Skagfirðingabók - 01.01.2015, Qupperneq 86

SKAGFIRÐINGABÓK
86
og þegar hann kemur nær sér hann að
þetta eru ærnar sem ætluðu að drífa sig
upp slóðina þegar þær urðu hans varar
en hann kom það ofarlega fram hlíðina
að hann komst fyrir þær.
Þó snjórinn væri mikill þarna var
harðfenni undir grunnum, nýföllnum
snjó svo að færið var gott og hafði hann
góðan fjárhund með sér svo þetta gekk
vel.
Þegar þeir Kári og Kolbeinn koma
fram á Heljarbrekkurnar á heimleið
heyrðu þeir í hundinum og þóttust vita
að hann hefði ekki farið til einskis. Kári
renndi sér niður í átt til Erlings og hittu
þeir svo Kolbein á eyrunum hjá gömlu
réttinni og má segja að þetta hafi því allt
endað vel.
Ekki hefði þó mátt vinna þetta mikið
seinna því þarna var orðið jarðlaust og
tófan búin að fara hring í kringum féð
þannig að þess hefði ekkert beðið annað
en dauðinn enda lagðist að með hríðar
næstu daga. Erlingur sagði að allt hefði
verið eins og ég lýsti í draumnum.
Dulskyggni
ÉG FÓR snemma að verða var við það
að ég var eins og knúinn til að fara
á einhvern ákveðinn stað og yrði að
bregðast við því og hlýða, en ekki get ég
gert mér fyllilega grein fyrir því hvenær
þetta byrjaði því ég ansaði þessu ekki og
tók ekki eftir hvort þetta hefði nokkra
þýðingu fyrir mig.
Einu sinni þegar kýr átti að bera, sem
ég hafði skoðað að kvöldi og álitið að
hún bæri ekki um nóttina, veit ég ekki
fyrr til en ég vakna um fjögurleytið og
fannst ég verða að fara út í fjós að gá að
kúnni. En vegna fyrri ákvörðunar fór
ég ekki en var þó alveg friðlaus því mér
fannst ég vera knúinn til að fara.
Loksins sofnaði ég en vaknaði fljót-
lega aftur og sama sagan endurtók sig.
Ég þráaðist við og fór ekki fyrr en rétt
fyrir klukkan átta um morguninn. Þegar
ég kom í fjósið var kýrin borin fyrir
nokkru, tveimur kálfum, og var annar
Gamli bærinn og kirkjan
í Viðvík 1937 eða 1938,
um það leyti sem Sverrir
fluttist þangað
til búskapar.
Ljósm.: HSk.