Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1965, Qupperneq 10

98
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS
vika hjúkrunarkvenna styttist eins og ann-
ara starfshópa. Hjúkrunarskólinn er enn
í sínum þrönga stakk og brautskráir ekki
á næstu árum fleiri nemendur en nú, og
ekki verður hjá því komizt að hugsa: Hvar
á að taka hjúkrunarkonur til að starfa
á hinum nýju deildum Landspítalans og
á Borgarspítalanum í Fossvogi, þegar hann
tekur til starfa? Þótt teknar væru allar
starfandi hjúkrunarkonur á landinu utan
Reykjavíkur, myndi það ekki hrökkva til.
Og ekki myndi það bæta ástandið úti á
landsbyggðinni.
Stéttin okkar er ein af sárafáum í land-
inu, sem svo til eingöngu er skipuð kon-
um, konum, sem þegar í byrjun náms hafa
náð giftingaraldri og binda sig margar
hverjar á námsárunum eða að þeim lokn-
um. Meiri hluti nýútskrifaðra hjúkrunar-
kvenna starfar eitthvað fyrstu eitt, tvö
eða þrjú árin, en sífellt þynnist hópurinn,
og eftir nokkur ár eru kannske ein eða
tvær, kannske engin úr hópnum í hjúkr-
unarstarfinu. Margar koma aftur í fullt
starf, eða hluta af starfi, og er það dýrm-
ætt.
Það er ekki fátítt, að ung hjúkrunar-
kona komi til mín og segi mér þau gleði-
tíðindi, að hún eigi von á barni. Enn er
ég svo mannleg að geta tekið þátt í ham-
ingju hennar og sagt: Það var gaman að
heyra, ég óska þér innilega til hamingju.
En þegar hún er gengin út af skrifstofu
minni kemur ónotaleg hugsun: Hvað geri
ég nú — hverja fæ ég í hennar stað? Að
auglýsa eftir hjúkrunarkonu er svo til
þýðingarlaust. Og svo fer ég yfir hinn allt
of fámenna hóp giftra hjúkrunarkvenna,
sem við erum þó svo lánsöm að eiga á
Akureyri, og hugsa með mér: Hvað á þessi
mörg börn — ætli nokkur leið sé til þess,
að hún geti tekið hálfa vakt á móti ann-
arri? Og ekki bætir það úr skák, þegar ég
í hjarta mínu, er á móti því að tæla konu
frá ungum börnum, enda þótt fullt hús af
sjúku fólki þurfi á kröftum hennar og
þekkingu að halda.
Margar ungar stúlkur eru hneigðar fyr-
ir líknarstörf, en svo sárafáar, sem hafa
þá þekkingu, er með þarf. Og þá vaknar
spurningin — hvað þarf mikla þekkingu
til að geta búið um autt rúm eða hjálpað
sjúklingi, sem að öðru leyti er sjálfbjarga,
til að þvo á honum bakið, þvo síðan bað-
karið, láta vatn renna í það og kalla á
þann næsta? Það hljómar óneitanlega fal-
lega, þegar sagt er: Þetta á bara útlærð
hjúkrunarkona að gera, þessu má ólærð
stúlka ekki koma nálægt. Það hljómar svo
fallega, að það jaðrar við hugsjón. En
hvar á að taka þessa lærðu krafta? Hver
á að baða sjúkling, þegar engin hjúkrun-
arkona fæst til þess? Hver á að búa um
sjúkling, þegar engin er til? Hvernig eig-
um við að fylla þau skörð — við, sem
ábyrgð berum á hjúkrununni? Við, sem
leggjum allt okkar starf í að fá þær hjúkr-
unarkonur, sem völ er á, erum þakklát
fyrir þær, sem við fáum, og þykjumst góð,
ef við getum fleytt áfram sjúkrahúsi með
lágmarkstölu þeirra hjúkrunarkvenna, er
við þurfum að hafa.
Kannske er það aðallega þekkingin, sem
við erum að sækjast eftir, því að, eins og
ég sagði fyrr, eru svo margar ungar stúlk-
ur hneigðar fyrir líknarstörf. Og gætum
við þá ekki, eins og nágrannaþjóðir okkar
og fleiri, nýtt krafta þeirra og líknarlund
á hjúkrunarstofnunum með því að láta
þær annast þau störf, er minni þekkingar
krefjast — kennt þeim hin einfaldari
hjúkrarstörf, er þær svo ynnu undir stjórn
okkar hinna, er meiri menntun hafa hlotið.
Ýmsir hafa rætt og ritað um þessi mál,
og líklega er það læknastéttin, er talað hef-
ur um þau af mestri alvöru — sá veit
bezt, hvar skórinn kreppir, sem hefur hann
á fætinum.