Skagfirðingabók - 01.01.2015, Síða 87

DULRÆNAR SAGNIR
87
þeirra dauður í flórnum. Þarna áleit ég að
um ábendingu hafi verið að ræða og hét
því að taka mark á svoleiðis ábendingum
þaðan í frá.
Þessu líkt átti oft eftir að endurtaka
sig og vil ég nefna hér tvö atvik. Einu
sinni vorum við nýkomin úr fjósi að
morgni til, finnst mér ég þá verða að fara
aftur út í fjós og það í hvelli. Þetta var 40
kúa fjós, hólfað í sundur í miðju, 20 kýr
að norðan, hinum megin var upphaflega
útbúið fyrir kindur en þegar hér var
komið var búið að setja eina röð fyrir
kýr. Ævinlega var gengið inn að norðan
þegar farið var í fjós en að sunnan þegar
farið var til ánna.
Nú þegar ég hljóp fannst mér alltaf
klingja í höfðinu á mér: „Flýttu þér“ og
fór ég eins hratt og ég gat en tók eftir
því þegar ég kom að fjósinu að ég hafði
farið að sunnanverðu, þ.e. öfugt við það
sem venja var. Þegar ég kom inn um
dyrnar sá ég að ein kýrin var að hengjast
í kýrbandinu. Böndin á kúnum voru
þannig að keðja var strengd að neðan og
upp í slá yfir kúnum og var laus keðja
smeygð upp á aðalkeðjuna og yfir um
hálsinn á kúnum. Gæta varð þess að
aðalkeðjan væri vel strengd, annars gat
kýrin komið snúningi um hálsinn á sér
og það hafði einmitt gerst núna. Ég þaut
til hennar og kippti keðjunni lausri og
um leið datt kýrin þannig að ég hélt hún
væri dauð en eftir svolitla stund jafnaði
hún sig.
Ef ég hefði farið inn um norðurdyrnar
á fjósinu eins og venja var, hefði ég
athugað fyrst hvort eitthvað væri þar að
og við það hefði ég tafist svo ég hefði
komið of seint og kýrin drepist.
Eitt sinn, eftir að við vorum flutt til
Sauðárkróks, var það um haust í góðu
veðri að við hjónin ákváðum að fara út
á Reykjaströnd í steinaleit og ætluðum
að eyða deginum þar ef veðrið yrði svona
gott. Við fórum út undir Reyki og þar
upp í hlíðina og fundum steina sem ég
bar ofan í bíl. Einu sinni er ég kem að
bílnum var eins og sagt væri við mig:
„Farðu inn á Krók og vertu fljótur.“
Ég kallaði til konunnar sem var uppi í
hlíðinni og sagðist þurfa að flýta mér
heim. Þegar við stönsuðum við húsið
heima mætti okkur vinkona okkar sem
búsett er í Reykjavík en kom snögga ferð
norður og ætlaði að sjá okkur áður en
hún færi aftur suður. Hún var búin að
koma við heima fyrr um daginn og var
nú á leið út úr bænum. Hún stansaði
ekki nema augnablik því það beið bíll
eftir henni og þegar hún var að fara
komu hjón frá Siglufirði og voru hjá
okkur fram á kvöld. Við hefðum ekki
viljað verða af því að hitta þetta fólk en
það hefði orðið ef ég hefði ekki fengið
boðin út á Reykjaströnd.
Svipir lifandi manna
Í NÆSTA húsi norðan við okkur [við
Hólaveg á Sauðárkróki] búa þau Gísli
Felixson og Erla Einarsdóttir. Hún er
ættuð úr Mýrdalnum þar sem foreldrar
hennar bjuggu, en þeir heimsóttu þau
oft um páskahátíðina. Einu sinni rétt
fyrir páska vissi ég að þau ætluðu að
koma norður. Ég var einn heima og er
mér gengið út í þvottahúsdyrnar og lít
suður götuna þar sem ég sé Einar og
Þorbjörgu, foreldra Erlu, koma gangandi
eftir gangstéttinni og eru við hornið á
næsta húsi fyrir sunnan okkur. Þau gengu
hratt og voru ekki með neinn farangur
með sér. Þetta fannst mér undarlegt því