Morgunblaðið - 08.07.2016, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2016
✝ Árni KjartanÞórður Jónas-
son fæddist á Mel-
stað í Garði 9. mars
1947. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 30. júní
2016.
Foreldrar hans
voru Jónas Frí-
mann Guðmunds-
son, f. 3. apríl 1918,
d. 25. desember
1998, og Björg Árnadóttir, f. 24.
október 1916, d. 21. september
2014. Eiginkona Árna er Birna
Kolbrún Margeirsdóttir, f. 20.
maí 1947. Foreldrar hennar
voru Jón Margeir Sigurðsson, f.
2. nóvember 1906, d. 7. ágúst
1986, og Elenora Þórðardóttir,
f. 9. september 1907, d. 3. júní
1987. Börn þeirra hjóna eru: 1)
Árni vann fyrst um sinn hjá
Rafn hf. í Sandgerði við al-
menna verkamannavinnu.
Hann fór ungur á sjó sem varð
hans ævistarf, lengst af sem
skipstjóri. Hann var á síld-,
loðnu- og makrílveiðum í Norð-
ursjó. Hann var mikið fjarver-
andi enda landað í Noregi og
víðar. Árni og faðir hans fjár-
festu í bátnum Dröfn og tók
hann við skipstjórastöðunni. Þá
keypti faðir hans Arnarborgina
og reri Árni henni fyrir föður
sinn um árabil. Árni fór sjálfur í
útgerð og átti marga báta í
gegnum tíðina og stundaði línu-
og netaveiðar sem og rækju-
veiðar við Eldey. Þá átti hann
nokkra færabáta. Árni hætti
með eigin útgerð 1997 og réð
sig sem skipstjóra á Sæljósið
ÁR 11. Hann var skipstjóri á
Sæljósinu þar til í desember
2014 er hann veiktist og lét af
sjómennsku.
Útför Árna fer fram frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju í Reykja-
nesbæ í dag, 8. júlí 2016, klukk-
an 13.00.
Jónas Frímann, f.
13. júlí 1968, giftur
Ragnheiði B.
Brynjarsdóttur, f.
1. september 1971.
Börn þeirra eru
Ragnar Björn, f.
10. ágúst 1993, og
Kristrún Björg, f.
9. ágúst 2000. 2)
Elenora Katrín, f.
14. október 1969.
Börn hennar eru
Friðrik, f. 21. desember 1992,
og Birna Dögg, f. 4. júní 1997.
Dóttir Friðriks er Sigurbjörg
Ásta, f. 31. ágúst 2013. 3) Árni,
f. 7. febrúar 1974. 4) Björg, f. 7.
nóvember 1980, gift Sigurði Ár-
mannssyni, f. 4. maí 1977. Börn
þeirra eru Árni Þór, f. 23. jan-
úar 1999, og Sigurrós Birna, f.
27. nóvember 2003.
Upp er runnin kveðjustund. Í
dag fylgjum við þér, elsku pabbi og
afi, til grafar. Við erum ekki sátt
við að hún kom svona snemma en
við munum reyna að lifa með því.
Mínar fyrstu minningar um
pabba eru stór, sterkur sjómaður
með svo ótrúlega stórt, gott hjarta
en auðvitað líka allir bryggjurúnt-
arnir og ferðalögin sem við fórum
saman. Þar fræddir þú mann um
allt milli himins og jarðar. Fjöl-
skyldan var pabba lífið, hann vildi
halda ættinni saman og kenndi
okkur svo margt, að standa saman
og hjálpast að við allt, sama hvort
það væru flutningar eða veislur.
Hann kenndi okkur líka að gefa af
okkur út í samfélagið því pabbi
mátti aldrei aumt sjá, þá var hann
fyrstur til að rétta fram hjálpar-
hönd.
Þegar ég fór að búa með Sigga
og við áttum von á barni mætti
pabbi auðvitað til þess að bjóða
Sigga á sjó því hann varð nú að
þéna eitthvað fyrst það væri barn á
leiðinni, en málið var líka að honum
fannst þú ekki vera maður með
mönnum nema að hafa migið í salt-
an sjó eins og hann sagði alltaf og
svo hló hann. Pabbi og Siggi voru
nokkur ár saman á sjó og pabbi leit
alltaf á Sigga sem eitt af sínum
börnum. Pabbi hafði ofurtrú á
börnunum sínum og studdi okkur í
öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur en það var þannig með
pabba að sama hvað maður gerði af
sér, eða tók vitlausar ákvarðanir,
hann dæmdi mann aldrei, heldur
sagði hann hvernig lögum við
þetta, því hann sagði alltaf að
vandamál væru til að leysa þau.
Lífið verður skrýtið núna því
pabbi var þátttakandi í öllu hjá
okkur Sigga og börnunum okkar.
Eitt símtal og pabbi reddaði hlut-
unum því hann var líka alltaf með
allt á hreinu sama hvað var í gangi
hjá okkur, stundum meira að segja
á undan okkur. Þeir vita það sem
þekktu pabba hversu mikill húm-
oristi og spjallari hann var, pabbi
gat talað við alla, meira að segja ef
hann hringdi í vitlaust númer gat
hann talað í lengri tíma við
ókunnuga manneskju, orð fá því
ekki lýst hvað við eigum eftir að
sakna samtalanna okkar.
Missirinn er gífurlegur fyrir
börnin okkar Sigga því pabbi sinnti
þeim eins og sínum eigin. Ef hann
var ekki á sjó mætti hann á fót-
boltaleiki, skólaskemmtanir og allt
sem tengdist þeirra lífi.
Í desember 2014 greinist pabbi
með bráðahvítblæði. Hann tók
þessu með æðruleysi, staðráðinn í
að sigra og aldrei kvartaði hann.
Það sýndi hvernig maður hann var
að hann eignaðist fullt af kunningj-
um í þessu ferli, hvort sem það
voru sjúklingar eða starfsmenn því
hann fann meira til með öðrum en
aldrei með sjálfum sér, enda var
hann kallaður járnkarlinn á Land-
spítalanum.
Ég er svo þakklát fyrir síðustu
helgina þína hér á jörð, því þú varst
svo hress og við fengum okkur rúnt
út í Garð tvo daga í röð og rifj-
uðum upp gamlar minningar,
hlógum og skemmtum okkur.
Ekki grunaði okkur að kveðju-
stund væri að koma.
Við hugsum um mömmu fyrir
þig, því þegar dómurinn kom um
að ekkert væri hægt að gera fyrir
þig var það aðalatriðið hjá þér að
mamma væri örugg. Takk, elsku
pabbi, takk fyrir allt, fyrir allan
þann fjársjóð af ráðum, ást, um-
hyggju og stuðningi sem þú gafst
okkur. Við vitum að þú siglir
frjáls.
Björg, Sigurður og Árni Þór.
Við pabbi sátum saman í stof-
unni á Mávatjörninni og þú byrj-
aðir að dásama fallegu sumarnæt-
urnar á Suðurnesjum. Þremur
sólarhringum síðar stend ég við
gluggann á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja og miðnætursólin litar
heiðan himininn regnbogans lit-
um.
Þú varst að kveðja á fallegri
sumarnóttu. Það er ekki hægt að
undirbúa sig undir að kveðja for-
eldri sitt. Þú sem varst svo sterk-
ur, húmorískur, skemmtilegur
sögumaður og kletturinn í fjöl-
skyldunni. Þið mamma hafið ávallt
leiðbeint, styrkt og umfram allt
umvafið okkur með ást og um-
hyggju. Það var góður kostur sem
þú hafðir, að þú dæmdir mann
aldrei. Þegar hlutirnir brugðust
og ég kom skríðandi til baka léstu
mann aldrei heyra það, vandamál
voru til að leysa þau.
Minningarnar með þér eru svo
óteljandi, þú reyndir eins og þú
gast að sjóa mig en sjóveikin varð
yfirsterkari og mikið var ég glaður
að geta skriðið á fast land. Þá
reyndir þú að láta mig beita og
skera af netum, sem lá svipað fyrir
mér og sjómennskan. Sjómanns-
blóðið frá þér, pabbi, klikkaði eitt-
hvað í þetta skiptið, en það var
margt annað gott sem ég fékk frá
þér. Þar má helst nefna hóflega
stjórnsemi, enda þarf skipstjóri að
stjórna áhöfninni og þá fékk ég
líka húmorinn. Við vorum með
sama kaldhæðnishúmorinn sem
er kannski ekki alltaf viðeigandi
við öll tækifæri, en þrælskemmti-
legur að mínu mati. Þá á ég það til
að krydda aðeins sögurnar líkt og
þú gerðir þegar þú varst kominn í
frásagnargírinn. Þú kenndir mér
líka að það er ekkert sjálfgefið í líf-
inu og árangur næst ekki nema að
berjast fyrir því og leti skilar engu
í vasann. Þá vaktir þú áhuga minn
á íslenskri náttúru enda ferðaðist
fjölskyldan vítt og breitt um land-
ið og þér fannst gaman að sýna
okkur krökkunum áhugaverða
staði. Stundum of ákafur því eitt
skiptið festumst við úti í miðri á í
Þjórsárdalnum og vorum dregin á
þurrt.
Síðustu 18 mánuðir hafa verið
erfiðir, pabbi, að fylgja þér í gegn-
um baráttu við bráðahvítblæði. Þú
varst ákveðinn að sigra og barðist
eins og ljón. Þú barðir líka von og
bjartsýni í huga fjölskyldunnar.
Aldrei kvartaðir þú eða gafst upp
vonina. Þessi erfiði tími er einn sá
dýrmætasti í mínu lífi. Minning-
arnar sem sitja eftir um samveru-
stundirnar, lærdómurinn um að
það er ekkert sjálfgefið í þessu lífi
og síðast en ekki síst að geta verið
til staðar fyrir þig þegar þú þurftir
á því að halda. Þú sem varst aldrei
veikur og hugsaðir alltaf um að
okkur krökkunum þínum liði vel.
Elsku pabbi, ég get aldrei full-
þakkað þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig, þessi kveðjustund
okkar í bili er mér mjög erfið. Það
er fjöldi hluta sem ég þarf að læra
upp á nýtt, hlutir sem ég hef bara
aldrei gert því ég lét þig um það.
Ég mun aldrei veltast um af hlátri
af þér og með þér aftur, hvorki
njóta leiðsagnar þinnar né visku.
Ég elska þig, pabbi, og okkar lífs-
ins ganga er mér mikið veganesti
sem nýtist mér áfram og ég vona
að þú getir með einhverjum hætti
ýtt við mér áfram eða að minnsta
kosti strítt mér aðeins því ég trúi
því að þú vakir yfir okkur og
verndir.
Þinn sonur,
Árni
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst.
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá.
Rita vil ég niður hvað hann var mér kær,
afi minn góði, sem guð nú fær.
Hann gerði svo mikið, hann gerði svo
margt
og því miður get ég ekki nefnt það allt.
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum
saman
Hann var svo góður, hann var svo klár,
æ, hvað þessi söknuður er svo sár
En eitt er þó víst
og það á við mig ekki síst,
að ég sakna hans svo mikið, ég sakna
hans svo sárt
hann var mér góður afi, það er klárt.
En alltaf í huga mínum verður hann,
afi minn góði sem ég ann,
í himnaríki fer hann nú,
þar verður hann glaður, það er mín trú.
Því þar getur hann vakað yfir okkur dag
og nótt
svo við getum sofið vært og rótt,
hann mun ávallt okkur vernda,
vináttu og hlýju mun hann okkur senda.
Elsku afi, guð mun þig geyma,
yfir okkur muntu sveima,
en eitt vil ég þó að þú vitir nú,
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Sigurrós Birna.
Góður vinur er fallinn frá, tek-
inn burt frá fjölskyldu og vinum
alltof snemma. Það erfitt að setj-
ast niður og skrifa minningarorð
um góðan vin. Við erum þakklát
fyrir áratuga vinskap við Árna og
fjölskyldu. Í gegnum árin höfum
við átt margar yndislegar stundir
sem munu aldrei gleymast og er
erfitt að telja þær allar upp enda
voru þær óteljandi.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Við erum þakklát Árna fyrir all-
ar þær óteljandi góðu stundir sem
við áttum saman, hvíldu í friði,
elsku Árni.
Við vottum Birnu, systur minni,
börnum og barnabörnum innilega
samúð og megi Guð blessa ykkur.
Anna og Þórir.
Árni K. Þ.
Jónasson
reyndir, sem hver hlyti að sjá,
gat það verið þvert á sýn hins á
hlutunum. Við lærðum bara að
hætta að reyna að sannfæra hvor
annan.
Seinustu árin voru Svavari
erfið vegna astma og parkinsons-
veiki, en þótt auðséð hafi verið
um hríð að hverju gæti stefnt, er
eins og dauðinn komi alltaf á
óvart. Við Hulda vottum Rósu
systur minni og aðstandendum
öllum okkar dýpstu samúð.
Hermann Guðmundsson.
Þegar við félagar hófum
kennslu við Æfinga- og tilrauna-
skóla Kennaraháskólans upp úr
1970 urðum við hluti af hópi
samstarfsmanna sem margir
höfðu mikla þekkingu á kennslu
og langan feril að baki. Einn
þeirra var Svavar Guðmundsson,
sonur Guðmundar I. Guðjóns-
sonar, fyrsta skólastjóra skólans,
sem þekktur var m.a. vegna
skriftarkennslu og útgáfu
kennsluefnis í skrift.
Okkur fannst Svavar tilheyra
þessum hópi, þótt hann hafi ekki
verið öldungur að árum. Hann
var um margt sérstæður kennari
og hlýr var hann og metnaðar-
fullur fyrir hönd nemenda sinna.
Það var mikilvægt að nemendur
lærðu námsgreinarnar en þó
ekki síður að þeir tækju þátt í
margs konar leikjum og listum.
Svavar var þrautlærður í þjóð-
dönsum og þess nutu nemendur
hans. Hann fór ætíð út í frímín-
útur með nemendum sínum og
kenndi þeim þar ýmsa hópleiki
sem hristu saman hópinn og hafa
eflaust leitt til góðra samskipta.
Það er til marks um tengsl hans
við nemendur að hann var tíður
gestur í afmælum þeirra. Það
gátu orðið 20-25 veislur á ári.
Svavar kenndi nemendum á
miðstigi skólans, það er aldurs-
hópnum frá 10-12 ára. Sú staða
kom upp þegar hann fór að nálg-
ast starfslok að kennara vantaði
til að taka við allstórum hópi 6
ára barna. Við vorum þá orðnir
stjórnendur skólans og ákváðum
að fela Svavari það starf. Við
vorum þó ögn hikandi þar sem
Svavar var sérfræðingur á mið-
stigi. Hann tók þessu tilboði vel
og leysti það af hendi með sömu
umhyggju og áður.
Svavar mætti jafnan snemma
til vinnu, opnaði stofuna og nem-
endur gátu komið hálftíma og
jafnvel þremur stundarfjórðung-
um fyrir kennslu. Þar biðu
þeirra verkefni og róleg stund í
upphafi dags. Þetta kom foreldr-
um einkar vel sem þurftu til
vinnu og minnkaði streitu á
heimilum. Ekki fékk Svavar laun
fyrir þetta starf. Slíkt var ekki
„inni í kerfinu“.
Við kveðjum góðan starfs-
félaga og vandaðan kennara.
Rósu, Margéti og afkomendum
sendum við samúðarkveðjur.
Ólafur H. Jóhannsson, Guð-
mundur B. Kristmundsson.
Hríshólsfólkinu, fá að heyra
ótalmargar sögur af pabba og
að eiga ávallt vísan stað í sveit-
inni.
Hvíl í friði,
Aðalheiður, Eggert og
Sindri Már.
Þótt við fengjum aðeins að
kynnast Hreini í stutta stund,
var það mikill heiður og voru
stundirnar sem við áttum með
honum alltaf mjög góðar.
Kveðjustundir eru aldrei auð-
veldar og okkur langar að til-
einka Hreini þetta stutta kvæði
þar sem aðeins ljúfar minning-
ar eru í hjörtum okkar.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Anna Sigrún, Ásta Guðrún
Eydal, Ingimar Eydal og
Halldór Birgir Eydal.
Ekki þarf í það að sjá
– þér ég aftur gegni –
ég er bóndi, allt mitt á
undir sól og regni.
Seinni vísuorðin úr þessari
vísu ljóðsins Eftirköst eftir
Stephan G. Stephansson koma
upp í hugann þegar ég minnist
hins mæta bónda, Hreins Krist-
jánssonar á Hríshóli í Eyjafirði.
Fyrri hlutinn vísar til þess að
bóndinn verður í störfum sínum
ávallt að hlíta náttúruöflunum.
Það var einmitt hjá Hreini sem
ég lærði að hlusta á veður-
fregnirnar í útvarpinu og átta
mig á hvaða afstaða hæða og
lægða á norðurhveli lofaði góðu
heyskaparveðri í Eyjafirði.
Það var mér mikið gæfuspor
að koma 10 ára í sveit til þeirra
heiðurshjóna Ernu og Hreins,
sem þá voru ung og höfðu ný-
lega hafið búskap í Fellshlíð í
félagi við bróður Hreins. Þau
voru mér einstaklega góð, bæði
svo hreinskiptin og hjartahlý
og tóku mér strax eins og fé-
laga. Það kunni ég að meta þá
og gleymi aldrei. Stutt var líka
í glettnina og stundum smá-
stríðni hjá Hreini en það var
allt græskulaust gaman. Mér
var fyrst og fremst ætlað að
vera til hjálpar innanhúss og
gæta Sigurgeirs sem þá var
eins árs, ljúfur og gullinhærður
hnokki, en bróðir hans Viðar
sem var fjögurra ára, hvíthærð-
ur snillingur þóttist karl í krap-
inu og var liðtækur í að kenna
mér á allt í búskapnum. Ég
lærði fleira en veðurfræði í
sveitinni, þau hjónin voru mér
sterk fyrirmynd, afar samhent í
búrekstrinum, Erna afskaplega
myndarleg húsmóðir og Hreinn
vakinn og sofinn yfir skepnum
og heyskap. Þarna komst ég að
því að til voru fleiri dagblöð en
Mogginn sem pabbi keypti og
Alþýðublaðið hans afa og glöð
varð ég að komast í bókaskáp-
inn í stofunni þar sem ég
gleypti í mig bókmenntirnar,
sem líka voru svolítið öðru vísi
en þær sem ég las í foreldra-
húsum, minnir að þar hafi ég
fyrst kynnst Guðrúnu frá Lundi
og fleiri þjóðlegum höfundum. Í
sveitinni voru líka tímarit með
þjóðlegum blæ og fróðleik sem
voru borgarbarninu nýnæmi.
En það sem mér fannst þó allra
skemmtilegast var að í eldhús-
inu var skúffa full af íslenskum
dægurlagatextum sem gjarnan
voru teknir fram að loknum
frágangi eftir hádegismat, sest
niður, spilað á gítar og sungið
af hjartans lyst.
Kaupakonan unga fékk líka
að sinna útistörfum, sækja
kýrnar og spreyta sig á mjölt-
um, fara á hestbak og taka þátt
í heyskap, allt undir vökulu
auga Hreins en það var harð-
bannað að aka dráttarvélinni.
Ég var þrjú sumur í sveitinni
hjá Ernu og Hreini og þá tók
systir mín við, gætti yngri
barnanna og tók ekki síður ást-
fóstri við þau hjón. Að mig
minnir á öðru sumri mínu hjá
þeim fluttu þau fram að Hrís-
hóli. Aðstæður þar voru frum-
stæðar en af dugnaði hófust
þau hjón strax handa við að
byggja upp, bæði útihús og
íbúðarhús. Börn og barnabörn
hafa síðan enn bætt við svo að
nú er á Hríshóli sannkallað
stórbýli. Þótt tímar liðu hafa
tengslin við sveitina mína og
elskulega fólkið mitt þar aldrei
rofnað og mun ekki gera þótt
nú sé vissulega skarð fyrir
skildi.
Elsku Erna mín, börn og
aðrir afkomendur, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Eygló Guðmundsdóttir.
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Ellert Ingason
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Útfarar- og lögfræðiþjónusta
Við önnumst alla þætti undir-
búnings og framkvæmd útfarar
ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og
umhyggju að leiðarljósi
og af faglegum metnaði.
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is