Morgunblaðið - 17.08.2016, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. ÁGÚST 2016
✝ Inga JónaIngimarsdóttir
fæddist 8. ágúst
1961. Hún lést á
líknardeild HSS
þann 10. ágúst
2016.
Eiginmaður
Ingu er Hall-
grímur Arthúrs-
son. Börn þeirra
eru Ingi Þór,
Linda Sylvía og
Halla Sóley. Maki Lindu er
Björgvin Björgvinsson og dæt-
ur þeirra eru Elísabet Inga og
Sylvía Björg. Maki Höllu er
Gunnlaugur Ásgrímsson.
Foreldrar Ingu eru Ingimar
Rafn Guðnason, f. 16.6. 1942,
d. 17.2. 1992, og
Erla Sylvía Jó-
hannsdóttir.
Systkini Ingu eru:
1) Linda Ingimars-
dóttir, f. 27.7.
1962, d. 8.2. 1963,
2) Ómar Ingimars-
son, maki hans er
Íris Birgitta Hilm-
arsdóttir, 3) Hauk-
ur Ingimarsson,
maki hans er
Kristín Svala Sigurðardóttir,
og 4) Víðir Ingimarsson, maki
hans er Inga Birna Kristins-
dóttir.
Útför Ingu fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 17.
ágúst 2016, klukkan 13.
Elsku mamma. Okkur er orða
vant. Allar minningarnar
streyma fram, en orðin sitja föst
og erfitt reynist að koma þeim
niður á blað.
Þú hafðir alla tíð gaman af
ljóðum og þess vegna er við hæfi
að kveðjan okkar til þín sé fallegt
ljóð sem okkur fannst eiga vel við
þig.
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín.
Í þeim las ég alla,
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég þína hönd.
Bar hún mig og benti,
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt.
Gengu hlýir geislar,
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best.
Hjartað blíða, heita,
hjarta er ég sakna mest.
(Sumarliði Halldórsson.)
Ingi Þór, Linda Sylvía og
Halla Sóley.
Elsku amma Inga. Takk fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur og
með okkur. Við munum aldrei
gleyma þér og hversu góð þú
varst.
…
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili.)
Elísabet Inga
og Sylvía Björg.
Inga Jóna
Ingimarsdóttir
Ég var mikið
hjá afa og ömmu
sem barn og
tengdist ömmu
minni nánum böndum. Í mörg
ár var heimili hennar mitt
annað heimili.
Amma vildi allt fyrir mig
gera. Ég man eftir að hafa
kúrað á kvöldin fyrir framan
sjónvarpið.
Oftar en góðu hófi gegnir
fengum við ís. Afi og amma
voru í sitthvorum stólnum og
ég hjá afa.
Amma að prjóna og afi að
losa flækjur í garninu. Rúmið
var svefnsófi sem búið var
fullkomlega vel um hvert
kvöld. Tveir þunnir koddar
undir lakinu, venjulegi kodd-
inn þar ofan á og allir bangs-
arnir í snyrtilegri röð.
Hlýleg birta frá vínrauðum
lampaskermi. Síðan var lesið
og farið með bænirnar. Fyrst
faðirvorið og síðan beðið fyrir
öllum; fyrir okkur, fyrir fjöl-
skyldumeðlimum, fyrir þeim
sem eiga um sárt að binda
vegna stríðs eða fátæktar og
fyrir látnum vinum og ættingj-
um.
Amma unni náttúrunni. Ég
man eftir að hafa leitað að
hreiðrum, tínt ber og farið í
fjöruferðir.
Hún hafði ótæmandi ást á
og fékk aldrei leið á fegurð
eyjanna sinna, Vestmanna-
eyja. Hafði næmt auga fyrir
umhverfinu og veitti ætíð at-
hygli sérstökum steinum,
skeljum og kuðungum eða
klettamyndunum. Hún benti
manni oft, hugfanginn, á slíka
gersemi.
Hún unni dýrum, sagðist nú
ekki vilja gæludýr inn á sitt
heimili en annað kom í ljós.
Þar ber helst að nefna hann
Fúsa, páfagaukinn minn, sem
hún taldi best að yrði bara eft-
ir hjá sér.
Hann söng og kjaftaði í eld-
húsinu hjá henni í yfir 10 ár.
Og svo hundana okkar, sem
áttu aldrei að fá að stíga fæti
inn fyrir hennar dyr. En
máttu stuttu síðar ekki horfa
til hennar djúpum hundsaug-
um án þess að hlaupið væri til
og náð í sláturbita.
Amma hugsaði líka sam-
viskusamlega um snjótitt-
lingana og fékk aldrei leið á að
greina atferli þeirra á laun út
um eldhúsgluggann. „Mikið
hljóta þeir að vera svangir
litlu greyin,“ sagði hún.
Ömmu þótti jólin mjög mik-
ilvæg og þau voru haldin eftir
settum hefðum.
Húsið var hlaðið jólaskrauti
og hver hlutur átti sína sögu
og sinn stað. Jólasveinaher
sem þakti borðstofuskenkinn
setti sterkan svip á heimilið og
á slaginu sex áttu allir að vera
tilbúnir í sparifötunum.
Dagný
Þorsteinsdóttir
✝ Dagný Þor-steinsdóttir
fæddist 3. apríl
1926. Hún lést 4.
ágúst 2016.
Útför Dagnýjar
fór fram 13. ágúst
2016.
Í minningunni
voru jólin fullkomin.
Amma og afi
héldu boð á jóladag
og á áramótum, hús-
ið fylltist þá af
kærri fjölskyldu og
var mikið líf og
gleði.
Fjörið var með
föstu móti, sama
spilið var spilað og
sömu eftirréttirnir
voru bornir fram í um 40 ár.
Í öllu þessi annríki fékk
amma litlu um það ráðið að rífa
þurfti upp saumavélina og
hjálpa stelpunni sinni að útfæra
hugmyndir að rosaflottum ára-
mótakjól sem iðulega spruttu
upp rétt fyrir jól og ljúka þurfti
fyrir áramótaballið. Ömmu til
mikillar gleði.
Það sem einkenndi ömmu
mest í mínum huga var ákveð-
inn neisti sem hún hafði. Neisti
fyrir lífinu.
Sú þrá að vera með, gera
eitthvað skemmtilegt, að vera í
góðum félagsskap eða að heyra
góða sögu.
Hún naut þess alltaf og að
mæta í fjölskylduboð og hitta
ættingjana, sérstaklega yngstu
meðlimina sem hún sýndi mikla
blíðu.
Síðustu dagar ömmu voru
sérlega fallegir í mínum huga.
Hún lést skömmu eftir versl-
unarmannahelgi, eftir að hafa
mætt á setningu
Þjóðhátíðar og átti góðar
stundir með vinum og ættingj-
um yfir helgina.
Síðasta daginn hennar fórum
við saman á kaffihús og sögðum
sögur frá helginni yfir kaffi og
köku, og fórum í bíltúr út á
Eyju og nutum fegurðarinnar.
Hún virtist alsæl.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín, ljúf er minning þín.
Dagný Hauksdóttir.
Elskulega Dagný amma er
látin, 90 ára að aldri.
Mín fyrstu kynni af Dagnýju
og Boga var 1987 þegar dóttir
þeirra Guðný bauð mér heim til
sín til Vestmannaeyja um sjó-
mannadagshelgina ásamt vin-
konu minni Hildi Ástþórsdótt-
ur, en þær bjuggu þá saman
frænkurnar ásamt börnum sín-
um í Hafnarfirði.
Ég hringdi í móður mína og
bað hana að passa fyrir mig og
var hún alveg tilbúin í það og
sagði mér enn fremur að ég
skyldi nú reyna að kynnast sjó-
manni því þeir væru gæddir
góðum mannkostum, enda sjálf
alin upp með föður sem var sjó-
maður alla sína tíð.
Ég hafði aldrei komið til
Vestmannaeyja og var því mjög
spennt að fara þangað. Flugum
við til eyja í yndislegu veðri, sól
og blíðu og flaug vélin útsýn-
isflug og skartaði eyjan sínu
fegursta.
Dagný amma tók á móti okk-
ur vinkonunum uppi á flugvelli
og varð okkur strax til vina.
Í ferð þessari vildi það svo til
að ég sá þá í fyrsta sinn tilvon-
andi eiginmann minn.
Hann kom heim til Dagnýjar
frænku sinnar seinna þennan
dag með miðana fyrir okkur
vinkonurnar á sjómannadags-
ballið sem fór fram á laugar-
dagskvöldinu.
Tveimur árum seinna fluttu
ég og dóttir mín, Donna Ýr, til
Vestmannaeyja og gerðist ég
sjómannskona.
Við hjónin eignuðumst síðan
tvær dætur saman þær Elínu
Sólborgu og Guðrúnu Eydísi,
sem kölluðu Dagnýju alltaf
„Dagný amma“.
Við fórum oft í heimsókn til
Dagnýjar ömmu og ekki var
það nú leiðinlegt þar sem þau
hjónin voru ákaflega ánægð
þegar við komum og þótti
dætrum mínum mjög gaman að
heilsa upp á hann Fúsa páfa-
gauk sem dótturdóttir og nafna
ömmu sinnar átti.
Heimili hennar og Boga stóð
okkur alltaf opið. Það var ekki í
fá skipti sem Dagný amma
passaði fyrir alla sem þurftu
pössun á Þjóðhátíð og var alltaf
pláss fyrir eitt barn í viðbót
þrátt fyrir að sofið væri í öllum
herbergjum og í flatsæng í
stofunni.
Þau hjónin voru alveg ein-
staklega barngóð.
Seinna fóru barnabörnin mín
að koma í heimsókn til Dagnýj-
ar ömmu en þau kölluðu hana
Dagnýju sleikjóömmu en það
gælunafn fékk hún þar sem all-
ir krakkarnir í hverfinu vissu
það að ef þau bönkuðu upp á
hjá Dagnýju ömmu á laugar-
dögum þá fengju þau sleikjó og
ekki nóg með það heldur fengu
þau að velja sér hvaða sleikjó.
Já, allir elskuðu Dagnýju
ömmu enda ekki annað hægt
þar sem hún var svo ljúf og
góð, vildi allt fyrir alla gera og
var með einstakt lundarfar.
Ég vil þakka þér, elsku
Dagný mín, fyrir allt sem þú
hefur verið mér og börnum
mínum. Þú tókst mér með opn-
um örmum og varst mér alltaf
svo góð.
Takk fyrir allt og allt.
Sigríður Árný (Sigga
Braga).
Nú er komið að kveðjustund,
yndisleg frænka mín er borin
til grafar í dag. Efst í huga mér
er þakklæti fyrir þá lukku að
hafa fengið að kynnast og alast
upp með jafn kærleiksríku
heimili og hjá þeim Dagnýju og
Boga.
Ein af mínum fyrstu minn-
ingum er af Boga hlaupandi
með okkur Guðnýju í hjólbör-
um á leið í kartöflugarðinn. Þau
voru barngóð með eindæmum.
Ég fór með þeim í skemmtileg
ferðalög þar sem þau hjónin
dekruðu við okkur, sögðu sögur
og fræddu okkur um land og
þjóð.
Það var alltaf glatt á hjalla
hjá þeim og allir ávallt vel-
komnir.
Við áttum ótal skemmtilegar
stundir á þjóðhátíðum þegar
umræðan var um nestið í daln-
um eða atburði næturinnar.
Hlustað var á gömul þjóðhátíð-
arlög og sungið og trallað með.
Mikill var söknuðurinn þegar
Bogi féll frá en Dagný bar sig
vel og lífið hélt áfram, hún allt-
af jafn yndisleg og gestrisin.
Síðasta Þjóðhátíð verður lengi í
minnum höfð, sól og gleði hjá
öllum og Dagný naut sín vel.
Hún tók þátt í öllu því sem hún
gat, hitti ótal marga vini og
ættingja, rúntaði um bæinn í
opnum blæjubíl umvafin fallegu
dúlluteppi og unga fólkinu. Það
eru forréttindi að hafa fengið
að kynnast slíkri eðalmann-
eskju.
Elsku Guðný, Erlendur og
fjölskylda. Sorgin á sér margar
hliðar, þið syrgið yndislega
móður og ömmu, en dásamleg-
ar minningar munu styrkja og
ylja.
Ást og friður.
Hildur Ástþór.
Á björtum sumar-
degi berast okkur
þau orð að Arnold B.
Bjarnason, sá góði
drengur og mikli höfðingi, sé allur.
Það má segja að það hafi ekki
komið á óvart en þó kemur það
alltaf á óvart þegar vinir og sam-
ferðamenn hverfa á braut. Upp
koma minningar um liðna tíma og
þær eru allar ljúfar. Ég hef átt því
láni að fagna að þekkja Arnold í
rúman aldarfjórðung og átti þátt í
því að hann á sínum tíma gekk í
Oddfellowregluna, þ. e. stúkuna
Snorra goða. Ég held ég megi
segja að það hafi verið mikið
heillaskref fyrir bæði hann og ekki
síður fyrir stúkuna okkar. Arnold
gegndi þar embættum og ræktaði
þau af samviskusemi eins og hans
Arnold B. Bjarnason
✝ Arnold Bein-teinn Bjarna-
son fæddist 30. jan-
úar 1931. Hann lést
23. júlí 2016.
Útför Arnolds
fór fram 4. ágúst
2016.
var von og vísa. Ég
veit að hann fann sig
vel í stúkunni og við
stúkubræður sjáum
á eftir góðum bróð-
ur.
Hann var alltaf
sama ljúfmennið
sem brosti og laum-
aði oft inn stuttum
meinfyndnum at-
hugasemdum og hló
þá sínum dillandi
hlátri. Já það má ekki gleyma því,
hann var mikill húmoristi. Við
hjónin minnumst enn þá veislunn-
ar sem hann hélt af miklum rausn-
arskap þegar hann varð áttræður.
Það var gaman að vera þar og sjá
hann, fjölskyldu hans og vini og
vera einn af þeim. Við stúkubræð-
ur kveðjum nú sannan heiðurs-
mann og góðan félaga og sendum
konu hans og fjölskyldu allri sam-
úðarkveðjur.
Kæri Arnold, kærar þakkir fyr-
ir samveruna í gegnum árin.
Minningin um þig verður geymd
en ekki gleymd. Hvíl í friði.
Jóhannes Sverrisson.
Hann var stór
barnahópurinn
þeirra Albertínu
ömmu og Guðna
afa. Ellefu voru þau, hin eldri
fædd að Kvíanesi í Súganda-
firði, en fjögur þau yngstu að
Botni í sömu sveit. Yngsta dótt-
irin, Sólveig Dalrós, féll frá að-
eins að verða fimm ára gömul,
en hin komust öll til fullorðins-
ára. Árið 1959 fækkaði svo aft-
ur í systkinahópnum þegar elsti
bróðirinn, Sigurður, drukknaði
á Nýfundnalandsmiðum, en þar
var hann skipverji á togaranum
Júlí. Þau voru kölluð Botnsarar
af sínu samferðafólki. Þetta var
heiðursnafnbót, sem þýddi að
viðkomandi var myndarlegur,
laghentur, góðum gáfum gædd-
ur og glaðsinna. Alla þessa eðl-
iskosti hafði hún María Auður,
móðursystir mín, sem við
kveðjum hér, í ríkum mæli.
Hún var sannur Botnsari. Hún
ólst upp við hin daglegu störf í
sveitinni sinni. Þar þurfti hver
og einn að leggja sitt fram við
heyskap og annað sýsl kringum
búsmalann. Það sópaði að henni
við rakstur og annað amstur á
túnum og engjum þarna í
Botni. Það var unun hrein að
sjá þær systur taka þar til
hendi og bræðurnir slógu og
bundu í bagga. Börnin fóru svo
með sáturnar og reiddu á hest-
um upp á veg. Heyskapurinn
var allur upp á fornan máta og
allir lögðu lið.
Þegar hún var komin af ung-
lingsárum, en enn í foreldra-
húsum, kynntist hún listagyðj-
unni. Tók þátt í leiksýningum
María Auður
Guðnadóttir
✝ María AuðurGuðnadóttir
fæddist 6. júní
1932. Hún lést 21.
júlí 2016.
Úför Maríu
Auðar fór fram 4.
ágúst 2016.
Leikfélagsins á Suð-
ureyri. Hún hafði
ákaflega fallega
sópranrödd og hafði
yndi af því að beita
henni. Sérgrein
hennar á því sviði
var svo jóðlið. Nú
hefur Englakórnum
bæst öflugur jóðlari.
María fluttist síðan
til Reykjavíkur og
átti þar heima mest-
alla ævina og þó þau síðustu í
Kópavogi. Hún giftist Leifi Sig-
urðssyni, rafvirkja frá Akra-
nesi, syni Sigurðar Hallbjarn-
arsonar útgerðarmanns þaðan.
Þau reistu sér heimili að Ak-
urgerði 14 í Smáíbúðahverfinu,
þar sem þau bjuggu með dætr-
um sínum tveim, þeim Sólveigu
og Höllu. Það var ljúft að vera
gestur þeirra hjóna í Akurgerð-
inu, þar stóðu dyr alltaf opnar
frændfólkinu sem átti erindi í
höfuðstaðinn. Ekki ætla ég að
fara ítarlegar ofan í starfsferil
hennar, get þó ekki látið þess
ógetið hvílík listamanneskja
hún var í saumaskapnum. Hún
saumaði glæsikjóla og naut
eldri dóttirin þess þegar hún
þurfti að klæða upp módelin sín
þegar hún var í keppnum í hár-
greiðslu bæði heima og erlend-
is. Þá kom hún aðeins að leik-
listinni aftur syðra, þegar hún
lék í ævintýrakvikmynd á ung-
dómsárum. Eiginmann sinn
missti hún fyrir allnokkrum ár-
um, þá enn á góðum aldri. Síð-
ustu árin voru henni afar erfið,
hún tapaði minninu og gat ekki
alið önn fyrir sjálfri sér, en
þurfti á vistun á sjúkrastofn-
unum að halda. En við sem eft-
ir stöndum hérna megin árinn-
ar Styx minnumst kærrar og
elskulegrar frænku eins og hún
var, hnarrreist, glæst og ólg-
andi af lífi og fjöri. Sértu kært
kvödd, elsku frænka.
Hlöðver Kjartansson.