Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2006, Page 27

STÖÐUGT ALGENGARA AÐ KRABBAMEINSSJÚKLINGAR DEYI HEIMA
Á íslandi er mikilvægt að heimahlynning standi einnig þeim til
boða sem hafa fengið hjartaáfall. Það fólk vill ekki síður en þeir
sem hafa greinst með krabbamein dvelja heima eins lengi og
unnt er ef fjölskyldan er einnig því hlynnt.
Joanne Wells talar við þá sem sinna heimahlynningu og líknarmeðferð á íslandi,
á málþingi sem fram fór í haust í húsakynnum ÍSMED á Lynghálsi.
þeirra geti haft áhrif á verkjalyfjameðferð í
tengslum við krabbamein. Hún fjallaði einnig
stuttlega um hlutverk sjúklingafræðslu í
meðferð krabbameinsverkja. Samkvæmt
hennar niðurstöðum reyndust viðhorf, sem
geta hamlað meðferð krabbameinsverkja,
vera algeng meðal íslensks almennings og
voru sterkari en í sambærilegum erlendum
rannsóknum. Viðhorfahindranir af þessu
tagi voru minni hjá langskólagengnum,
hjá einstaklingum með menntun á
heilbrigðissviði og hjá einstaklingum sem
höfðu sjálfir reynslu af krabbameini.
Félagsráðgjafarnir Hrefna Ólafsdóttir og
Nanna K. Sigurðardóttir tóku mið af
allri fjölskyldunni í umfjöllun sinni um
þema rannsóknarinnar, þ.e. krabbamein
og líknandi meðferð. Hrefna lagði áherslu
á það hvað það getur haft mikil áhrif
á alla fjölskylduna þegar einhver innan
hennar greinist með krabbamein og
einnig að í flestum tilfellum er fjölskyldan
frumumönnunaraðili þegar sjúkdómurinn
er langt genginn eða þegar komið er
að líknandi meðferð. Lagði hún áherslu
á það að fjölskyldur takast á við ýmis
áföll og erfiðleika og við hvert nýtt áfall
hafa eldri áföll tilhneigingu til að gera vart
við sig og við ævilok hvers ættingja þarf
fjölskyldan oft að takast á við ýmislegt frá
fyrri tíð auk þess að kljást við það sem
er að gerast einmitt þá. Fái fjölskyldan
ekki tækifæri til að eiga samræður um
það sem einstaklingarnir innan hennar
hafa þörf fyrir að tala um geta skapast
hindranir í tengslum við umönnun þess
sem ber krabbameinið.
Nanna K. Sigurðardóttir félagsráðgjafi
beindi athygli okkar að börnum og ungl-
ingum og þeirra þörfum í tengslum við
krabbamein og líknandi meðferð einhvers
innan fjölskyldu þeirra. Hún benti á að
þessi hópur hefði fengið litla athygli innan
heilbrigðiskerfisins sem aðstandendur
krabbameinsveikra. Hún benti á að
þátttaka og hlutdeild í lífi fjölskyldunnar
væri réttur barna sem bæri að virða.
Rannsóknir benda til að þeim börnum
vegnar betur á allan hátt þar sem einlægar
samræður við þau hafa átt sér stað
frá upphafi til enda sjúkdómsferilsins.
Opin umræða skapar traust og gefur
börnum þau boð að þau njóti virðingar,
bæði foreldra og heilbrigðisstarfsfólks,
sem virkir þátttakendur eins og þau eiga
rétt á.
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 1. tbl. 82. árg. 2006
25