Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1965, Side 4

Hljóða nótt) heilaga nótt
Vér stöndum hjá jötu Guðssonarins.
1 djúpri næturþögninni steig orð Guðs eitt
sinn niður til vor. Stórfenglegustu gjörðir
Guðs eiga sér stað í kyrrðinni. Eigi heim-
urinn sem vér lifum nú í, að öðlast heil-
brigði, verður hann á ný að tileinka sér
þögn. Hvers vegna steypir fólk sér út í
umsvifin, út í skarkalann, út í skemmtana-
lífið? Af því að því er um megn að mæta
sínu eigin þjakaða sjálfi, svo og Guði.
1 þögninni mætum vér fyrst sjálfum
oss. Sá fundur er ekki þægilegur. Þegar
vér loks snúum baki við ys og þys athafna-
semi vorrar, þegar vér gleymum hvað vér
erum að yfirborðslegri hyggju mannanna,
þegar vér loks leggjum frá oss þá fals-
mynd, sem vér höfum gjört oss af sjálf-
um oss, þar sem vér þykjumst vera það sem
vér aðeins gjarnan vildum vera.
Þá fyrst verðum vér þess vör, hversu
óendanlega mjög vér erum ofurseld. Þá
upplifum vér þau sannindi ritningarinnar,
að hver maður er lygari og lifir á valdi
sjálfslyga sinna. Þá fyrst gerum vér oss
ljóst hversu smá vér erum, þegar vér
reynum ekki lengur að fela oss bak við titla
og nöfn, bak við menn og hluti. Þannig
komumst vér til sjálfra vor í þögninni og
verðum loksins raunveruleg. Þá lærum vér
að greina sundur, hvað það er að vera og
virðast.
Þögnin er í öðru lagi fundur við Guð.
1 þögninni kemst hann loksins að með það,
sem hann vill segja, því að endranær yfir-
gnæfa stöðugt aðrar raddir, rödd hans.
1 því nær hið skapaða mestri dýpt að þegja
og hlýða á hann, gera sjálft sig móttæki-
legt fyrir orð hans.
Guð talar sína eigin tungu. I kyrrðinni
uppljómast í nýju ljósi, fyrir hinum hug-
leiðandi anda það orð, sem hann hefur
mælt til vor í heilagri ritningu. í kyrrðinni
sýnir hann oss þann skilning, sem býr að
baki lífsferils vors, örlaga vorra, erfið-
leika vorra og áhyggja, eins og hann lítur
út í hans augum og ætlun. Þar nýtur sin
loks óhagganlegur mælikvarði eilífðarinn-
ar. Guð talar aðra tungu, og til þess að
skilja hana, verður maður að þjálfa sig
daglega.
Á þessum jólatíma skulum vér setja
fasta ákveðna hvíldarpunkta í daglegri önn
vorri, þar sem vér látum sál vora koma
fram fyrir Guð í kyrrð. Ef vér gefumst
ekki upp, mótast smám saman hið innra
með oss ákveðin afstaða í þögninni, sem
gerir oss fært að sjá hönd Guðs í verki
í athöfnum hins daglega lífs og taka á móti
boðum hans. Því þögn er ekki hið sama
og að tala ekki, heldur að vera í sambandi
við Guð.
Megi barnið, sem liggur þögult í jöt-
unni, veita oss þá jólagjöf.
PriorinncL Sr. Hildegardis.
Landakoti.