Skagfirðingabók - 01.01.2015, Side 93

JÓN MARGEIR
93
útfararinnar, varð honum að orði: „Ja,
dýrt er að lifa, en dýrara er að deyja.“5
Í þessu umhverfi ólst Jón Margeir
upp. Hann var einstaklega vel gerður
drengur en það fór ekki hjá því að hann
drægi nokkurn dám af uppeldi sínu og
heimilisháttum í Móhúsi. Hann var í
eðli sínu mikið hlédrægur og inni í sér.
Gömlu hjónin voru honum afskaplega
góð og ofvernduðu hann. Hann var
aðeins átta ára þegar fóstra hans dó og
það hlýtur að hafa orðið honum mikið
áfall. Þá var Margrét dóttir þeirra Jóns
og Guðnýjar 24 ára og tók við heimilis-
haldinu í Móhúsi.6
Svo kom að því að Jón Margeir skyldi
fara í skóla. Þá var farskóli í sveitinni og
kennt í Bæ. Krakkarnir pískruðu að nú
yrði gaman þegar hann færi að lesa því að
hann hlyti að vera svo vitlaus. En annað
Loftsýn yfir bæjarsvæði Kotabæjanna 14. október 2012 á höfðanum lága sem gengur fram í
vatnið. Myndsviðið nær milli lækjarósanna beggja. Ós Kotalækjar er ofarlega til vinstri en ós
Urriðalækjar neðst í horni til hægri. Sandfjaran til hægri heitir Kotasandur. Girðingin er á
merkjum jarðanna Mannskaðahóls og Bæjar og voru Kotabýlin sín hvorum megin við þau
merki. Hrossahópurinn við girðinguna er nákvæmlega þar sem Litla-Garðhús stóð en staka
hrossið má heita á bæjarstæði Móhúss. Vinstra megin, ofarlega, eru umfangsmiklar, uppgrónar
mógrafir. Jarðýta sléttaði hér yfir allar tóftir um eða laust fyrir 1970.
Ljósm.: Hjalti Pálsson
5 Skagfirzkar æviskrár 1910-1950 IV, bls. 162.
6 Valdís Ármannsdóttir.