Skagfirðingabók - 01.01.2015, Síða 77

DULRÆNAR SAGNIR
77
svokallaða Dýislaut. Varla leið sú nótt
að ekki væru næturgestir og oft margir.
Þá var aðalvarningur manna fluttur á
sleðum að vetrinum því að vegleysur
voru miklar og ekki kerrufært.
Á þessum árum var farskóli í hreppn-
um og var hann stundum á Narfastöðum.
Kennari við skólann var Björn Jónasson.
Eina nóttina dreymdi Björn að hann lægi
á bakinu í rúminu með hendurnar ofan
á sænginni. Þá sér hann baðstofuhurðina
opnast og inn kemur maður, stór og
mikill. Hann gengur að rúminu og tekur
um úlnliðina á höndum Björns en Björn,
sem hafði gaman af allslags aflraunum,
sagðist hafa hugsað með sér að sér þætti
hart að láta halda sér svona og rykkir
höndunum til og snýr um leið uppá og
ætlar þannig að losa sig. Önnur höndin
losnar strax en hin ekki fyrr en í öðru
átaki og þá með miklum sársauka. Við
þetta segist Björn hafa vaknað og séð á
eftir manninum fram úr dyrunum. Þetta
sagði Björn okkur um morguninn og
einnig það að hann hefði stöðugan verk
í hendinni. Um kvöldið kemur maður og
biður um gistingu og er látinn sofa í sama
rúmi og Björn.
Nú líða nokkrir dagar og höndin
batnaði ekki, en á þessum tíma er
sýslufundur á Sauðárkróki og ýmislegt
til skemmtunar (Sæluvika). Þetta var í
byrjun mars. Björn segir að sig langi til að
fara eitt kvöld og sjá sjónleik sem leikinn
var og láta Jónas lækni líta á höndina í
leiðinni. Læknirinn skoðar Björn og
segir að þetta sé tognun og lætur hann
fá áburð sem hann átti að nudda inn í
hörundið. Björn var á Narfastöðum
aftur í vikunni fyrir sumarmál [eftir
miðjan apríl] og þá ekki orðinn góður í
hendinni.
Sleðabrautin ofan við Narfastaði, rétt ofan við þjóðveginn. Þetta er slóð, gerð með þeim hætti,
að þúfur voru skornar ofan af og myndaðist þá nokkurn veginn slétt rás gegnum þýfið sem
safnaðist í snjór og klaki og gerði auðveldara að fara um með sleða.
Ljósm.: Kári Gunnarsson