Morgunblaðið - 08.07.2016, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2016
✝ Halldóra Már-usdóttir fædd-
ist 17. júní 1925 að
Þverá í Blönduhlíð.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Hlíð
á Akureyri 2. júlí
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Márus Guð-
mundsson, f. 25.
júlí 1902, d. 18. nóv-
ember 1982, og
Hjörtína Tómasdóttir, f. 25.
ágúst 1906, d. 26. ágúst 2002.
Systkini hennar voru Guð-
mundur, f. 1. júní 1928, d. 1.
september 2015, Hermína Sig-
ríður, f. 1. mars 1930, Sigur-
björg, f. 6. maí 1933, Tómas
Ingi, f. 26. júlí 1937, d. 4. ágúst
2001, Þrúður, f. 14. maí 1939, og
Salbjörg, f. 29. september 1945.
Eiginmaður hennar var Ing-
ólfur Sigmarsson frá Svínavalla-
koti í Unadal, f. 23. júlí 1914, d.
16. febrúar 1993. Foreldrar
hans voru Sigmar Þorleifsson
og Kristjana Guðmundsdóttir.
þau þrjú börn, Kristján Sindra,
sambýliskona Júlía Rós Jó-
hannsdóttir; Diljá Dögg og Syl-
víu Siv. 4. Snorri Valdimar,
kvæntur Álfheiði Bjarnadóttur
og eiga þau þrjú börn, Gylfa,
Patrek Bjarna og Sigmar Inga.
Sigurður Ingólfsson, f. 15. nóv-
ember 1944, kvæntur Karen
Bruun Madsen, f. 11. nóvember
1946, þau eiga þrjú börn, 1. Er-
lingur Ingi, sambýliskona Birna
Sigurkarlsdóttir og á hún þrjá
syni úr fyrra sambandi. 2. Vig-
dís Hulda, kvænt Sigmundi Þor-
steinssyni og eiga þau þrjú börn,
Anna Karen, sambýlismaður
Rúnar Friðriksson og eiga þau
tvö börn, Adam Kristófer og
Söru Viktoríu. Tinna Ruth og
Þorsteinn Már. 3. Halldór Már.
Ingibjörg Hjálmarsdóttir, f. 10.
mars 1956, ólst upp hjá þeim til
sex ára aldurs, hún er gift Sig-
urði Þorleifssyni og eiga þau
fjögur börn. Ingólfur Haukur,
barnabarn þeirra, ólst upp hjá
þeim frá níu ára aldri.
Halldóra starfaði við fisk-
vinnslu og síðar á Saumastofu
Hofsóss. Hún var virk í félags-
starfi og var hún í kirkjukór
Hofsóss og kvenfélaginu.
Útför hennar fer fram í Hofs-
óskirkju í dag, 8. júlí 2016,
klukkan 15.
Halldóra og Ing-
ólfur giftu sig 27.
desember 1942.
Heimili þeirra var í
Bræðraborg á
Hofsósi.
Þau eignuðust
tvo syni, Kristján
Ingólfsson, f. 27.
maí 1943, d. 7. maí
1990. Hann var
kvæntur Lindu
Steingrímsdóttur,
f. 19. nóvember 1946. Þau slitu
samvistum. Þau eignuðust fjög-
ur börn: 1. Dóra, sambýlismaður
Ársæll Kristjánsson og eiga þau
þrjú börn, Lindu, Örnu og Orra.
2. Ingólfur Haukur, kvæntur
Sigrúnu Hildi Guðmundsdóttur
og eiga þau eitt barn saman,
Kristján Inga og hann á tvær
dætur, Elísabeth Lind, sambýlis-
maður Ástvaldur Gylfason og
eiga þau einn son, Eyþór Inga.
Rakel, og Sigrún á einn son Jak-
ob Frey Atlason úr fyrra sam-
bandi. 3. Gunnar Örn, kvæntur
Helenu Sigurðardóttur og eiga
Ertu þá farin, ertu þá farin
frá mér elsku amma sem
gekkst mér í móðurstað þegar
ég var ungur að árum? Ég á
svo ótal margar góðar minn-
ingar úr minni bernsku og bara
úr mínu lífi þar sem ég varð
þess heiðurs aðnjótandi að fá að
vera þér samferða að ég veit
bara ekki hvar ég á að byrja.
En eitt er það þó sem ég get
seint fullþakkað fyrir, það er
hvað þú varst alltaf mikið til
staðar fyrir mig og mína, það
var sama hvað gekk á í mínu lífi
alltaf var hægt að koma eða
hringja til þín og fá góð ráð og
ekki skemmdi það nú fyrir að
komast í gott kaffi og kleinu-
spjall.
Ég á eftir að sakna þín. Hvíl
í friði, elsku amma, og ég veit
að við eigum eftir að hittast og
spjalla síðar meir.
Þinn
Ingólfur Haukur.
Elskulega Dóra mín hefur
kvatt okkur.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig en að koma því á
blað getur kannski verið erfitt
en það er margt sem fer í gegn-
um hugann og mikið á ég eftir
að sakna þín.
Við urðum strax góðar vin-
konur og þegar ég kom á Hofs-
ós í fyrsta sinn með Inga þín-
um, þá beið að sjálfsögðu
þvílíka hlaðborðið eftir okkur
og ég fann hvað ég og Jakob
minn vorum velkomin, hann
hafði á orði hvað Ingi hefði ver-
ið heppinn að alast upp hjá þér.
Þú tókst honum strax frá fyrsta
degi eins og hann væri einn af
þínum barnabörnum þó að hann
væri orðinn tíu ára þegar við
komum í fjölskylduna. Þú
spurðir alltaf jafnmikið um
hann og svo Kristján Inga þeg-
ar við töluðum saman í síma.
Mér er minnisstætt þegar
Kristján Ingi var í 2. bekk og
átti að skrifa sendibréf til ein-
hvers sem hann vildi og hann
valdi ömmu Dóru, en hann vissi
ekki hvar hún átti heima nema
á Hofsósi og að hún héti eitt-
hvað annað en amma Dóra.
Kennarinn hafði samband við
okkur til að fá fullt nafn og
heimilisfang svo að bréfið kæm-
ist á réttan stað en það hefði
ekki skipt neinu máli því bréfið
hefði alltaf komist til skila því
allir þekkja ömmu Dóru á Hofs-
ósi.
Við áttum oft svo yndislegt
og gott spjall, við erum búnar
að hlæja saman og gráta saman
og að hafa átt allar þessar
stundir með þér er ógleyman-
legt og ég þakka svo mikið fyrir
þær. Þú prjónaðir endalaust
mikið af fallegum peysum og
vettlinga á okkur öll og meira
til.
Þú sagðir nú stundum við
mig að ég yrði að læra að
prjóna áður en ég yrði gömul
svo ég hefði eitthvað að gera.
Mér finnst ég svo rík að hafa
fengið að kynnast þér.
Þetta var yndislegt samfélag
á Hofsósi og samstaða mikil og
þú áttir svo margar góðar vin-
konur og við hérna fyrir sunnan
vorum allavega rólegri á seinni
árunum að vita af því að þú
væri alls ekki ein þó að fjöl-
skyldan væri öll annaðhvort
fyrir sunnan eða á Akureyri.
Það var nú skrítið þegar þú
fórst frá Hofsósi á Akureyri og
ekki hægt að kíkja eftir sundið í
kaffi og pönnsur, það var tóm-
legt og nú aftur þegar við kom-
um á Akureyri á eftir að vera
tómlegt að fara ekki beint upp á
elliheimili – það var það fyrsta
sem við gerðum alltaf þegar við
komum norður. Eins og við
gerðum á miðvikudaginn síðast-
liðinn en þú svafst svo vært að
við vildum ekki vekja þig og svo
orðin veik klukkustund síðar en
svona er bara lífið og þú ferð
með stæl og ekkert að tvínóna
við hlutina. Það var alltaf kraft-
ur í þér og þú þurftir alltaf að
hafa eitthvað fyrir stafni.
Ég er svo þakklát fyrir að þú
hafir átt svona góð síðustu ár á
hjúkrunarheimilinu Hlíð á Ak-
ureyri og það var nú bara þann-
ig að þú yngdist upp um 20 ár
við að fara þangað og eignaðist
enn fleiri góðar vinkonur. Það
var gaman að fylgjast með ykk-
ur skvísunum að skiptast á
naglalökkum og panta ykkur
nýja kjóla að sunnan. Þér
fannst nú gott að geta farið á
snyrtistofuna reglulega og þú
vildir alltaf vera svo fín og sæt.
Þú munt eiga sérstakan stað
í hjarta mínu og ég á eftir að
sakna þín, elsku Dóra mín. Hvíl
í friði.
Sigrún Hildur.
Elsku besta amma mín.
Nú er komið að kveðjustund
okkar í bili, elsku amma mín,
það er svo sárt en óumflýjan-
legt, það veit ég. Góðar minn-
ingar fljóta nú um huga minn
og veita mér huggun á þessum
erfiða tíma. Það að hafa hitt þig
aðeins þrem dögum áður en þú
kvaddir okkur þar sem við
spjölluðum um allt milli himins
og jarðar. Meðal annars sögð-
um við þér að pabbi og mamma
hefðu verið að steikja ömmu-
brauð, þá varstu glöð og sagðir
að nú myndu þau taka við þessu
af þér og þú hlóst mikið þegar
við sögðum þér hvernig þau
styttu sér leið með glasinu.
Þessi heimsókn gefur mér svo
mikið í dag og fyrir það er ég
endalaust þakklát.
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að
sér.
Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf
þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf.
Hún er íslenska konan, sem ól þig og
þér helgaði sitt líf.
Með landnemum sigldi’ hún um
svarrandi haf.
Hún sefaði harma. Hún vakti’ er hún
svaf.
Hún þerraði tárin. Hún þerraði blóð.
Hún var íslenska konan, sem allt á
að þakka vor þjóð.
Ó! Hún var ambáttin hljóð.
Hún var ástkonan rjóð.
Hún var amma, svo fróð.
Ó! Athvarf umrenningsins,
inntak hjálpræðisins,
líkn frá kyni til kyns.
Hún þraukaði hallæri, hungur og fár.
Hún hjúkraði’ og stritaði gleði-
snauð ár.
Hún enn í dag fórna sér endalaust
má.
Hún er íslenska konan, sem gefur
þér allt sem hún á.
Ó, hún er brúður sem skín!
Hún er barnsmóðir þín
eins og björt sólarsýn!
Ó! Hún er ást, hrein og tær!
Hún er alvaldi kær
eins og Guðsmóðir skær!
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’ á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig
og gaf þér sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin,
hún rís,–
og sjá: Þér við hlið er þín
hamingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar
og vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Elsku amma mín, takk fyrir
allt.
Þín
Vigdís Hulda
Sigurðardóttir.
Elsku besta langamma Dóra.
Það er erfitt að kveðja svona
góða vinkonu en á sama tíma er
ég þakklát fyrir að þú fékkst að
fara í friði. Ég er þakklát fyrir
allar stundirnar okkar saman í
Bræðraborg, inni á Hofsósi og á
Hlíð. Mér fannst alltaf svo gott
að koma til þín. Við lásum,
leystum krossgátur, ræddum
ættfræðina og höfðum það
huggulegt. Það var alltaf dekur
að vera hjá þér. Við áttum
margt sameiginlegt þrátt fyrir
aldursmuninn og höfðum gaman
af því. Ég er þakklát fyrir að þú
fékkst að kynnast Eyþóri Inga
og að hann hafi fengið nokkur
langalangömmuknús, þvílík
gjöf.
Við ræddum dauðann einu
sinni og ég veit að þú varst ekki
hrædd, þú varst viss um að þú
fengir að ganga niður fallega
græna engið sem þú sást einu
sinni og til allra þeirra sem
voru farnir á undan þér. Ég
sakna þín sárt, amma mín, en
ég veit að þú ert á enn betri
stað núna.
Þú kenndir mér litla bæn
þegar ég var lítil sem hefur oft
gefið mér huggun og gerir
núna:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Elísabeth Lind Ingólfsdóttir.
Langamma mín, vinkona og
mín helsta fyrirmynd hefur nú
kvatt þennan heim. Orð fá ekki
lýst hversu vænt mér þótti um
ömmu Dóru og hve margt hún
kenndi mér í gegnum tíðina.
Hún var alveg einstök, svo góð
og yndisleg í alla staði. Ég er
þakklát fyrir allar þær minn-
ingar sem ég á um okkur sam-
an. Þær hlýja mér um hjarta-
rætur. Ég kveð ömmu Dóru
með miklum söknuði og þakk-
læti fyrir samfylgdina.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Arna Ársælsdóttir.
Halldóra
Márusdóttir
✝ HallgrímurSylveríus Hall-
grímsson fæddist
28. janúar 1953 á
Karlagötu 20 í
Reykjavík. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Háskóla-
sjúkrahússins í
Stavanger í Noregi
23. júní 2016, en
hann veiktist þar
sem hann var
staddur í heimsókn hjá Gísla
bróður sínum og Hrefnu mág-
konu sinni.
Hann var einn af tíu systk-
inum hjónanna Hallgríms
Sylveríussonar, verkamanns, f.
11. apríl 1918, d. 5. janúar
1987, og Guðrúnar Gísladóttur,
húsfreyju, f. 27. maí 1926, d.
30. mars 1985. Systkini Hall-
gríms eru: Kristín, f. 31. ágúst
1950, Gísli, f. 28. janúar 1953,
Sveinn Bergmann, f. 6. júní
1954, d. 9. janúar 2004, Ragn-
ar, f. 13. júní 1956, d. 15. ágúst
1990, Kristján, f. 3. október
1957, d. 28. ágúst 2003, Gunn-
ar, f. 6. nóvember
1958, Helga, f. 9.
september 1960,
Guðrún, f. 11. maí
1962, og Ásgeir, f.
5. júlí 1965.
Hallgrímur
fluttist á Nesveg
45 árið 1956, ólst
þar upp og gekk í
Melaskóla og
Hagaskóla. Hall-
grímur fór fljótt að
vinna sendlastörf með skóla.
Eftir gagnfræðapróf vann hann
um skeið í Kassagerð Reykja-
víkur, Sportvali og við ýmis
önnur störf. Hann hóf síðan
nám í húsasmíði og lauk sveins-
prófi frá Iðnskólanum í Reykja-
vík árið 1974. Hallgrímur vann
við smíðar og fleiri störf fram
til 1987. Veikindi öftruðu hon-
um frekari þátttöku á vinnu-
markaði. Hann bjó frá 1978 þar
til hann lést á Bræðraborg-
arstíg 55 í Reykjavík.
Útför Hallgríms fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 8.
júlí 2016, klukkan 13.
Hallgrímur mágur minn er
látinn langt um aldur fram. Það
verður visst tómarúm nú þegar
Halli er ekki lengur á Bræðra-
borgarstígnum. Ég kynntist
honum fyrst fyrir 30 árum og
ég held að okkur hafi orðið
nokkuð vel til vina. Samvinna
okkar var vissulega ekki alltaf
auðveld, ég er gjarn á að vilja
drífa hlutina af á meðan Halli
vildi frekar velta þeim vandlega
fyrir sér áður en ákvörðun væri
tekin. En þegar ákvörðun var
tekin var henni fylgt eftir og
vandað til verka.
Hann hringdi gjarnan og
spurði frétta af fjölskyldunni
og þannig var hann að ýmsu
leyti einhverskonar miðpunktur
í systkinahópnum því hann
vissi yfirleitt hvað allir í fjöl-
skyldunni voru að fást við á
hverjum tíma. Hann sagði hins
vegar færra af sjálfum sér og
því höfðum við ekki gert okkur
grein fyrir því hve veikur hann
var orðinn þegar hann lagði af
stað til Gilla bróður síns í byrj-
un júní.
Um leið og ég kveð Halla,
þakka ég honum samfylgdina í
30 ár og væntumþykjuna sem
hann sýndi strákunum okkar
Helgu.
Júlíus Aðalsteinsson.
Til er þekkt saga innan fjöl-
skyldunnar þegar einn okkar
var á ferð ásamt Halla frænda,
frá Íslandi til Stavanger, á leið
í fermingu annars okkar. Eitt-
hvað klikkaði með vekjara-
klukkur og það var ekki fyrr en
Dússi frændi birtist á tröpp-
unum um kl. 7 að morgni, með
Halla frænda í símanum, og
sagði „Ert þú ekki á leiðinni í
flug?!“ að veruleikinn skall á,
hent var í tösku í miklum flýti
og brunað af stað. Halli frændi
sóttur í leiðinni og kapphlaup
við klukkuna á Reykjanes-
brautinni.
Auðvitað misstum við af flug-
inu, en fengum í staðinn flug til
Köben og átti að redda sér það-
an. Þar voru skoðaðir ýmsir
ferðamöguleikar, og varð ofan á
að taka lestir, ferju og fleiri
lestir. Nokkur tími var til ráð-
stöfunar og var ákveðið að
skella sér í bæinn, finna sér
eitthvað að borða og jafnvel
jakkaföt, sem auðvitað höfðu
ekki ratað ofan í tösku í hrað-
pökkun morgunsins.
Aftur misreiknuðu menn sig
og voru mættir á Hovedbaneg-
ården með heldur skamman
tíma til að ná í töskur og finna
rétt spor.
Ljóslifandi er minningin þeg-
ar hlaupið er niður stigann,
Halli frændi nokkrum skrefum
á eftir, hoppað inn í lest og svo
svipurinn á Halla þegar lest-
ardyrnar lokuðust – við ferða-
félagarnir sinn hvorum megin
við glerið. Engir farsímar, og
Halli ekki sá vanasti í slíkum
aðstæðum. Fór þó allt vel að
lokum og var nokkuð hlegið að
þessu síðar.
Halli frændi var okkur kær.
Hann var tíður gestur hjá
mömmu og pabba, bæði á Ís-
landi og eins eftir að þau fluttu
til Noregs þar sem hann dvaldi
oft vikum saman í góðu yfir-
læti.
Hann lét jafnan lítið fyrir sér
fara, var okkur hinn mesti ljúf-
lingur og indæll í alla staði. Á
sínum yngri árum ku hann hafa
verið allnokkur partýpinni, en
rólegra var yfir honum hin síð-
ari ár.
Halli frændi átti við geðræn
vandamál að stríða. Eins og vit-
að er þá fylgir þeim oft mikil
skömm og svo fannst okkur
einnig vera um Halla. Þetta
gerði honum erfiðara með að
leita sér hjálpar. Vafalítið hefði
líf hans verið öðruvísi ef geð-
sjúkdómar væru ekki slíkt of-
boðslegt tabú í okkar sam-
félagi.
Halli fylgir nú þremur
bræðrum sínum sem áður hafa
horfið á braut, þeim Ragga,
Kristjáni og síðast Dússa, eða
Sveini, sem sagði okkur að við-
urnefnið hefði hann fengið
snemma þegar hann hóf að
halda þrumuræður sem ein-
hverjum þótti minna á Il Duce.
Allir hafa þeir verið hluti af
okkar lífi og eiga þeir sérstak-
an stað í hjarta okkar.
Halli leitaði mikið til pabba
og fékk hjá honum mikinn
stuðning í gegnum tíðina.
Hann var nýkominn í sum-
arleyfi til foreldra okkar í Nor-
egi þegar hann þurfti að leggj-
ast inn á spítala vegna veikinda
í lungum. Var pabbi hjá honum
þar alla daga og margar nætur.
Allan tímann var tvísýnt hvort
hann myndi ná sér því eitt
lagðist á annað, og því fór sem
fór.
Halli hafði sagt okkur að
hann væri trúaður, og bætist
nú í hóp þeirra sem komast að
því hvað bíður okkar að jarð-
vistinni lokinni.
Það er með eftirsjá sem við
sendum Halla frænda okkar
hinstu kveðju, en jafnframt
gleði yfir að hafa kynnst þess-
um indæla manni sem vildi
okkur alltaf svo vel.
Arnar, Hallgrímur og
Guðni Rúnar Gíslasynir.
Hallgrímur Sylver-
íus Hallgrímsson
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson