Skagfirðingabók - 01.01.2015, Side 81

DULRÆNAR SAGNIR
81
Pabbi gekk fram á hlaðvarpann og
hóaði og var tekið strax undir og hóað
á móti. Pabbi hóaði þá aftur og fékk
svar um hæl. En nú varð drengurinn svo
trylltur þegar hann heyrði hóið að þeir
bræður þurftu að halda honum, en þó að
pabbi hóaði ekki meira héldu hóin áfram
hjá þessari veru en breyttust þó smám
saman í langdregin óp og svo hryllileg
að ég hef aldrei heyrt neitt því líkt. Eftir
að þessi hljóð höfðu endurtekið sig
nokkrum sinnum hættu þau alveg og
ljósið hvarf.
Eftir þetta virtist drengurinn hafa
misst áhugann á að komast heim og
samþykkti að fara með þeim bræðrum
til baka. Enginn vissi hvað þarna hafði
verið á ferð en það fréttist síðar að fólkið
í Enni hefði talið víst að drengurinn væri
á Lóni og óttuðust ekki um hann.
Siggi strompur
VETURINN 1931–32 var ég ráðinn fjár-
maður á Hólum til að hirða á Hagakoti
sem eru beitarhús fram í Hólahaga.
Fyrstu dagana sem ég hirti voru miklar
frosthörkur og fannfergi og veiktist ég
mikið, fékk háan hita þannig að ég gat
ekki sinnt hirðingum. Þetta var mjög
erfitt því enginn maður var til staðar sem
gat leyst mig af.
Þegar mér fór að skána bauðst ég til
að fá Erling bróður minn til að gegna
hirðingum meðan ég var að ná mér.
Hann var síðan þarna þangað til rúmri
viku fyrir jól en þá tók ég aftur til starfa.
Ég var ekki nema fjóra daga á kotinu
fyrir jól því féð var þá tekið heim og
baðað og haft heima þar til á miðgóu en
þá var það haft á kotinu til vors.
Féð var ekki látið inn fyrr en í myrkri
þegar það kom af beitinni, og þá var
því gefið. Þarna var ekkert ljósfæri
svo maður varð að þreifa sig áfram. Á
Hagakoti voru tvenn fjárhús, önnur
húsin voru byggð á rústum bæjar sem
þarna var og fór í eyði árið 1887. Þar dó
maður að nafni Sigurður, í fylliríi, með
þeim hætti að hann var með illindi við
gömul hjón sem þarna bjuggu. Bóndinn
gat haft hann út með sér og fór síðan út
í Hof til að sækja hjálp en konan lokaði
bænum svo að hann kæmist ekki inn.
En þegar bóndinn kom til baka hafði
maðurinn stungið sér á hausinn niður í
eldhússtrompinn og var þar dauður.
Upp frá þessu þótti hann fylgja
staðnum og gera Hagakotsmönnum
ýmsar skráveifur og eingöngu í húsunum
sem byggð voru á rústum gamla bæjarins.
Þar var hlaða við húsin og sunnan við
stafninn á henni var gamall kofaræfill
sem varla hékk uppi og voru tóftardyr
Sigurður Jónsson (1839–1862) dauður á
hlóðarsteinunum á Hagakoti, eftir að hafa
troðið sér niður um eldhússtrompinn.
Teikn.: Jóhannes Atli Hinriksson