Berklavörn - 01.06.1945, Síða 44

Ef til vill fyndu þau einhver ráð til að
vera sarnan, Böðvar og hún. Eða þá að
minnsta kosti að hittast endrum og eins.
Jafnvel það eitt gaf lífinu gildi. Henni var
batnað, hún mundi styrkjast betur, verða
fær um að vinna fyrir sér og —-------Ef
til vill áttu þau eftir að eignast heimili,
einhverntíma á einhvern hátt.
Hún vatt sér við og gekk rösklega heim
að hælinu.
Droplaug, stofusystir hennar, brosti við
henni, þegar hún kom inn úr dyrunum.
„En hvað þú ert búin að vera lengi
burtu. Olla og Gauja komu hingað áðan og
sögðu mér, að þú hefðir verið útskrifuð í
dag. Dæmalaust áttu gott“.
Það sló roða á vanga Bergljótar, hún
fyrirvarð sig innilega. Hún hafði reikað
um í svartasta þunglyndi og jafnvel
hvarflað að henni, að sjálfsmorð væri
bezta lausnin á vandamáli hennar. En hér
lá vinkona hennar og þráði lífið og frelsið
utan hælisveggjanna. En hún átti líka gott
heimili, sem stóð henni opið hvenær sem
var og hvernig sem högum hennar væri
háttað.
Sumarið áður hafði hún verið frískari
og fengið að fara heim til stuttrar dvalar
og boðið Bergljótu með sér. Það höfðu
verið yndislegir dagar. — Þrestirnir sungu
í greinum trjánna í skrúðgarðinum fyrir
utan húsið. Gróðrarilmurinn barst inn um
kvistgluggann til þeirra. Þar inni var allt
svo snoturt og þægilega fyrir komið, svo
að vel færi um þær. Droplaug lá fyrir
mestan hluta dagsins. Hún hafði því að-
eins fengið fararleyfi að læknarnir vissu
að þeir máttu treysta henni. Bergljót hafði
setið lengstum í ruggustól og horft út.
Hvít kirkjan skar svo fallega af við iðja-
grænan, blómprýddan völlinn. Grannan
turnin bar við bláan himininn. — Þá var
alltaf sólskin. — Það voru engin undur, þó
að Droplaug þráði að lifa á ný fagra sum-
ardaga heima. —
Um þetta hugsaði Bergljót meðan roð-
inn breiddist hægt um vanga hennar og
hvarf.
„Já“, svaraði hún, tók greiðu og hand-
spegil upp úr náttborðsskúffu sinni og
byrjaði að hressa við hár sitt.
„Þú sagðir einhverntíma, að þú gætir
ekki farið heim til þín. Hvernig litist þér
á að fara heim til mín, heim að Hofi?“
Höndin með speglinum seig.
„Hvað ertu að segja? Heldurðu að
mamma þín vilji . . .?
„Já, þú ert velkomin. Ég skrifaði og
nú er ég búin að fá svar“.
„Hvað þú ert góð“.
„Ég hugsaði um ykkur báðar. Það mundi
dreifa fyrir mömmu að hafa þig hjá sér
og vita, að þér hefði þó batnað. Þú veizt,
að það er hæpið að ég komi heim í sumar
— eða nokkurn tíma framar“.
Hún lokaði augunum, kippir fóru um
andlit hennar, andartaki seinna brosti hún,
þessu alvísa þrekbrosi, sem gerði hana öll-
um, sem þekktu hana svo hugljúfa og
minnisstæða.
Bergljót gekk til hennar.
„Þú mátt ekki segja þetta, elsku góða.
Þú veizt, að við vonum öll og trúum því
líka, að þolgæði þitt fái sín laun að lokum“.
Droplaug bandaði hendinni lítið eitt.
„Við skulum ekki hugsa um þetta núna.
Ekki láta dauðann skyggja á lífið. —
Pósturinn kom líka með glaðning handa
þér um leið og hann færði mér bréfið frá
mömmu. Gáðu undir koddan þinn. Það á
alltaf að geyma það bezta þangað til síð-
ast“.
Bréf frá Böðvari. Bergljót hallaði sér út
af í rúm sitt og las:
Elsku stúlkan mín!
Eins og ég sagði í skeytinu, sem ég
sendi þér, gekk ferðin vel. Það er
gaman að berast á hröðum vængjum
BERKLAVÖRN
28