhausar.
Er ættarmót eða hvað?“
Alla tíð hefur það fylgt syst-
ur minni að atast í hinum ólík-
legustu hlutum. Þrátt fyrir að
vera frekar smávaxin, bærðist í
brjósti hennar stórt hjarta og
enn stærri voru hugmyndirnar
sem stöðugt flögruðu um í koll-
inum á henni. Þetta fengu dæt-
ur hennar að upplifa í margs
konar ferðum og ævintýrum,
stórum og smáum. Frekar var
Ússa sem félagi þeirra og for-
ingi en móðir, þó það hlutverk
væri fráleitt fjarri. Það mátti
hún líka eiga, að þrátt fyrir um
aldafjórðungs búsetu í Finn-
landi, þá talaði hún íslensku við
dætur sína frá fyrstu tíð. Þær
ólust því upp sem þrítyngdar,
tala íslensku, sænsku og
finnsku og búa vel að því. Geri
aðrir foreldrar betur.
Þegar Ússa tók þá ákvörðun
að flytja heim til Íslands fár-
sjúk og eyða síðustu kröftum
sínum hér, var neistinn langt
frá því að vera slokknaður.
Hún fékk sér hund og hænur.
Gamall draumur hennar um að
búa í sveit rættist á Hreiðars-
stöðum í Fellum, þar sem hún
bjó á meðan heilsan leyfði.
Hugurinn var samt á ferð og
flugi. Flestir hefðu látið sér
nægja einn hana og nokkrar
hænur. En hjá Ússu voru hlut-
irnir aldrei gerðir einfaldir ef
komist varð hjá því. Fjórir han-
ar mættu því á svæðið með til-
heyrandi hænsnahúsasmiði, þar
sem nánustu ættingjar og vinir
komu að verkefninu. Svo hrinti
hún einnig af stokkunum verk-
efni um Sigfús Sigfússon þjóð-
sagnaritara og sér ekki fyrir
endann á því.
Þannig var systir mín að fá
hugmyndir og skipuleggja fram
á síðasta dag og þrátt fyrir að
stundum hafi manni þótt nóg
um, er hennar sárt saknað. Það
var alltaf hressilegur andvarinn
hvar sem hún fór.
Far þú í friði, mín kæra syst-
ir.
Þinn stóri bróðir,
Benedikt (Pelli).
Dag í senn eitt andartak í
einu var „lífsmottóið“ sem Inga
Þóra Vilhjálmsdóttir, Ússa, lifði
eftir síðastliðin fimm ár. Hún
gekk til orrustunnar óvarin, en
með dugnað og jákvæðni að
leiðarljósi. Andstæðingurinn
var lævís og vopnabúnaður
hans var margslunginn. Og þó
að Ússa hefði oft betur í þeirri
orrustu sem háð var þá varð
hún að endingu að játa sig sigr-
aða, en þó ekki fyrr en hún
sjálf var tilbúin að gefa eftir
enda taldi hún þá fullreynt að
ná sáttum við óvininn. Hverjum
öðrum en henni hefði dottið í
hug að kalla lyfjameðferðina
vin sinn þegar hinir sjúkling-
arnir töluðu um lyfjameðferð-
ina sem einhvern hræðilegan
vágest? Hver nema hún hefði
fleygt hárkollunni sem henni
var úthlutað á spítalanum í
Finnlandi og hvatt hinar kon-
urnar til að gera slíkt hið sama
og hverjum nema henni hefði
dottið í hug að skellihlæja að
finnska lækninum sem á ögur-
stundu reif botninn úr buxun-
um sínum þegar hann aðstoðaði
hana í miðri „aksjón“? Maður
hlær ekki að/með læknum í
Finnlandi! Við Ússa áttum okk-
ar gælunöfn sem við notuðum í
ferðum okkar eða bara þegar
okkur datt í hug, hún varð þá á
einu augabragði Ússulína og ég
Sigfríður. Við brölluðum margt
og þó að hún væri stundum að
gera mig gráhærða með öllum
hugmyndunum sem átti að
framkvæma þá kom það ekki
að sök, ég er löngu orðin grá-
hærð hvort sem er. Ússulínan
mín var dáyndis skemmtilegur
ferðafélagi og heiðarbýlaferð-
irnar okkar á síðasta ári þegar
sumarið var sólríkt og hlýtt hér
fyrir austan eiga eftir að ylja
mér og vekja hjá mér kátínu
svo lengi sem kollurinn á mér
klikkar ekki. Við Ússulína
þræddum semsé heiðarbýlin á
Jökuldalsheiðinni og fórum létt
með það. Tíu voru þau samtals
en við Ússulína tókum sjö sam-
an. Og það sem við nutum þess
að brölta upp í móti og niður á
við, vaða læki og berjast við
flugur í mýrartó. Hápunkturinn
var svo þegar sigri var náð og
tætturnar fundnar. Þá settumst
við stoltar niður og fræddumst
um staðinn, stimpluðum í
göngukortið og hvíldum lúin
bein. Harðfiskurinn var dreg-
inn upp og annað það góðgæti
sem við bárum með okkur og
að sjálfsögðu var einnig matur
fyrir Snót, tíkina hennar sem
Ússulínu þótti svo undurvænt
um. Svo lögðumst við í móann,
stungum strái í munn og dá-
sömuðum okkar ástkæra Ís-
land. Ferðirnar okkar voru svo
ótal margar, stuttar og langar,
sumar tregafullar þegar óvin-
urinn sá sé færi og reiddi til
höggs en aðrar fullar af gáska.
Ússulína var alltaf til í ný æv-
intýri og það var gaman að fá
að upplifa þau með henni. Þeg-
ar Ússa kvaddi þessa jarðvist
var hún tilbúin í ný ævintýri
þar sem grundirnar eru svo
grænar og himinninn svo blár
að undrum sætir. Ég vil þakka
minni vinu fyrir allar samveru-
stundirnar bæði í blíðu og
stríðu. Dætrum hennar Valdísi
og Emmu Lottu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur
ásamt öllum hinum sem nú sárt
sakna hennar.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Ásbjörn Morthens.)
Sigríður Friðný
Halldórsdóttir.
Inga Þóra
Vilhjálmsdóttir
Það er erfitt og
sárt að sjá á bak
systkinunum frá
Miðbæ. Jónmundur
frændi kvaddi þennan heim að-
faranótt 20. september á Horn-
brekku þar sem hann og hans
elskulega kona, Kristín Þor-
steinsdóttir, höfðu dvalið í nokk-
urn tíma. Stína lést 4. október
2014. Betri og hlýlegri hjónum
hef ég ekki kynnst. Jómbi
Jónmundur
Stefánsson
✝ JónmundurStefánsson
fæddist 17. júní
1922. Hann lést 20.
september 2015.
Útför Jónmund-
ar fór fram 28.
september 2015.
frændi var einstak-
ur maður, góðvilj-
aður, gjafmildur,
tryggur og trúr eða
allt sem prýða má
einn mann. Jómbi
átti það til að
hrekkja og þá í
góðu. Margar sögur
eru til af honum í
þeim ham þegar
hann tók sig til við
að gera at í náung-
anum. Ég læt hér eina fljóta
með.
Eitt sinn bauð hann tveimur
systrum sínum með sér í bíltúr.
Ferðinni var heitið hring í sveit-
inni. Fóru þau austanmegin
meðfram Ólafsfjarðarvatni,
beygðu svo til vesturs og keyrðu
þann veg. Þegar komið var að
brúnni yfir ósinn drap hann á
bílnum og sagði þeim systrum
að nú væri illt í efni því að bens-
ínið væri búið. Þær yrðu því að
fara út til að ýta bílnum yfir
brúna og auðvitað gerðu þær
það. Er yfir brúna kom setti
hann bílinn í gang og keyrði í
burtu og skildi þær systur eftir.
Var þá bíllinn aldrei bensínlaus!
Jómbi frændi hafði meira-
prófið og kenndi hann mörgum
Ólafsfirðingum á bíl og var ég
þar á meðal.
Jómbi var lengi með olíusölu
og afgreiddi trillur og fiskibáta
með olíu og stóð sig vel í því,
eins og í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann var í Rót-
arýklúbbi Ólafsfjarðar frá stofn-
un hans og eins í Slysavarna-
félaginu.
Það var alltaf gott að koma í
Félagahúsið til Jómba og Stínu
og fá þar góðgerðir af bestu
gerð. Þau hjón höfðu gaman af
að fara á mannamót og
skemmta sér við dans og söng.
Stína var yndisleg manneskja,
góðviljuð, vinamörg og þægileg í
alla staði. Ég á margar góðar
minningar úr Félagahúsinu er
ég var í leik með dætrum Jómba
og Stínu, Gunnu Stínu og Snjó-
laugu.
Á mínum yngri árum var ég
sagður mjög líkur Jómba
frænda í útliti og var ég voða
montinn að vera líkt við svo
myndarlegan mann sem mér
fannst Jómbi vera og svo var
hann líka svo skemmtilegur.
Dætur þeirra hjóna kölluðu mig
ávallt bróður og líkaði mér það
mjög vel. Ég man þegar fólk
sagði og ég heyrði: „hverjum er
hann Stebbi Villi líkur?“ Þá gall
í strák: „Nú honum Jómba
frænda.“
Elsku Jómbi og Stína, verið
þið Guði falin og takk fyrir að fá
að vera með í lífi og starfi ykk-
ar. Þið voruð elskuleg hjón.
Stefán V. Ólafsson
(Stebbi Villi).
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURLÍNA JÓNSDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Hlíð,
áður Lindasíðu 2, Akureyri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri
miðvikudaginn 7. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
.
Jón Símon Karlsson, Jónína I. Jóhannsdóttir,
Gunnar Karlsson, Björg Rafnsdóttir,
Auður Snjólaug Karlsdóttir, Gunnar Ingólfsson,
Sigfús Arnar Karlsson, Guðrún Rúnarsdóttir,
Hannes Karl Hilmarsson, Svanhvít Alfreðsdóttir,
Ásta Lín Hilmarsdóttir, Arngrímur Magnússon,
ömmu- og langömmubörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
fósturmóðir, amma og langamma,
ANNA STEINUNN EIRÍKSDÓTTIR
frá Hjarðarhaga, Skagafirði,
Lindasíðu 4,
Akureyri,
lést þriðjudaginn 6. október á Sjúkrahúsinu á Akureyri.
Útförin fer fram frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 17. október
kl. 14:00. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hennar er bent á Sjúkrahúsið á Sauðárkróki.
.
Fróðný G. Pálmadóttir, Kristján Pétur Sigurðsson,
Sigurjón Björn Pálmason, Kolbrún Reinholdsdóttir,
María Guðbjörg Pálmadóttir,
Heiður Pálmadóttir, Roy Midtbø,
Sigríður G. Pálmadóttir, Kristján Ísak Kristjánsson,
Ester Gunnarsdóttir, Indriði Guðmundsson,
ömmu- og langömmubörn.
Ástkær bróðir okkar,
GRÉTAR LÁRUS SIGURÐSSON,
Miðskógum 22, Álftanesi,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi 29. september sl. Útför hans var
gerð í kyrrþey frá Lágafellskirkju í
Mosfellsbæ hinn 5. október sl. Fjölskyldan þakkar öllum þeim
sem önnuðust hann í leik og starfi.
.
Ásgeir Sigurðsson,
Guðmundur Sigurðsson, Vilborg Jóhannsdóttir,
Hilmar Sigurðsson, Guðrún Kristjánsdóttir,
Dagbjört Soffía Sigurðardóttir, Finnur Jónsson,
Aldís Sigurðardóttir, Guðmundur Eiríksson,
Karl Þór Sigurðsson, Svava Eyjólfsdóttir,
Sigríður Katrín Sigurðardóttir, Sæmundur Gíslason.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar systur okkar, mágkonu og
frænku,
ELLENAR THORARENSEN
kennara.
.
Gunnlaug Lydía Thorarensen, Rafn Ragnarsson,
Oddur Thorarensen, Sólrún Helgadóttir,
Hildur Thorarensen, Heiðar Ásgeirsson,
Margrét Steinunn Thorarensen, Erling Ingvason,
börn þeirra og fjölskyldur.