Morgunblaðið - 29.06.2016, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 2016
Elsku Halla mín,
ég á bágt með að
trúa að þú sért ekki
lengur á meðal okk-
ar, að þessi illvígi
sjúkdómur hafi loks haft betur.
Mín helst ósk var að Diljá Halla
fengi að njóta samvista við ömmu
sína og myndi hana og syrgi ég
þær stundir sem þið munuð ekki
eiga. En elsku Halla mín, ég mun
vanda mig við að halda minningu
þinni á lofti og sjá til þess að Diljá
okkar fái að kynnast því hvernig
kona þú varst og hvernig þú lifðir
lífinu. Fyrir mér varstu fyrir-
mynd og ég er svo þakklát og glöð
að dóttir mín fái að hafa svona
sterka, vitra, hlýja og umfram allt
yndislega konu sem leiðarljós inn
í framtíðina. Að draumar og vonir
Halla
Þorbjörnsdóttir
✝ Halla Þor-björnsdóttir
fæddist 30. október
1929. Hún lést 21.
júní 2016.
Útför Höllu fór
fram 28. júní 2016.
séu til að elta, að
setja sér markmið
og lifa og læra alla
ævi.
Stundirnar sem
við sátum saman í
eldhúsinu í Úthlíð-
inni og drukkum in-
stant-kaffi og rædd-
um málin, þú barst
velferð mína ávallt
fyrir brjósti og gafst
mér ráð í samræmi
við það. Hvernig þú straukst mér
um vangann og sagðir vinan mín
eða elskan. Þegar ég gekk með
dóttur mína sýndir þú mér mikla
umhyggju og ástúð og ég fann
hversu spennt þú varst yfir fæð-
ingu hennar, hún snuðaði þig þó
um sameiginlegan afmælisdag en
þú varst sátt, sagðir hana augljós-
lega vera ákveðna unga stúlku
sem þyrfti sitt pláss. Minningarn-
ar eru margar og vildi ég óska að
við hefðum haft tækifæri til að
skapa fleiri. Þú varst ávallt hrein
og bein og sagðir hlutina eins og
þeir voru, þér t.d. fannst ég ekki
nógu nýtin og áttir oftar en ekki
erfitt með að horfa á mig henda
fullkomlega nýtilegum hlut en að
sama skapi vissi ég að þú elskaðir
mig og að þú varst ánægð og stolt
af litlu fjölskyldunni okkar og því
sem við vorum að gera fyrir norð-
an. Síðustu mánuðir voru erfiðir
og það veitir huggun að vita að þú
sért komin með hvíldina sem þú
varst farin að óska þér, en sökn-
uðurinn er mikill og skarðið sem
þú skilur eftir stórt.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
( Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ást að eilífu. Þín tengdadóttir,
Linda Björk.
Eftir langa og farsæla sam-
vinnu við það merka verkefni að
koma börnum og fjölskyldum
þeirra í samt lag eftir sársauka-
fullt uppnám, sem rak þau til að
sækja hjálp á Barna- og unglinga-
geðdeild Landspítalans þar sem
við Halla unnum saman í tæpan
aldarfjórðung, kveðjumst við nú.
Höllu bar öðruvísi að en suma
aðra sérfræðinga þar sem hún
hafði langa reynslu, bæði í meina-
fræði á Keldum og síðan sérnám í
barnalækningum við Barnaspítala
Hringsins á Landspítala. Smám
saman festi hún sig í okkar sam-
eiginlegu sérgrein, barna- og ung-
lingageðlækningum, frá 1973 til
starfsloka. Í þessari margslungnu
sérgrein, sem lengi framan af átti
ekki margar leiðir til að hjálpa
skjólstæðingum okkar, en með
tímanum breyttist úrvalið af hjálp-
artækjum, ekki síst í formi nýrra
lyfja, þótt enn væru fjölskyldu- og
einstaklingsmeðferð helstu að-
ferðirnar. Þá kom það sér vel að
Halla hafði marga innbyggða
kosti, sem gerði vegina færari.
Halla var ljúfur persónuleiki og
gat gripið til ýmissa aðferða sem
voru innbyggðar í persónuleika
hennar. Það reyndist mikið lán að
fá að starfa með henni, bæði að
meðferð og vinnu í félagsmálum.
Það er líka minnisstætt hversu
fjölbreytt viðfangsefni Halla
fékkst við, ekki síst hvernig hún
leysti það að vera bæði annríkur
læknir og sýslumannsfrú í Vík í
Mýrdal. Hún sinnti þar einnig
móðurhlutverki og hvers konar
skyldum við ótal hross sem fjöl-
skyldan átti.
En nú er komið að leiðarlokum.
Ég þakka Höllu hjartanlega fyrir
ljúfa samleið um leið og ég sam-
hryggist fjölskyldunni.
Páll Ásgeirsson.
Mig langar hér að
minnast Kristjóns
Jónssonar, góðs vin-
ar sem nú er fallinn
frá eftir erfið veik-
indi. Kynni okkar Kristjóns hófust
haustið 1992 þegar við byrjuðum í
nýliðaþjálfun hjá Hjálparsveit
skáta í Reykjavík. Slíkri þjálfun
fylgja ótal námskeið og ferðalög,
oft við krefjandi aðstæður sem
reyna verulega á. Nýliðahópurinn
kynntist því afar fljótt og vel og
þar mynduðust strax sterk vin-
áttubönd sem varað hafa æ síðan.
Þannig var það einmitt með Krist-
jón, Valgeir Ægi Ingólfsson og
mig, við þrjú urðum strax góðir
vinir. Við fórum í ótal skemmti-
legar ferðir saman vítt og breitt
um landið, á öllum árstímum,
gangandi, klifrandi, á skíðum,
hjólandi, siglandi á kajökum, ak-
andi á torfærumótorhjólum, jepp-
um og snjósleðum. Við höfðum til
dæmis fyrir venju í nokkur ár að
fara í ísklifur á jóladag eða annan í
Kristjón Jónsson
✝ Kristjón Jóns-son fæddist 13.
október 1966. Hann
lést 16. júní 2016.
Útför Kristjóns
fór fram 28. júní
2016.
jólum og eru þær
ferðir mér einkar
minnisstæðar. Krist-
jón, eða Stjóni eins
og hann er kallaður í
okkar hópi, var afar
góður vinur og
ferðafélagi, traustari
mann er ekki hægt
að finna. Hann bauð
af sér góðan þokka,
var fremur hæglátur
og hafði góða nær-
veru. Hann hafði líka góðan húm-
or og það var gaman að hlæja með
honum því hann hló oft svo inni-
lega. Hann var einnig afar úr-
ræðagóður og með eindæmum
laghentur.
Eftir því sem árin liðu og við
stofnuðum okkar fjölskyldur
fækkaði eðlilega samverustund-
unum og ferðum okkar saman.
Síðasta ferðalagið sem við fórum
saman í var fyrir nokkrum árum
síðan, þá tókum við að okkur að
keyra snjótroðara sveitarinnar yf-
ir Vatnajökul. Ferðin var frábær
þrátt fyrir að veðrið væri ekki
gott, þoka svo þykk að ekki sást
fram fyrir tönnina alla leiðina, en
það gerði ekkert til því fé-
lagsskapurinn var frábær. Þarna
gafst okkur góður tími til að rifja
upp gamla tíma, spjalla saman og
þegja saman. Nú hefur Kristjón
lagt í sína hinstu ferð, ég votta
Steinvöru, dætrunum og fjöl-
skyldu hans mína dýpstu samúð.
Góða ferð, kæri vinur.
Hildur Nielsen.
Tindfjöll. Það er strekkings-
vindur, smá ofankoma en aðallega
snjófjúk. Snjór sem er að dansa og
þeytast um í rokinu, staldrar við í
nokkra stund í einhverjum skafli
en er svo rokinn áfram út í busk-
ann. Í tjaldi fyrir utan efsta skála
sofa tveir menn. Þeir hrjóta og
láta það ekki trufla sig frekar en
lætin í veðrinu. Þeim líður vel. Þeir
eru á fjöllum.
Emstrur. Sumarsólin brosir,
jöklarnir státa sínum hvítu kollum.
Nokkrir félagar hendast áfram á
fjallahjólum eftir að hafa klöngr-
ast með þau yfir brú á Emstruá.
Mennirnir hjóla þegjandi, náttúr-
an hefur orðið og hefur frá nógu að
segja.
Ströndin við Bakka. Þetta er
um sumarsólstöður, komið vel
fram á nótt, bjart og lyngt. Úthafs-
aldan kemur hægt upp að landi og
brotnar á grynningunum. Hópur
kajakræðara er rétt búinn að finna
sér leið út úr brimsköflunum og er
á leið til Eyja. Á svona stundu er
allt svo rólegt, hver og einn nýtur
stundarinnar. Þeir einu sem eru
að flýta sér eru bjargfuglar sem
þurfa að fæða sísvanga unga sína.
Svona minningarbrot koma
upp í huga minn þegar ég hugsa
um Stjóna. Við kynntumst í Hjálp-
arsveit skáta í Reykjavík. Við
störfuðum þar saman í fjölmörg-
um verkefnum sem sveitin þurfti
að kljást við. Því fylgdi alls kyns
útivistarbrölt. Óbyggðirnar voru
heimavöllur Stjóna, og var hann
algjör alæta hvað útivist snerti.
Jeppaferðir, mótorhjólaferðir,
fjallahjólaferðir, kajakferðir,
gönguferðir, gönguskíðaferðir,
veiðiferðir, ísklifur, fjallaklifur og
án efa fleira sem ég kann ekki að
nefna.
Stjóni var góður ferðafélagi,
öruggur og útsjónarsamur. Hann
hafði sérstakt lag á að redda hlut-
um eins og í einni gönguskíðaferð
upp á miðjum Kili þegar göngu-
skíðafesting lét sig og við vorum
þrír sem bara klóruðum okkur í
hausnum, Stjóni aftur á móti
skannaði umhverfið, kom auga á
vírstubb sem stóð upp af staur
rétt upp úr snjónum, við hinir
sáum bara snjóinn. Vopnaður
Leathermann gat okkar maður
galdrað vírinn í bindinguna og
skömmu síðar var skíðað af stað.
Aldrei neitt vesen á þeim bænum.
Ekkert óþarfa mas en samt stutt í
góðan húmor og hnyttnar tilvitn-
anir.
Innilegar samúðarkveðjur til
Steinu og dætranna, Kristínar
Jónu og Þórhildar.
Einar Daníelsson.
Elsku pabbi.
Það byrjuðu að
hrannast upp óveð-
ursský í september
á síðasta ári, nánar
tiltekið á afmælisdegi Maríu Liv-
ar hinn 17. september þegar þú
greindist með krabbamein.
Óveðrinu slotaði ekki fyrr en 7.
júní pabbi, þegar þú kvaddir okk-
ur með trega í hjarta og þannig
var og er eins með okkur.
Ég vil þakka þér, pabbi, fyrir
styrk þinn í mínu hjartastússi og
fyrir að líta aldrei á mig sem
sjúkling heldur manneskju með
sjúkdóm. Líf þitt snérist svo mik-
ið um okkur, þitt nánasta fólk. Þú
Snorri
Hlöðversson
✝ Snorri Hlöð-versson fædd-
ist 13. maí 1944.
Hann lést 7. júní
2016.
Útför Snorra fór
fram í kyrrþey.
barst hag okkar
alltaf fyrir brjósti.
Ég man ekki hversu
oft ég þurfti að leita
til þín með alls kon-
ar rafmagnstæki
sem eru notuð í eld-
húsi og svo blessað-
ar þvottavélarnar
sem þú gast legið í
og það kom sér vel
fyrir marga fleiri en
mig. Þú áttir það nú
til, pabbi, að gera úlfalda úr mý-
flugu, en þegar ég varð svo ólétt
að þeim tveim, taka eitt og taka
tvö, börnunum mínum eftir stutt
og engin kynni við hitt kynið, þá
heyrðist ekki múkk í mínum. Ég
fékk klapp á öxlina og var spurð:
Elskan, hvernig hefur þú það? og
mundu að þú hefur dýrmætan
farm. En sem betur fer höndlaði
ég ástina og gifti mig honum
Leifi Skagamanni árið 2008 án
þess að segja neinum, í kyrrþey
pabbi, ef hægt er að segja það.
Og þér fannst það algerlega mið-
ur að fá ekki að vera með og ég
er ekki frá því að það hafi komið
skeifa á minn. Betri tengdapabba
hefur Leifur ekki getað hugsað
sér. Þið sátuð löngum stundum
og rædduð bílaviðgerðir sem og
pólitík svo að sumir voru löngu
farnir að leggja sig. Börnin mín
eiga góðar minningar um afa sem
hafði ákveðnar skoðanir á hinum
ýmsu málum, og afa sem var
höfðingi heim að sækja og trygg-
ur vinur sem bar hag þeirra fyrir
brjósti, afa sem var flottur í
sportinu, badmintoninu, og á
skíðunum en þau nutu góðs af
þeim ferðum.
Hjartans þakkir, pabbi minn,
fyrir allt og allt, þær sætu og
þær súru, við tvö áttum nokkrar
þannig. Samt þykir mér svo
skrýtið að þú sért farinn og eigir
ekki aftir að kíkja í skúffukökuna
á föstudögum, grillin sem voru
ekki svo fá með einn á kantinum
og svo barnabörnin á trampól-
íninu. Spjallið með kaffibolla í
hönd og barnabarn í fanginu. Við
öll höfum misst góðan vin sem
við söknum mikið.
Ég vil enn og aftur þakka
englahöndunum (eins og þú
sagðir pabbi) á hjúkrunarheim-
ilinu Dyngju hérna á Egilsstöð-
um fyrir mikla og góða umönnun
og svona englahendur ber að
varðveita og standa vörð um. Við
erum svo þakklát ykkur á allan
hátt og maður sér alltaf betur og
betur hve mikilvægt faglært og
ófaglært fólk er, sem vinnur að
umönnun sjúkra og aldraðra,
styrkir og hlúir að lifendum og
látnum. Vegni ykkur ávallt vel í
ykkar mikilvægu störfum.
Bænin mín:
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Þú, pabbi, tókst veikindum
þínum af miklu æðruleysi. Af
hverju ekki ég eins og einhver
annar …
P.s. Pabbi vonandi ekki of
væmið, þér féll það ekki vel.
Þín elskandi dóttir og liðið á
Hörgsásnum nr. 2,
Ingibjörg, Leifur
og afabörnin þín.
✝ Sigurður E.Þórarinsson
fæddist á Akureyri
7. nóvember 1915.
Hann fórst með
flutningaskipinu
Heklu 29. júní 1941.
Foreldrar hans
voru Sigrún Sig-
urðardóttir hús-
móðir, f. 14.6. 1887,
d. 1.1. 1966, og
(Benedikt) Þór-
arinn Dúason, hafnarstjóri og
skipstjóri á Siglufirði, f. 19.5.
1895, d. 19.8. 1976.
Sigurður var giftur Huldu
Long Gunnarsdóttur, f. 18.1.
1919, d. 7.10. 1980. Saman áttu
þau eina dóttur, Guðbjörgu
Bryndísi, f. 15.11. 1940. Guð-
björg á fimm börn og barnabörn.
Systkini Sigurðar samfeðra
eru Aldís Dúa, f. 23.9. 1924, Ás-
geir, f. 27.10. 1922, Brynja, f. 4.9.
1924 og Ása, f. 28.8. 1928.
Sigurður hóf
snemma að vinna
fyrir sér eins og
títt var á þessum
árum. Hleypti
heimdraganum og
fékk fljótlega
skipsrúm á flutn-
ingaskipinu Heklu
sem Kveldúlfur í
Reykjavík gerði út.
Átti sjómennskan
vel við hann og sem
slíkur sigldi hann bókstaflega
um heimsins höf og hafði víða
komið við þrátt fyrir ungan ald-
ur. Um það minna m.a. póst-
kortin og bréfin sem hann skrif-
aði gjarnan móður sinni í
höfnum víðs vegar um heim.
Þegar Heklu var sökkt af þýsk-
um kafbáti var skipið leigt Eim-
skipafélagi Íslands. Fjórtán fór-
ust en sjö komust á fleka. Sex
þeirra lifðu af en eru nú allir
látnir.
Nú er minnst tveggja tíma-
móta. Bæði fæðingarafmælis afa
sem og þeirra dapurlegu örlaga
þegar hann drukknaði. Þessi
skrif eru því bæði minning um
afa Sigurð sem og áhöfnina á
Heklu. Atburðinn sem slíkan
ætla ég ekki að fjalla um en vísa
til greinar sem ég ritaði þegar 60
ár voru frá þessu voðaverki í
sunnudagsblað Morgunblaðsins
23. september 2001 og er öllum
aðgengileg í gegnum tímarit.is.
Mamma var bara kornabarn
þegar ósköpin dundu yfir. Hún
kynntist því ekki föður sínum og
það litla sem við vitum um hann
varðveitum við í hjarta okkar.
Það hlýtur alltaf að setja sitt
mark þegar börn missa foreldra
sína. Eflaust er það öðruvísi þeg-
ar barnið er svo ungt en með
tímanum sækja hugsanir á um
pabba og hans líf.
Eins hefur það gerst með mig
að ég velti fyrir mér hvernig
hefði verið að kynnast þessum
afa. Það má því segja að þó að
heil 75 ár séu síðan hann lést sé
enn ákveðinn tregi og söknuður í
fjölskyldunni. Hans er minnst
sem hægláts og þægilegs manns
sem sinnti sínu og var eins og
aðrir á þessum tíma að koma
undir sig fótunum fyrir sína litlu
fjölskyldu.
Fyrst um sinn eftir að skipinu
var sökkt var ekkert vitað um
þennan atburð eða örlög áhafnar
vegna fjarskiptabanns. Samt
komu einhverjum dögum síðar
boð um að óttast væri um skipið.
Prestar fóru í heimsóknir til fjöl-
skyldna skipverja en gátu ekkert
sagt nema að skipsins væri
saknað.
Nokkrum dögum eftir atburð-
inn sigldi skip bandamanna fram
á flekann. Þá varð ljóst hvað
gerst hefði og nokkrir hefðu
komist af, en vegna fjarskipta-
bannsins var ekki vitað hverjir.
Prestar fóru aðra ferð til fjöl-
skyldna skipverja með tíðindin
og vonir glæddust þótt kvíðinn
nísti merg og bein.
Seint um síðir komu loks fram
upplýsingar um þá sem komust
af og enn og aftur fóru prestar í
húsvitjun til fjölskyldna skip-
verjanna. Óhætt er að segja að
ríkt hafi gríðarleg sorg enda
höfðu fjórtán manns, allt fyrir-
vinnur, farist í hafi. Amma var
með ungbarnið og vissi ekkert á
þeirri stundu hvað framtíðin
bæri í skauti sér. Fyrir norðan
syrgði Sigrún langamma einka-
son sinn en gat þó glaðst yfir
sonardóttur og síðar langömmu-
börnum sem voru orðin þrjú
þegar hún lést, undirritaður
þeirra elstur.
Það versta fyrir utan andlátið
sjálft var auðvitað að geta ekki
jarðað hina látnu ástvini. Það
breyttist með minningaröldun-
um við Fossvogskirkju og þar er
skipverjanna minnst. Samt er sú
kaldhæðni að þar sem ekki er um
legstað að ræða eru nöfn hinna
látnu ekki skráð í legstaðaskrá
kirkjugarðanna þótt minningar-
markið sé innan kirkjugarðsins.
Ég mun ávallt minnast þessa
afa míns enda er millinafn mitt
hið sama og hann bar. Megi allir
í áhöfn Heklu hvíla í friði um
ókomna tíð, jafnt þeir sem hvíla í
votri gröf sem og þeir sem björg-
uðust og hafa nú fengið hvíld í
vígðri mold.
Bára blá
að bjargi stígur
og bjargi undir deyr.
Bára blá!
drynjandi að sér Dröfn þig sýgur,
í djúpið væra brátt þú hnígur,
í Drafnar skaut og deyr.
Bára blá!
þín andvörp undir
andi tekur minn,
Bára blá!
allar þínar ævistundir
eru þínar dauðastundir
Við bjarg er bani þinn.
(Magnús Grímsson)
Rúnar Sigurður Birgisson.
Sigurður E.
Þórarinsson