Víkurfréttir - 13.12.2001, Síða 20

ÁRELÍA EYDÍS GUÐMUNDSDÓTTIR DOKTOR í FÉLAGSVÍSINDUM
Fyrir skömmu mátti sjá í Morgunblaöinu tilkynningu um doktorsvörn Árel-
íu Eydísar Guðmundsdóttur í Félagsvísindadeild Háskóla íslands. Vörnin
var fyrsta doktorsvörnin viö Félagsvísindadeild HÍ en það sem vakti meiri
athygli meöal ættfróðra Keflvíkinga var það að doktorinn, Árelía Eydís og báðir
andmælendur, Ingi Rúnar Eðvaldsson og Stefán Ólafsson eru Keflvíkingar.
Svandís Helga Halldórsdóttir hitti Dr. Árelíu Eydísi Guðmundsdóttur á heimili
hennar í Vesturbænum og spjallaði við hana um doktorsvörnina og námið.
Kímnin er ekki langt undan þegar maður rætt er við Árelíu Eydísi og stundum er
óvíst hvort henni sé yfirleitt alvara.
Árelía Eydís er fædd 1966 og er dóttir
Guðmundar Óskars Emilssonar og
Eyglóar Kristjánsdóttur. Skólaganga
Eydísar, eins og hún er ævinlega kölluð
í Keflavík, var mjög hefðbundin. Fyrst
lá leiðin í Aðventistaskólann, síðan í
græna skólann eins og Eydís kallar hann
og síðan í barnaskólann. Eftir barna-
skóla lá leiðin í gagnfræðaskólann og
þaðan í fjölbrautaskólann þar sem Eydís
var í eitt ár. FS átti ekki almennilega við
stúlkuna og hún ákvað að hefja nám í
Samvinnuskólanum í Bifröst þaðan sem
hún lauk síðan Samvinnuskólaprófi árið
1985. „Mér líkaði ágætlega í Samvinnu-
skólanum en ég áttaði mig á því að við-
skiptagreinar áttu ekki við mig“, segir
Eydís sem lauk stúdentsprófi frá
Kvennskólanum í Reykjavík. Að loknu
stúdentsprófí !á leið Keflavíkurmærinn-
ar í kennslu. „Ég ákvað þá að ég ætlaði
aldrei að verða kennari. I dag er ég
kennari í viðskiptadeild þannig að það
er kannski ekki mikið að marka mig“,
segir Eydís og hlær.
Effir eins árs kennslu lá síðan leiðin í
stjómmálafræði í Háskóla íslands,. „Ég
hafði alltaf mikinn áhuga á þjóðmálum
og móðurbróðir minn, Jóhannes Krist-
jánsson, fór í stjómmálafræði. Ég var að
velta fyrir mér að fara í stjómmálaffæði
eða lögfræði", segir Eydís en ástæðan
fyrir því að lögfræðin heillaði var ein-
föld: „Mér fannst lögfræðin aðallega
áhugaverð út frá amerísku þáttunum
sem voru alltaf svo smart. En síðan
hugsaði ég sem svo að ég myndi aldrei
nenna að lesa lög.“ Að loknum þrem
ámm í stjómmálafræði við Háskóla ís-
lands hélt Eydís til Bretlands í áfram-
haldandi nám. „Ég var þar í tæp fjögur
ár og tók meistaragráðu og byrjaði í
doktorsnámi en færði síðan rannsóknina
til Háskóla íslands." Það tók 7 ár að
skrifa doktorsritgerðina og á þeim tíma
langaði Eydísi oft til þess að hætta en
ákvað þó að klára það sem hún hafði
byijað á. Ritgerðin ber heitið: „Islensk-
ur vinnumarkaður á umbrotatímum,
stjórnun fyrirtækja, sveigjanleiki og
samskipti aðila vinnu- markaðsins og
fjallar um áhrif efnahagkreppunnar
1987-1995 á vinnumarkaðinn hérlend-
is.“
„Þegar ég kom heim fór ég að vinna hjá
Gallup í starfsmannamálum. En þetta
hefiir allt saman verið tilviljun og gerst
skref af skrefi eins og lífið er“, segir Ey-
dís. Hún hóf síðan störf við Háskóla
Reykjavíkur þegar hann var stofnaður
fyrir rúmum þremur ámm og þá undir
nafninu Tölvuháskóli Verslunarskólans.
Síðan fékk skólinn heitið Viðskiptahá-
skóli Reykjavíkur. „Við höfúm það fyrir
sið að breyta nafninu á hverju ári.“
Rektor skólans er Guðfinna Bjamadóttir
sem einnig er Keflvíkingur. „Við höfúm
hafl það fyrir reglu að ef fólk er alið upp
á Suðumesjum og ættað að vestan þá er
pottþétt að það er ráðið“, segir Eydís en
allan tímann sem á viðtalinu stendur
skýtur upp kollinum þessi einstaki Suð-
umesjahúmor. „Ég held það sé sjórinn
og rokið sem er búið að beija svo mikið
á okkur að þegar við erum orðin stór þá
er það bara partur af þessu öllu að taka
stjómina í okkar hendur."
Eins og Eydís segir sjálf þá hefúr vinna
við doktorsritgerðina kostað blóð, svita
og tár. Það eru ekki allir sem hefðu
haldið áfram með svona stórt verkefni
samhliða því að vera í vinnu og með
ungt bam en dóttir Eydísar, Álfrún Perla
Árelía Eydís ásamt dóttir sinni Álfrúnu Perlu.
Baldursdóttir, verður 10 ára í janúar á
næsta ári. „Það var alveg gífúrlega mik-
ið stress vikumar fyrir doktorsvömina
en þegar henni var lokið þá hugsaði ég:
Fyrst ég lifði þetta af þá lifi ég allt af‘,
segir Eydís en segist ekki muna mikið
eftir atburðinum sjálfúm frekar tilfinn-
ingunni um að vera búin. Þar sem dokt-
orsvörn Eydísar var sú fyrsta við Fé-
lagsvísindadeild Háskólans var forseti
Islands viðstaddur auk annarra fyrir-
manna. Ingi Rúnar og Stefán spurðu út í
ritgerðina, gagnrýndu og greindu og
ákváðu hvort hún stendur eða fellur og
þurfti Eydís því að vera vel inni í mál-
um svo hún gæti svarað spumingum út í
efnið.
En hvemig tilfinning er það að vera Dr.
Árelía Eydís? „Ég hef stundum sagt við
fólk að vanti því læknisaðstoð geti það
talað við mig. Annars finnst mér þetta
ekkert nterkilegra en hvað annað. Þegar
ég byija á einhveiju þá verð ég að klára
það og það kom aldrei til greina að
hætta“, segir Eydís og segist ekki hafa
breyst nokkum skapaðan hlut við titil-
inn. „Ég hugsa að ég hafi lært helling af
ferlinu sjálfú, ég er pínulítið þolinmóð-
ari en ég var og hugsanlega hef ég orðið
eitthvað agaðari."
„Það er hvergi sami andinn og í Kefla-
vík“, segir Eydís um heimabyggðina.
„Ég gæti samt ekki hugsað mér að flytja
þangað. Þegar ég bjó erlendis lærði ég
að meta kosti og gallana við það að búa
á Islandi og ég valdi að búa á Islandi.
Það var það sama uppi á teningnum
þegar ég flutti frá Keflavík og ég valdi
Reykjavík", segir Keflvíkingurinn sem
varð síðan Vesturbæingur. „Þegar systir
mín, Kristín Gerður, dó í vor þá sá ég
kostina við það að búa í samfélagi eins
og Keflavík þar sem maður fann sam-
hug Suðumesjamanna í soigarferli okk-
ar fjölskyldunnar.“
Það er þó aldrei að vita nema Eydís
leggi leið síðan þangað í framtíðinni en
Álfrún Perla er með hlutina ár tæru.
„Hún ætlar að verða leikkona og stofna
leikhús í Keflavík en þar ætlar hún að
búa og vera með hesta ásamt afa sín-
um.“ Þær mæðgur fara oft suður með
sjó og hafa lagt það í vana sinn að eyða
jólunum með foreldrum Eydísar.
Framtíðin er þó allskostar óráðin og
gæti Eydís vel hugsað sér að snúa sér að
einhverju öðru byðist henni annað.
„Maður á alltaf að gera það sem manni
finnst skemmtilegt og ef manni fer að
leiðast það sem maður er að gera þá á
maður að finna sér eitthvað skemmti-
legra. Ef Aðalstöðin vill fá mig i vinnu
og á ennþá gamla takkaborðið þá getur
vel verið að ég þiggi það“, segir Eydís
að lokum.
20