Einn Helsingi - 01.03.1946, Blaðsíða 28

26
EINN HELSINGI
„Leik eg mér að ljóðabrotum
,fram langan dag
um vornætur
Yíðblóar."
TpG bið góða lesendur forláts á því,
■*-' að eg vcl þessi fátæklegu vísuorð
eftir sjálfan mig sem einkunnarorð
fyrir þessum þætti. En þau lýsa svo
rétt og glögglega því, sem fyrir mér
vakir með þessum skrafpistli, að þau
urðu mér eins og „sjálfsagðir hlutir" í
upphafi hans.
Því það, sem ég hafði hugsað mér að
gera, er að grípa hér og þar úr hillum
mínum ljóðkver eða ljóðabækur af al-
geru handahófi — láta það ráða, hvað
fyrir hendi verður, og sömuleiðis að
láta tilviíjun eina stjórna því, hvar ég
slæ þeim upp, — og tína síðan upp úr
þeim blaðsíðum, sem opnast mér, ein-
hver þau ljóðblik eða lýsigullsbrot fs-
lenzkrar orðlistar, sem gaman væri að
„velta fyrir sér" andartak eða þau, sem
þannig ósjálfrátt kölluðu á athuganir
hugans einhverra orsaka vegna. Ein-
stök glitkorn hugsana eða formsnilld-
ar, sem þá jafnframt gætu orðið til
Sú ömurlega staðreynd mun tæp-
lega verða véfengd, að ljóðalcstur
islenzku þjóðarinnar fer mjög
þverrandi, og mætti það vera öll-
um unnendum íslenzkrar tungu
ærið áhyggjuefni, ef svo fer um
fjöregg hennar, að það lendir á
hrakhólum, gleymist og glatast.
Með þessum „ljóðabrotaleik“, cr
ég síðar hefði löngun til að birta
fleiri þætti af, vildi ég reyna, hvort
ekki mætti vekja einn og einn ljóð-
hræddan cinstakling til vitundar
um það, að kvæðalestur og vísna er
hvergi nærri eins þreytandi né ó-
skcnuntilegur, eins og hann hélt.
þess, að kalla fram í huganum hálf-
gleymdar stökur og ljóðbrot, er þang-
að liefðu einhvern tíma slæðzt á lífs-
leiðinni og orðið þar viðloða.
Sem sagt er það tilætlunin, að láta
þennan pistil skapast jafnóðum, án
nokkurra áætlana annarra, en að láta
ljöðbrotin, sem tilviljunin færir að á
meðan, algerlega stjórna eftir hvaða
leiðum hughnoðið veltur í íslenzkum
Ijóðaíöndum, og í hvaða áttir efnis-
þráðurinn spinnst.
Rúmsins vegna geta þetta ekki orðið
nema örfá handahófsgrip _ á þann
gullna sjóð, sem þjóðarsál okkar hefir
orðið mestur og beztur yl- og ljósgjafi,
þegar að kreppir. Nokkrir dropar úr
þeirri lífsins lind, sem íslenzkar konur
og menn liafa drukkið drýgstan styrk
úr í skammdegishörkum og skugga-
nóttum liðinna alda.
Skal svo formála lokið, — en því
vildi eg mega trúa, að einhverjar verði
þær ljóðasálir á vegi þessa rits míns,
sem notið geti sömu barnslegu ánægj-
unnar og ég sjálfur við að skjótast i
svona smáferðalag til íslenzkra ljóða-
landa fyrirvaralaust.
Og í því trausti seilist maður upp í