Svava - 01.03.1898, Qupperneq 8

'392
colde fell’s leyNDARMALÍD.
’Þú hJjúpst bart Hestir, bá skil ég — bögn er sama
sem '•'Ti.þykki, og þaunig hefir hann ráöið þögn ]pína.
. fö. j>ín hoföi Jíka orðið önnur, hei’öir þú hlustað
á iiauu til enda.‘
’N"ei, vissulega ekki,‘ svaraöi ég alvarlega. ’Tilgang-
ur lians er þö göfugur og góöur, hélt liún áfram. Hann
sagði, að cf þú giftist sér, skyldi hann ekki einungis
gefa föður þíuum upp alla skuldina, heldur skyldi hann,
seai bekkjargjöf til þín, gofa honum Firmens til allra
afuota meðan hann lifði og iilOO í ofanálagd
’Sagöi hann þaðk mæiti ég alveg hissa.
’Já, vissulega sagði hann það, og ég varð sv.o fegin
að ég hélt að það v.æri draumur, mér datt aldrei í hug
að þéi væri illa við hann. Það er illa farið. Hvað föð-
ur þtnúm þætti væut um þann, sem lyfti af honum öllu
hans ekulda fargi. Nei, það var ómögulegt. —Það var
of gott til að reynast satt. 0g svo grét hún yfir öllum
sínum indælu loftköstulum, yfir .öllum sínum vomun,—
svo íljótt upphygðar úr vonleysismýrkritiu, og eina fljótt
prðnar að engu. ’Þu vorður að iiima hann sjálf,‘ sagði
ltún, ’þegar hantt keinur. Ug ég l.ét að gera það.‘'
Tig skyldi giftast houum, ef mér væri ekki svo illa
við hann, sagði ég-seinlega. Eg vildi fóður míttum vel,
-efþað stæði i mínu valdi, en svona mikið get ég cigi
ilagt í sölurnar. Eg gct pkki iiðið þenna mann.