Morgunblaðið - 28.11.2016, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. NÓVEMBER 2016
✝ Gunnar H. Eyj-ólfsson fæddist
24. febrúar 1926.
Hann lést 21. nóv-
ember 2016 á
hjúkrunarheim-
ilinu Grund.
Foreldrar hans
voru Þorgerður
Jósefsdóttir, hús-
móðir, f. 4. desem-
ber 1905, d. 5.
ágúst 1940, og Eyj-
ólfur Bjarnason, kaupmaður í
Keflavík, f. 10. mars 1881, d.
11. mars 1966. Systir hans er
Ívana Eyjólfsdóttir Nizen, f.
1930.
Gunnar kvæntist þann 21.
nóvember 1959 Katrínu Ara-
son, f. 1926. Bjuggu þau nánast
alla sína búskapartíð í Gilsár-
stekk 6. Dætur þeirra eru: 1)
Karitas Halldóra, f. 1960, gift
Kjartani Ólafssyni, f. 1961, og
eiga þau synina: a) Guðmar
Valþór Kjartansson, f. 1982, og
b) Gauk Jörundsson, f. 1988, og
2) Þorgerður Katrín, f. 1965,
gift Kristjáni Arasyni, f. 1961,
og eiga þau synina: a) Gunnar
Ara, f. 1995, b) Gísla Þorgeir, f.
1999, og dótturina c) Katrínu
Erlu, f. 2003.
Gunnar ólst upp í Keflavík
en flutti til Reykjavíkur er
hann hóf nám við
Verzlunarskóla Ís-
lands. Þar á eftir
fór hann til leik-
listarnáms við
RADA í Englandi.
Hann var leikari
hjá Leikfélagi
Reykjavíkur og
Þjóðleikhúsinu.
Hann var kennari í
taltækni og stofn-
andi Talskólans í
Reykjavík. Hann sat í þjóðhá-
tíðarnefnd 1974, Þjóðleik-
húsráði, flokkstjórn Alþýðu-
flokksins og Menntamálaráði.
Hann var skátahöfðingi Íslands
í átta ár. Hann var andlegur
leiðtogi ólympíulandsliðs Ís-
lands í skák og tók virkan þátt í
starfi Kaþólsku kirkjunnar og
innleiddi Qi Gong á Íslandi.
Hann hlaut fjölda viðurkenn-
inga, Shakespeare-verðlaunin,
Tennent-verðlaunin, Silfur-
lampann, Edduverðlaunin og
heiðursverðlaun Grímunnar.
Hann var handhafi hinnar
íslensku fálkaorðu og gull-
merkis Krabbameinsfélagsins,
en hann var einn af stofnendum
þess.
Útför Gunnars fer fram frá
Kristskirkju, Landakoti, í dag,
28. nóvember 2016, klukkan 15.
Ég hitti Gunnar fyrst þegar ég
keyrði Þorgerði heim sumarið
1982. Hann var fyrir utan húsið
þeirra í Breiðholtinu, vígalegur í
vinnuslopp og gúmmískóm að slá
blettinn með orfi og ljá. Nokkuð
fjarri þeirri ímynd sem ég hafði
af Gunnari Eyjólfssyni stórleik-
ara. Síðar skildi ég að þetta var
hluti af mannvininum, bóndanum
og listamanninum sem ég átti
eftir að kynnast. Það tók reyndar
ákveðinn tíma því honum fannst
ég vera að taka dóttur sína frá
sér, allt of unga. Með tímanum
tók hann mig í sátt og ég gerði
mér grein fyrir hvað hann elskaði
dætur sínar mikið. Hann hvatti
þær áfram af mikilli ástúð en líka
metnaði, þær gætu allt eins og
strákarnir – og jafnvel betur. Á
Gullu sína treysti hann mikið,
hún var hans jarðtenging, stólpi
og félagi. Tengdamóðir mín gætti
þess vel að Gunnar fengi sitt list-
ræna svigrúm þegar æfingar fyr-
ir burðarhlutverk fóru af stað.
Og þau voru ófá.
Að koma inn í líf þessarar fjöl-
skyldu var upplifun. Fljótlega
skynjaði ég að flestallt snerist
um listir og stjórnmál. Umræður
gátu verið hressilegar þannig að
á stundum hafði ég ákveðnar
áhyggjur af heimilisfriðnum
enda óvanur svona sviptivindum.
En fáeinum andartökum síðar
urðu allir ástríðufullir vinir aftur
og það var faðmast og kysst, líkt
og við værum stödd í miðri Fell-
ini-mynd.
Gunnar var sífellt að hjálpa
einhverjum; einstaklingum eða
hópum sem þurftu á leiðsögn,
hvatningu og stuðningi að halda.
Fyrir utan allt skátastarfið sem
hann hafði mikla unun af. Faðm-
ur Gunnars var stór og hann var
alltaf opinn. Fyrir dýr og menn.
Hann átti hunda og hélt hesta
lengi vel á Þurá, en þar fékk
hann útrás fyrir bóndann í sér. Á
veturna gekk hann út til
smáfuglanna og hrafnanna í
Breiðholtinu og gaf þeim alls
konar góðmeti. Er ekki laust við
að krummarnir hafi krunkað
nafn hans þegar hann birtist
þeim í náttsloppnum. Sveppateið
í kjallaranum var síðan kapítuli
út af fyrir sig en Gulla brosti
bara blítt við karlinum sínum og
gerði litlar athugasemdir við
þetta bras hans. Ég vandist líka
fljótlega að sjá Gunnar á morgn-
ana gera Qi gong-æfingar í garð-
inum. Ekkert kom á óvart með
Gunnar.
Ógleymanlegir eru reiðtúrarn-
ir með honum þegar við riðum út
tveir saman í nágrenni Reykja-
víkur. Þá var sagnamaðurinn og
leikarinn ávallt með í för og ég á
fremsta bekk. Sögurnar voru allt
frá uppvaxtarárum í Keflavík yf-
ir í galdra leikhússins. Pabbi
minn og Gunnar voru nokkuð
ólíkir í fasi; pabbi vestfirskur sjó-
maður sem talaði ekki nema það
hefði einhvern tilgang og síðan
Gunnar, sem var sögumaður af
guðs náð. Þó tókst mikill vin-
skapur með foreldrum og
tengdaforeldrum mínum og sam-
an áttu þau eftirminnilegar
stundir á Íslandi sem Spáni.
Það voru mikil forréttindi að
fá að fylgjast með Gunnari í leik-
listinni, hann gerði miklar kröfur
til sjálfs sín og var fagmaður
fram í fingurgóma.
Gunnar átti stórleik í hverju
aðalhlutverkinu á fætur öðru en
bestur var hann sem fjölskyldu-
faðirinn og afinn, þar sem kær-
leikur og endalaus elska fékk
notið sín. Ekkert var ómögulegt
þegar afkomendurnir voru ann-
ars vegar og enginn varð verri af
smádekri. Og hann sá um að
kraftaverkin gerðust þegar erfið
veikindi bönkuðu upp á.
Gunnar tengdafaðir minn var
stór maður á alla vegu. Minning-
arnar um einstakan mannvin og
mikinn listamann munu lifa um
ókomna framtíð. Með Gunnari
varð líf mitt auðugra. Fyrir það
verð ég ávallt þakklátur.
Megi hið eilífa ljós lýsa
tengdaföður mínum.
Kristján Arason.
Með Gunnari H. Eyjólfssyni
hverfur á braut einstakur sam-
ferðamaður og góður vinur. Að
baki er 75 ára löng samferð sem
hófst í Verzlunarskóla Íslands
haustið 1941 þaðan sem við út-
skrifuðumst vorið 1944. Í hópn-
um okkar voru ýmsir sem komu
af landsbyggðinni og höfðu sumir
tekið þátt í atvinnulífinu þótt
ungir væru og við sem þangað
lögðum leið okkar töldum val á
þeim skóla forréttindi. Skólinn
var undir styrkri stjórn okkar
frábæra skólastjóra, Vilhjálms Þ.
Gíslasonar, sem með sína skörpu
framtíðarsýn var okkur eftir-
minnilegur. Hann fylgdist með
okkur og sýndi okkur áhuga
löngu eftir að námi lauk. Kenn-
arar voru mætir menn og minn-
isstæðir. Elís, sem kenndi vélrit-
un og hraðritun, sem var
sérstakt á þeim tíma, Þorsteinn
bókfærslu, aðrir verslunarrétt og
skólastjórinn íslensku. Gunnar
sem kom frá Keflavík varð sessu-
nautur minn og ævivinur.
Fram í hugann kemur þakk-
læti fyrir að hafa svo snemma á
lífsleiðinni eignast slíkan vin sem
Gunnar var. Hann var maður
sem alltaf kveikti ljós, var glað-
sinna, jákvæður, heilsteyptur og
varð því okkur skólasystkinunum
afar kær frá fyrstu kynnum.
Hann var hreinskiptinn og bar
með réttu orðið yfir traustan
gegnheilan mann, hann var sann-
ur heiðursmaður.
Að Verzlunarskólanum lokn-
um héldum við sitt í hvora áttina
til framhaldsnáms. Gunnar lagði
fyrir sig leiklistina í London og
víðar eins og alþjóð veit og varð
einn ástsælasti leikari þjóðarinn-
ar. Hann var 85 ára þegar hann
lék síðasta hlutverk sitt í Borg-
arleikhúsinu og leysti það af
hendi með glæsibrag. Hann hlaut
ótal viðurkenningar innanlands
sem utan, auk þess sem hann sat
í Þjóðleikhúsráði og lét víðar að
sér kveða.
Þrátt fyrir hið geysimikla
framlag hans til leiklistarinnar
urðu samverustundir okkar
gömlu félaganna fleiri með árun-
um. Alltaf var hann gamli góði
Gunnar, hrókur alls fagnaðar,
traustur og vandaður félagi og
vinur. Fyrir nokkrum tugum ára
safnaði hann okkur saman
nokkrum skólafélögum og inn-
leiddi okkur í qi gong, kínverska
hugleiðslu og æfingar í þeim til-
gangi að auka lífsgæði og orku.
Hefur sú samvera enst okkur
mörgum fram á þennan dag. Það
er ótrúlegt hversu kraftmikill
hann var við að breiða út hug-
sjónir sínar og bæta mannlíf svo
margra. Hugljúfar minningar af
eldhuganum þegar hann leiddi
okkur í qi gong en líka með
kaffinu yfir léttara hjali á eftir.
Fyrir fáum árum fór hann með
öll 45 erindi Hrunadansins eftir
Matthías Johannessen ritstjóra
utanbókar af slíkri innlifun og
þrótti að enginn gleymir sem á
það hlýddi. Og það er til marks
um óskeikult minni hans að hon-
um fataðist aldrei. Og enginn
gleymir röddinni.
Það er með trega sem ég kveð
minn gamla og trausta vin. Að
leiðarlokum þakka ég samfylgd-
ina og allt hið góða sem hann
skilur eftir sig. Við Sigga og fjöl-
skyldan öll sendum Gullu, dætr-
unum Karitas Halldóru og Þor-
gerði Katrínu og þeirra
fjölskyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hjalti Geir Kristjánsson.
Við sem störfuðum með
Landssambandi hjálparsveita
skáta, LHS, og síðar Landsbjörg
minnumst Gunnars Eyjólfssonar
af mikilli hlýju. Það var mikil
gæfa fyrir skátahreyfinguna
þegar Gunnar tók að sér starf
skátahöfðingja Íslands. Hann
kom í það starf af miklum krafti
og vann hreyfingunni gagn á fjöl-
mörgum sviðum.
Skömmu eftir að hann tók við
sem skátahöfðingi áttum við
hjálparsveitarmenn kynningar-
fund með honum og úr því varð
náið og gott samstarf alla tíð. Við
gátum ávallt leitað til Gunnars ef
á þurfti að halda og hann brást
aldrei trausti okkar. Þegar
Landsbjörg var stofnuð á Akur-
eyri fáeinum árum síðar þótti
sjálfsagt að fá Gunnar til að stýra
stofnþinginu, sem honum fórst
að sjálfsögðu vel úr hendi. Á
þessum árum myndaðist náið
samstarf milli okkar og áttum við
þeirri gæfu að fagna að oft leitaði
Gunnar til okkar ef leysa þurfti
einhver sérstök verkefni fyrir
skátahreyfinguna.
Gunnar Eyjólfsson var ein-
stakur maður. Allir þekktu
Gunnar og hann þekkti flesta.
Slíkir eiginleikar forystumanns
eru ótrúlega verðmætir fyrir fé-
lagsskap eins og skátana og
hjálparsveitirnar. Við gömlu fé-
lagarnir í hjálparsveitarstarfinu
kveðjum Gunnar Eyjólfsson með
virðingu og þakklæti um leið og
við sendum ættingjum hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Tryggvi P. Friðriksson.
Í dag kveðjum við mikinn
höfðingja og einn ástsælasta
listamann þjóðarinnar. Gunnar
Eyjólfsson á að baki svo langan
og farsælan leikferil, að undrum
sætir.
Hann byrjaði hjá Lárusi Páls-
syni eins og margur leikarinn og
þreytti frumraunina í Iðnó í
Kaupmanninum í Feneyjum und-
ir hans leiðsögn. Síðan tók við
nám í einum virtasta leiklistar-
skóla veraldar, að þar vann hann
til verðlauna fyrstur útlendinga –
fyrir Shakespeare-leik. Og hann
starfaði með sjálfum Peter
Brook sem þá var að hefja sinn
merka leikstjórnarferil. Svo kom
hann heim.
Ég man vel frumsýninguna á
Galdra-Lofti í Iðnó haustið 1948.
Þessi ungi leikari kom eins og
stormsveipur inn á sviðið, ljóð-
rænn, skapheitur, glæsilegur;
engum duldist að hér var kominn
framtíðarmaður í íslenskt leik-
hús. Svo fór hann aftur utan og
nú til Stokkhólms og Kaup-
mannahafnar. Og hér fylgir lítil
saga: Haustið 1954 kom ég til
náms í Stokkhólmi og datt ekki í
hug að ég gæti eytt fyrsta kvöld-
inu þar á verðugri hátt en í þjóð-
arleikhúsi Svía, Dramaten. Leika
átti verk eftir Lorca. Ég var með
blaðamannsskilríki og framvísaði
þeim.
Því miður, sagði vingjarnleg
kona í miðasölunni, svona á að
sýna honum herra Forsberg og
hann er bara við milli kl. 14.00 og
15.00. Auk þess er uppselt.
Æ, sagði ég og nefndi að ég
væri kominn alla leið af Íslandi
og það í dag.
Sögðuð þér Íslandi, góði mað-
ur? Þekkið þér Gunnar Eyjólfs-
son? Ég ákvað að játa því, allir
þekktu Gunnar Eyjólfsson.
Nú, fyrst svo er sagði konan.
Gjörið svo vel, hér er miði. Þetta
er sagan af því að menn eiga að
koma vel fram fyrir landsins
hönd í útlöndum. En þetta er líka
saga um persónutöfra Gunnars
Eyjólfssonar.
Svo kom hann aftur heim,
stofnaði með félögum sinum Sex í
bíl og þeysti um landið og lék á
vetrum í báðum leikhúsunum
ýmis ágæt hlutverk sem stað-
festu vonir leiklistarunnenda.
Hann fór utan aftur um skeið
en kom svo og lék og leikstýrði.
Þarna voru nútímaverk eins og
Horfðu reiður um öxl og An-
dorra, síðar lék hann Jónatan
strandkaptein hjá Jökli og Er-
nest Mc Intyre og Brynjólf bisk-
up hjá Kamban eða Willi Loman í
Sölumaður deyr; allt með yfir-
burðum. Leikhópur Þjóðleik-
hússins var afar sterkur á þess-
um árum og enginn er eyland í
leiklistinni; samleikur er lykilorð
á sviðinu. Það sannaðist best
þegar honum voru síðan falin
helstu stórhlutverk heimsbók-
menntanna og hann leiddi hópinn
um þau verk sem mönnum þykja
hafa göfgað mannkynið hvað
mest – Hamlet, Öidipus konung,
Jagó, Fást, Leicester i Maríu
Stuart dr, Stockmann í Þjóðníð-
ingi. En vænst þótti Gunnari um
Pétur Gaut, þennan ljómandi
postula hugarflugsins.
Freistandi væri að rekja feril
Gunnars hér á þessari kveðju-
stund, en þá þyrfti að gefa út
aukablað, enda kom hann víðar
við með sínar hugsjónir en á svið-
inu. Þar standa margir í þakk-
arskuld, ekki síst skátar og skák-
menn og þar á meðal ég fyrir að
hann kenndi okkur Þóru Qi gong.
Listamaðurinn er gjöfull,
óhlífinn við sig og aðra, ör og
aldrei sama um nokkurn hlut. Og
hann á líka til auðmýkt því að
hann veit að gáfa hans gerir kröf-
ur sem ber að deila með öðrum,
listin á að gera mannlífið ríkara
og fyllra. Þar fór saman listskoð-
un og lífsskoðun Gunnars Eyj-
ólfssonar.
Við Þóra sendum Katrínu,
Karítasi, Þorgerði Katrínu og
fjölskyldunni innilegustu samúð-
arkveðjur. Gunnari þökkum við
langa og gjöfula samfylgd á sviði
og utan.
Sveinn Einarsson.
Lífið hefst þegar við grípum
andann og geispum golunni.
Gunnar, minn kæri lærifaðir Qi-
gong-lífsmátans, minnti oft á að
okkur væri ætlaður mislangur
tími og okkur bæri að virða lífið.
Hann lagði áherslu á að við eydd-
um aldrei orkunni í reiði eða
langrækni, horfðum bjartsýn til
framtíðar, en hún væri óráðin,
þökkuðum andartakið í núinu og
kynnum að njóta þess. Ómetan-
leg gæfa mín undanfarin ár hefur
verið leiðsögn Gunnars um mátt
og áhrif Qigong-æfinganna.
Hann lagði áherslu á að Qigong
væri ekki íþrótt, heldur lífsmáti.
Hjá Gunnari birtist þessi lífsmáti
í takmarkalausri gjafmildi á orku
sína í starfi og leik. Leggja alltaf
gott til, ekkert baktal og fyrir-
gefningin sterk. Eftir að hafa
kynnst ýmsum Qigong-æfinga-
kerfum undanfarin ár get ég full-
yrt að „Gunnarsæfingar“ eru
þær öflugustu til að bæta líkam-
legt og andlegt heilbrigði.
Það var mikil upplifun í júní
árið 2012 að vera með Gunnari
heima í stofu. Þar lýsti Gunnar
æfingunum og áhrifum þeirra.
Til heiðurs Gunnari kom svo út
bókin „Gunnarsæfingarnar“ ári
síðar.
Við Qigong-æfingarnar er
einn sem leiðir hópinn. Eftir að
ég hafði notið leiðsagnar Gunn-
ars og var byrjaður að leiða fékk
ég gott tiltal ef ekki var gert
nægjanlega vel. Áherslan var á
að æfingarnar yrði að gera þann-
ig að í raun væri opnað á orku-
brautir líkamans, allir gerðu sig
aðgengilega hreinni og tærri
orkunni frá himni og jörðu. Ekk-
ert hálfkák. Þannig sé ég meist-
ara minn og einn mikilvægasta
leiðbeinanda lífs míns rækta allt
það góða, kærleika og frið. Blása
frá öllu dökku, hatri og reiði.
Þegar ég mætti til æfinga
sagði Gunnar oft með glettni í
augum: „Hvað segir Þorvaldur
víðförli, þú veist að ég fylgist allt-
af með þér.“ Það er með mikilli
gleði sem ég reyni að standa und-
ir loforðinu sem Gunnar tók af
mér, um að leggja mitt af mörk-
um til áframhaldandi leiðsagnar
á Qigong-lífsmátanum.
Ég votta fjölskyldu og vinum
Gunnars mína dýpstu samúð.
Gunnar skilur eftir sig mannbæt-
andi arfleifð, sem á eftir að lifa
um ókomin ár. Minn kæri meist-
ari, friður og eilíft ljós fylgi sálu
þinni. Ég geymi í hjarta mínu
leiðsögn þína sem mun fylgja
mér allt tíð. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Þorvaldur Ingi Jónsson.
Það er dýrmætt að eiga góða
nágranna. Því fengum við fjöl-
skyldan að kynnast þar sem við
bjuggum í næsta húsi við Gunn-
ar, Gullu og dætur þeirra í Gils-
árstekk í 30 ár. Mikil og góð vin-
átta myndaðist strax á milli
þeirra og foreldra minna, Ágústs
og Önnu Maríu, og hefur sú vin-
átta haldist allar götur síðan.
Þegar við systkinin fæddumst
var okkur tekið opnum örmum
hjá þessari stórkostlegu fjöl-
skyldu.
Það var ómetanlegt að alast
upp við hlið fjölskyldunnar. Mik-
ill samgangur var á milli
húsanna. Eftir að Gaukur, fyrsta
barnabarn Gunnars og Gullu,
kom í heiminn passaði ég hann
oft og varð nær daglegur gestur
hjá fjölskyldunni. Hjálpsemi
þeirra átti sér engin takmörk.
Frá grunnskólaaldri og fram á
háskólaár kenndi Gunnar mér
ræðumennsku. Hann útbjó púlt í
stofunni, hlýddi á ræður mínar
og gaf góð ráð hvað varðar ritstíl,
framkomu og raddbeitingu. Í
lagadeild bauðst Gunnar til að
fara með mér í gegnum chi gong-
æfingar sem skerptu á einbeit-
ingu. Ef veikindi gerðu vart við
sig var skotist í heimsókn til
Gunnars, þar sem hann útbjó
sterka súpu sem drap allan
óþverra. Áður en lagt var af stað
í erfið próf hljóp ég yfir til þeirra
hjóna og þau kölluðu „tu tu tu“ á
eftir mér, að gömlum leikhússið,
og þá vissi ég að allt myndi ganga
vel. Ég er þakklát fyrir alla hug-
ulsemina og mun ávallt búa að
heilræðunum.
Hestarnir skipuðu stóran sess
hjá Gunnari og fékk ég oft að
fara með í útreiðartúra. Eitt
skiptið varð ég fyrir því óláni að
falla af baki. Þá sagði Gunnar að
fall væri fararheill og lagði mikla
áherslu á að ég færi strax aftur á
bak og héldi ótrauð áfram, sem
ég og gerði. Þannig var Gunnar,
alltaf að hvetja aðra áfram.
Allt sem Gunnar gerði var
gert með glæsibrag. Hann rækt-
aði kjúklinga í hesthúsinu sem
urðu það stórir að þeir líktust
frekar kalkúnum. Hann aðstoð-
aði foreldra mína við gróðursetn-
ingu á fallegum birkiplöntum
sem hann valdi af kostgæfni og
til að tryggja farsælan vöxt út-
vegaði hann þeim sérstakan
graðhestaskít. Sjálfur vökvaði
hann rósabeðin sín með eigin
vökva. Gunnar bruggaði í kjall-
aranum og fékk föður minn til að
smakka reglulega á veigunum er
kölluðust „Gunnar‘s special“.
Veislur þeirra hjóna voru ávallt
glæsilegar. Gunnar kunni vel til
verka, hamfletti jólarjúpurnar
okkar og hélt skötuboð á Þor-
láksmessu.
Á tímamótum hélt Gunnar
skemmtilegar ræður og var
hrókur alls fagnaðar. Hann fór í
mörg ár með föður mínum á
Kúttmagakvöldið hjá Lions, þar
sem hann lék á als oddi. Gunnari
fannst líka gott að eiga tíma með
sjálfum sér. Hann tók sér tíma til
að anda á hverjum morgni og
iðkaði chi gong-æfingar úti á
palli. Tíminn var það sem Gunnar
sagði að skipti mestu máli því án
tímans væri ekki hægt að gera
neitt. Gunnar nýtti tímann sinn
vel og var öðrum til fyrirmyndar.
Við fjölskyldan þökkum fyrir
allar þær góðu stundir sem við
áttum með Gunnari.
Við biðjum Guð að vaka yfir
Gullu, Kaju, Þorgerði og fjöl-
skyldunni allri.
Fyrir hönd Ármanns-fjöl-
skyldunnar,
Sigþrúður Ármann.
„Það eina sem er öruggt í líf-
inu er að við grípum andann á
lofti þegar við fæðumst og geisp-
um golunni þegar við kveðjum
þennan heim. Inn á milli er ævin
öll, alltof stutt hjá sumum og of
löng hjá öðrum. Einhvers staðar
stendur: Þeir sem guðirnir elska
deyja ungir. Það máltæki er af-
skaplega óheppilegt því mikið
hlýtur Guði þá að vera illa við allt
gamla fólkið!“
Þetta sagði vinur minn, Gunn-
ar Eyjólfsson, í óbirtu viðtali sem
ég tók við hann fyrir rúmum
þremur árum. Gunnar er einn af
merkilegri mönnum sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni, maður and-
ans, listamaður af Guðs náð og
augnablikin sem við áttum sam-
an eru ógleymanleg. Boðskapur
hans og viska greyptust í sálina
og augnaráðið sagði meira en
þúsund orð. Sameiginleg þögn
batt okkur sterkum böndum.
Gunnari var tíðrætt um lífið og
tilveruna þegar við hittumst:
„Hví skyldum við fá að anda að
okkur í tæp hundrað ár? Líklega
til þess að við getum losað okkur
við allt neikvætt því það er synd
að brenna öllu því jákvæða í eldi
öfundar og langrækni. Sumir
ganga með þungar byrðar í gegn-
um lífið, með kreppta hnefa og
neita að gleyma því neikvæða.
Hugsaðu þér að drattast með
eitthvað og halda að blótsyrði
Gunnar H.
Eyjólfsson