Einn Helsingi - 01.03.1946, Blaðsíða 31

EINN HELSINGI
29
Stundum lyftist tilveran á tá,
þá trítlar gegnum holdið mikill
kraftur,
og blikki þig ein indæl auðargná,
— sem ætti hvorki að géra til né
frá, —
þá blikkaðu hana á augabragði
aftur.
Það eru svo sem ekki neinar smáræðis-
tilfinningar þetta, sem lætur alla til-
veruna lyftast, — sannarlega er það
nokkuð annað en ástar-„fölelsið‘‘ hans
Þórbergs hérna á árunum, sem fanst
ástin sprikla innan í sér „eins og spen-
volg mjólk“; mikið, að það skyldi ekki
vera undanrennugutl, sem skvampað-
ist þá i innýflum þess mæta manns. —
Jú, þessar ástarkendir lýsa sér á marg-
víslegan hátt, og skapa hinar fágæt-
ustu tilfinningar og hræringar í manns-
ins holdi hið ytra og innra. —
Hárin mér á höfði rísa,
er hugsa ég um kærleik þinn,
sagði snillingurinn forðum, og sannar-
lega finnst mér það nú eitthvað
mennilegra, að finnast eitthvað í eða
á sjálfum sér risa eða vaxa við að-
streymi slíkra tilfinninga sem ástar-
innar, — heldur en að bara sprikla,
gutla og skvampast innvortis og eyðast
svo kannski þegjandi og hljóðalaust í
innyflunum. En þó er svona höfuð-
háraris smávægilegt samanborið við að
finnast öll tilveran rísa eða lyftast upp
eins og Sigurði Z: •
En nú fer líklega að líða að slátur-
tíð, er þetta rit berst ykkur í hendur,
og er því líklega ekki úr vegi að ljúka
þessum pistli með erindi úr hrifning-
aróði þessa forna félaga míns til þeirra
mikilvægu tíða í íslenzku þjóðlífi, sem
sláturtíðirnar voru, eru og verða á
hausti hverju — og er þess að vænta,
að sá óður hans muni geta fengið
samstilltar undirtektir og endurhljóma
í öllum sláturhúsum og heimablóð-
völlum, meðan sá „túr“ stendur yfir:
Já, sál mín fyllist af söngvum,
sólskini og ástarþrá,
því konan mín kalúnar vambir
og krakkarnir horfa á.“
Og svo strax eftir að lokið er þessum
haustsins höfga „sælurús", yfir heitu
slátri og .glóðvolgum nýrum, geta
menn farið að horfa fram til annars
fagnaðar, láta hugann upptendrast við
ljóma þeirra unaðsstunda, sem lýsir
íslenzkum sálum ár hvert gegnum
skammdegisskugga og skaflagráa til-
veru. Og við getum þá strax tekið
undir með Sigurði:
Bráðum koma jólin
í gegnum þunnt og þykkt,
'með hráar lummur
og hangikjötslykt.
En þó þetta gamanskraf hefði kann-
ske ekki þurft neina sérstaka gyllta
bólu í endann aðra en þá ofanskráðu,
þá er þessum leik mínum að ljóðbrot-
um, sem ég vona að eiga eftir að birta
fleiri þætti af, ekki ætlað það hlut-
verk, að vera fyrst og fremst gaman-
gaspur, síður en svo, því það fæsta,
sem leiftrar í ljóðasjóði íslenzku þjóð-
arinnar er þess eðlis.
Hitt er annað mál, að það er gott
öllum þeim, sem geta tileinkað sér
snillistöku austfirzka skáldsins, sem
glettnustu glampana og fíngerðustu
kímnibrosin hefir lagt að mörkum f
ljóðheimum íslendinga hérna megin
hafsins. Og því vildi ég með þeim orð-
um hans geta lokið hverjum mínum
leik — og lífi, þegar þar að kemur —:
Eftir látinn mig ég met
mér það helzt að kosti:
í mér hægra augað grét
ef það vinstra brosti, —
sem eg vildi nú fyrir sjálfan mig saml
frekar orða þannig:
ef að hægra augað grét
að það vinstra brosti.