Einn Helsingi - 01.03.1946, Blaðsíða 35

EINN HELSINGI
33

þess, sem ég aldrei finn, — sjálfs
míns í sál annarra. — En nokkuð
hef ég þó fundið, — ég hef fundið
sálir annarra í minni eigin sál. —
Ég hef fundið þær þar í hvert sinn,
sem yfir þær brá bjarma af gleði
yfir lífinu sjálfu; — gleðina yfir
sjálfsverundinni. — En svo hurfu
þær aftur úr sál minni, þegar þær
misstu sjónar af gleði hins raun-
verulega, gleði stundarinnar, —
gleðinni i bliki geislans og ilm
blómsins; — þegar þær breyttust
í náttuglur og drógu skýlu leður-
blaðkanna fyrir augu sín, — þegar
þær flögruðu út í nótt og myrkur
þess óþekkta, þess ókomna, utan
við veraldir.allrar vitundar. Þang-
að fer ég aldrei til að leita gleði
minnar. — Mig skelfir gleði hins
sturlaða yfir landareign sinni 5 ríki
staðleysunnar. Eg finn að þá hefur
hann dæmt tilveru sína sem
manns, til dauða.
En ég hef fundið sálir annarra í
sál minni. Ég hef fundið hjarta
stundarinnar slá í hjarta mínu og
því held ég áfram leitinni að sjálf-
um mér í öðrum.
Og ég hef leitað um klettabeltin
og fjallshlíðarnar. — Og ég hef
leitað í dýpsta dýpi dalsins í hita-
rjúkandi saltþykkni á bökkum
dauðahafs mannlegs skilnings, þar
niður við dauðsviðna barma
brennisteinshvera hatursins, þar
sem löftið er svo þungt og rammt
af eitruðum daun fordæmdrar ver-
aldar. — En einmitt þar hef ég
fundið einn sterkasta þátt míns
eigin eðlis, — þann sem ef til vill
er líftaug allrar tilveru. — Gleði
var það að vísu ekki, en það var
þessi allt yfirskyggjandi þrá, til að
lifa lífinu sjálfu, lifa og hrærast í
hverju því einstaka, hversu smátt
sem það væri, — sameinast veru-
leikanum sjálfum, augnablikinu, —
og öllu þess, — öllu þvi sem það
gefur líf og liti á meðan það
býr til sinn lieim, — sem næsta
augnablik sundrar svo og umskap-
ar.
Já, — í dýpsta djúpinu meðfram
bökkum dauðahafs mannlegs skiln-
ings þar hef ég séð þau glóa og
skína þessi brot mannlegs eðlis,
sem fær mann til að trúa á eilífan
uppruna þess, — á eilífa möguleika
þess, hina vakandi skilningsþrá, ó-
myrkvaða af lögmálsblindu. Hinn
næma skynjandi skilning stundar-
innar, skilninginn, án samúðar, án
náðar, án fyrirgefningar, án trúar;
en þann skilning, sem gengur
hljóðlega fram hjá dyrum þín-
um, ef þú situr og drjúpir höfði,
— ekki sökum einhverra ut-
anaðkomandi samsefjaðra geð-
hrifa, uppþembdu af tárum og fyr-
irbænum, — heldur sökum þess
að þarna þekkir hann brot sjálfs
síns, — og veit að hún krefst
hljóðlátrar og kurteisrar um-
gengnisvenju — veit að hún er
knýjandi nauðsyn til varnar því, að
þar rísi ekki upp hvæsandi eitur-
ormur, sem heggur tönnum í um-
hverfi sitt og deyðir það-------“