Skagfirðingabók - 01.01.2015, Blaðsíða 84

SKAGFIRÐINGABÓK
84
kemur niður í frosinn hólinn og var hún
dauð með það sama. Þegar að var gáð
var smá steinvala undir enninu og gat
á hauskúpunni. Þetta þótti sú viðvörun
sem dugði til að börnin hættu að leika
sér uppi á Álfhól.
Álagabásinn
ÝMISLEGT varð maður var við á Narfa-
stöðum sem ef til vill var ekki svo
undarlegt miðað við hvað mikil umferð
var yfir veturinn meðan Héraðsvötnin
voru á ís. Í þau rúmlega 30 ár sem
foreldrar mínir bjuggu á Narfastöðum
gátu þeir aldrei átt nema tvær fullorðnar
kýr í fjósinu, en þar voru þrír básar fyrir
fullorðnar kýr og einn fyrir vetrung
fremst í fjósinu. Á innsta básnum
lifðu aldrei kýr því þær misfórust alltaf
einhvern veginn.
Fjórum til fimm árum áður en við
fluttum í Viðvík barst þetta í tal við Stefán
Þorgrímsson bónda í Ásgeirsbrekku.
Hann sagðist ekki trúa því að ekki
væri hægt að láta kú lifa á básnum ef
kálfurinn væri settur á básinn nýborinn
og hafður þar alla tíð. Hann hét því að
gefa mömmu kálf undan grárri kú þegar
hún bæri næst ef það yrði kvíga. Stefán
kom nokkru seinna með kálfinn og setti
hann á básinn þar sem hann var síðan
hafður.
Þegar þessi kvíga ber í annað sinn
stígur hún á einn spenann og skemmdi
hann það mikið að það var nær
ómögulegt að mjólka hana. Því oftar sem
hún bar, því verri varð speninn vegna
þess að hún steig alltaf á sama spenann.
Mamma mun hafa strítt við þetta í ein
fjögur ár og var kvígunni lógað árið eftir
að við komum í Viðvík
Fjárleitin
HAUSTIÐ 1949 var skorið niður allt
sauðfé í austanverðum Skagafirði og
vestanverðum Eyjafirði vegna fjárpesta
og var fjárlaust í eitt ár. Haustið 1950
voru fengin lömb frá Vestfjörðum á
þetta svæði. Vorið eftir rákum við í
Viðvík okkar fé á Staðargöngur [innst í
Kolbeinsdal að austanverðu] og þaðan
kom það allt um haustið við smölun.
Það var mjög góð tíð þetta haust og autt
upp á fjallstoppa en í lok nóvember fór
að fenna til fjalla.
Þegar nokkuð var liðið á haust urðum
við þess varir að það vantaði þrjár
gimbrar sem Erlingur átti og ein var með
lambi. Það var leitað mikið að þessum
kindum og oft farið í afréttinn, einnig fór
Erlingur um öll fjöllin í Hjaltadal. Síðast
fór hann í Staðargöngur skömmu fyrir
jólaföstu og fann engar kindur. Einhvern
tímann í byrjun desember barst í tal
hjá okkur Erlingi að það væri slæmt að
okkur skyldi ekki geta dreymt ærnar, svo
segir hann við mig: „Reyndu að láta þig
dreyma þær.“ Ég sagðist skyldu reyna og
hugsaði um ærnar kvöldið áður en ég
sofnaði og um morguninn spyr Erlingur
mig strax hvort mig hafi dreymt ærnar
en ég varð að játa að mér hefði ekki tekist
það.
Næsta kvöld reyndi ég aftur og þá
dreymdi mig ærnar en bara heima með
fénu og var ekkert á því að græða. Þriðju
nóttina dreymdi mig að ég væri á ferð
fram eftir dal með brattar hlíðar til
beggja handa og allt á kafi í snjó. Þegar
ég kom fram undir botn á dalnum sá ég
ærnar. Þó snjórinn væri mikill þóttist
ég sjá að þarna væru grónir hryggir eins