Dagblaðið Vísir - DV - 08.01.2016, Blaðsíða 31

Helgarblað 8.–11. janúar 2016 Fólk Viðtal 19
A
ron Kristjánsson, þjálfari
karlalandsliðsins í hand-
bolta, stendur nú frammi
fyrir einu af sínu stærsta
verkefni til þessa. EM í
handbolta hefst þann 15. janúar
næstkomandi og mikil pressa er
á íslenska liðinu að standa sig
vel, sérstaklega eftir slakt gengi á
HM í Katar 2014. Það ræðst jafn-
framt af gengi liðsins í Póllandi
hvort Íslendingar verða með á
Ólympíuleikunum í Ríó á þessu ári.
Aron virðist þó ekki vera neitt sér-
staklega stressaður þegar blaða-
maður hittir hann á kaffihúsi í
Nauthólsvíkinni. Hann hefur góða
tilfinningu fyrir árinu 2016 og er
sannfærður um að liðið nái góðum
árangri á mótinu.
Hungrar í Ríó
„Það er góður andi í liðinu og
aukaneisti í mönnum því það er
sæti á Ólympíuleikunum undir.
Nokkrar af bestu þjóðunum eru
búnar að tryggja sér sæti. En við
munum berjast um sæti ásamt
sterkum þjóðum eins og Svíþjóð,
Noregi, Ungverjalandi, Hvíta-Rúss-
landi og Serbíu.“ Aron útskýrir fyrir
blaðamanni að það sé ekki bara
sætið sem við lendum í á EM sem
skipti máli hvað Ólympíuleikana
varðar, heldur líka hvernig hinum
þjóðunum gangi.
„Þetta lið er búið að vera lengi
saman og margir sem eru komnir á
seinni hlutann á sínum ferli, þannig
að þetta er síðasti séns fyrir marga
að fara á Ólympíuleika. Það er
aukahvatning í því. Mér finnst vera
meiri stöðugleiki í liðinu eftir mótið
í Katar, en við lékum mjög sveiflu-
kennt þar. Það er meiri orka í liðinu
núna, við höfum fundið okkur betur
saman og það hafa verið gerðar já-
kvæðar breytingar. Hugarfarið hjá
leikmönnunum er svo alltaf aðal-
atriðið. Hungrið,“ segir Aron og
brosir. Sjálfan hungrar hann mikið
í að komast til Ríó eftir að hafa rétt
misst af tækifærinu til að spila með
landsliðinu á Ólympíuleikunum í
Aþenu árið 2004 vegna meiðsla.
Ekki sjálfgefið að vera á
stórmótum
Íslenska karlalandsliðið í hand-
bolta hefur spilað á stórmótum
nánast samfellt í um áratug, sem
þykir ansi góður árangur fyrir ekki
fjölmennari þjóð. Við erum orðin
vön því að okkur gangi vel og tölum
stórkarlalega um strákana okk-
ar þegar sá gállinn er á okkur. En
þegar eitthvað klikkar þá leynir
þjóðin ekki vonbrigðum sínum.
Þá hætta strákarnir að verða okkar.
Verða bara liðið eða „þeir“. Aron
segist vissulega kannast við þessar
sviptingar. „Svoleiðis er þetta bara.
Við vitum það að þegar gengur vel
þá eru allir með, en þegar gengur
illa þá eru vinsældirnar ekki eins
miklar,“ segir Aron og glottir. „Liðið
hefur glatt þjóðina í mörg ár með
góðri frammistöðu. Janúar er hálf
þunglyndislegur mánuður á Ís-
landi, það er dimmt og svona. Þetta
hefur oft verið ljósið hjá þjóðinni.
Það er tilhlökkun í janúar að sjá
strákana á stórmóti og þess vegna
er svo mikilvægt að vera á stórmót-
um. Við megum samt ekki gleyma
því að það er alls ekki sjálfsagt hjá
svona lítilli þjóð.“
Aðspurður hvort pressan frá
þjóðinni sé öðruvísi núna en oft
áður eftir slakt gengi á síðasta
móti segist Aron upplifa að fólk
sé raunsærra. „Fólk er kannski að
átta sig á því að þetta er ekki alveg
sjálfgefið. Við vorum í ellefta sæti
á síðasta móti, en við viljum halda
okkur í topp tíu. En nú liggur bara
eitthvað í loftinu. Við erum að fara
á þetta Evrópumót til að ná topp-
árangri með Ólympíudrauminn í
huga.“
Eykur breiddina
Aron tók við íslenska landsliðinu
af Guðmundi Guðmundssyni
árið 2012 og viðurkennir að það
hafi verið töluvert mikil áskorun,
enda hafði Guðmundur náð mjög
góðum árangri með liðið. „Margir
af þeim leikmönnum sem eru
komnir á seinni hluta ferilsins núna
voru á besta aldri þá. Þeir höfðu
mikla reynslu og mikinn leikskiln-
ing. Það var á þeim tíma sem þessi
aggressíva 6-0 vörn þróaðist. Hún
kom ný og óvænt inn í handbolt-
ann. Menn hafa lifað á því og spilað
góðan og skipulagðan leik. Það
er svolítið leið okkar Íslendinga í
handboltanum, að spila skipulega
og vera vel undirbúnir fyrir leiki.
Með smáatriðin á hreinu. Þannig
höfum við náð árangri,“ segir Aron
og blaðamaður kinkar kolli þrátt
fyrir að hafa ekki hugmynd um
hvað 6-0 vörn þýðir. Hann ákveð-
ur að ljóstra ekki upp fáfræði sinni
fyrir framan landsliðsþjálfarann
heldur punktar hjá sér í huganum
að leita upplýsinga um fyrirbærið á
netinu síðar. Eða spyrja sér fróðari
menn.
„Það var búið að spila mikið
á sömu leikmönnunum í langan
tíma þegar ég tók við. Það voru
svolítið einokaðar stöður í lands-
liðinu þannig að það voru fáir með
reynslu til að spila landsleiki. Eitt af
markmiðum mínum þegar ég tók
við liðinu var að auka þessa breidd.
Við höfum verið að gera það með
ýmsum verkefnum eins og úrtaks-
hópum, b-liðs verkefnum og af-
reksæfingum þannig að menn séu
tilbúnir að koma inn þegar ein-
hverjir detta út,“ útskýrir Aron og
bendir á að margir leikmenn á besta
aldri hafi verið að lenda í meiðslum
síðustu ár og það hafi tafið þá í að
geta spilað almennilega með lands-
liðinu. „Fyrsta mótið eftir að ég tók
við var erfitt, þá vantaði marga á
HM á Spáni. Síðan náðum við, þrátt
fyrir mikil forföll, fimmta sæti á EM
í Danmörku, sem var mjög góður
árangur,“ segir hann stoltur – og má
vera það.
Byrjaði að æfa 14 ára
Það kann að koma á óvart, en Aron
var orðinn 14 ára gamall þegar
hann byrjaði að æfa handbolta
að einhverju ráði. Fyrstu ellefu ár
ævinnar bjó hann í Stykkishólmi
þar sem handbolti var ekki iðkað-
ur nema í mýflugumynd. „Ég held
að fram að ellefu ára aldri hafi ég
einu sinni farið í handbolta í leik-
fimi í skólanum, í pínulitlu íþrótta-
húsi.“ Hann æfði hins vegar frjáls-
ar íþróttir, körfubolta og fótbolta
af kappi. Handboltinn kom ekki
til sögunnar fyrr en hann flutti
úr Hólminum til Hafnarfjarðar. Í
fyrstu var hann aðeins aukagrein
meðfram körfuboltanum og fót-
boltanum sem hann æfði með FH.
„Allir bekkjarfélagar mínir í Víði-
staðaskóla æfðu handbolta. Bekk-
urinn minn var bara fjórði flokk-
ur í Haukum í handbolta eins og
hann lagði sig og ég dróst því með
á handboltaæfingu. Ég byrjaði á því
að spila annan hvorn leik á miðj-
unni og hinn í marki. Við skiptum
þessu tveir á milli okkar. Síðan
fór ég í hornið á yngra ári í þriðja
flokki. Það var ekki fyrr en ég var
kominn á eldra ár að ég sagði við
þjálfarann minn að ég ætlaði ekki
að vera hornamaður, heldur spila
fyrir utan og síðan þá hefur ekkert
annað en handbolti komist að.“
Veðjaði á handboltann
Hann fann mjög fljótlega að hann
hafði metnað til að ná langt í hand-
boltanum. Þá var hann líka búinn
að átta sig á að það væru miklu
meiri líkur á því að hann gæti orðið
atvinnumaður í handbolta heldur
en fótbolta. Og á þessum tíma voru
íslenskir handboltamenn farnir
að verða eftirsóttir erlendis. Ekki
dró það úr eldmóðinum hjá unga
handboltamanninum.
Aron viðurkennir að hafa verið
ærslafullur sem barn og unglingur,
en það komst lítið annað að en
íþróttir, sem voru stundaðar innan-
dyra sem utan í öllum veðrum.
Honum gekk vel í skóla þótt
bækurnar heilluðu hann ekki sér-
staklega. „Svo er ég kennara-
menntaður í dag. Það gerðist eig-
inlega alveg óvart. Ég bjóst aldrei
við að verða kennari. En ég hreifst
af því að kenna og þjálfa og hugsaði
því með mér að ég gæti sameinað
kennsluna og þjálfunina.“
Fúlt að komast ekki á
Ólympíuleikana
Aron spilaði með landsliðinu um
nokkurra ára skeið, en ferlinum
lauk heldur fyrr en til stóð vegna
alvarlegra meiðsla. „Ég spilaði
minn fyrsta landsleik árið 1994,
undir Þorbergi Aðalsteinssyni, eftir
að hafa átt gott mót með undir 20
ára-landsliðinu. Svo var ég aðeins
rétt fyrir utan liðið og spilaði ein-
staka leiki í svolítinn tíma. Datt
betur inn í liðið 1999 og var kom-
inn í mjög góða stöðu árið 2003
þegar ég meiddist í lok ársins,“ segir
Aron og vonbrigðin leyna sér ekki í
röddinni þótt langt sé um liðið.
„Þá var Guðmundur landsliðs-
þjálfari og ég leikstjórnandi og mér
var farið að ganga virkilega vel í því
hlutverki. Við vorum nýbúnir að
tryggja okkur inn á Ólympíuleikana í
Aþenu, en þá höfðu Íslendingar ekki
verið með á Ólympíuleikum í tólf ár.
Þannig að þetta var auðvitað mjög
fúlt. Ég var nýbúinn að skipta um fé-
lag og var á leiðinni til Danmerkur á
nýjan leik. Ég var kominn til Holste-
bro, búinn að gera þriggja ára samn-
ing, en meiddist í mínum öðrum leik
og ferillinn var bara búinn.“
Um var að ræða alvarleg brjósk-
meiðsli fyrir aftan hnéskelina og
Aron fékk þau skilaboð frá læknin-
um sínum að það væru um 50 pró-
sent líkur á því að hann gæti spil-
að aftur. Það var hins vegar ljóst
að hann myndi ekki geta æft eins
mikið og yrði líklega aldrei eins
góður og hann vildi vera. Hann
langaði samt mikið að reyna, þótt
það væri ekki nema bara til að
komast á Ólympíuleikana eins og
til hafði staðið. „Gummi var í sam-
bandi við mig langt fram á sumarið
í þeirri von að ég næði mér á strik,
en ég komst aldrei almennilega í
gang. Það var mjög svekkjandi að
missa af þessu.“
Bauðst strax þjálfarastaða
En eins og oft er sagt, þegar ein-
ar dyr lokast þá opnast aðrar, og
það var einmitt það sem gerðist
hjá Aroni á þessum tímapunkti.
Skömmu eftir að hann meiddist
fékk hann tilboð frá danska fé-
laginu Skjern, sem hann hafði sjálf-
ur spilað með um árabil, um að
gerast þjálfari. „Ég var nýkominn
úr aðgerð og það var nýkomið í ljós
hve alvarleg meiðslin voru. Ég lá
bara með fætur upp í loft þegar for-
maður Skjern hringdi í mig og bauð
með þjálfarastöðuna. Þá var ég eig-
inlega ekki búinn að ákveða mig
hvort ég ætlaði að reyna að halda
áfram að spila eða ekki en sagðist
samt tilbúinn að ræða við þá. Svo
kom að því að ég þurfti að ákveða
mig hvort ég ætlaði að hefja nýjan
feril þarna, sem þjálfari hjá góðu
félagi í Danmörku, eða að reyna
að berjast sem leikmaður sem gat
varla spilað. Ég ákvað því á endan-
um að taka tilboðinu.“
Þá hafði Aroni einnig boðist
að gerast þjálfari hjá Holstebro
en hjartað sló með gamla fé-
laginu hans, Skjern. Þar hafði hann
náð mjög góðum árangri sem
leikmaður, orðið með þeim bæði
danskur meistari og bikarmeist-
ari. „Það voru tilfinningarnar sem
réðu þar og ég sé ekki eftir því, þótt
ég hefði auðvitað viljað spila lengur
sjálfur.“
Gamli þjálfarinn hans
Stýrir skapinu Aron segist hafa lært að stýra skapinu með aldrinum en það sé þó nauðsynlegt að hafa smá skap til að ná árangri.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is „Við erum að
fara á þetta
Evrópumót til
að ná topp-
árangri með
Ólympíu-
drauminn í huga