Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 18

SVÁVA
302
[IV, 7.
£ neina hliC! Pyngjan og landssjóÖunnn éru máttavstoö-
irnar, seni i.alda uppi öllu bessu hrófatyldri. Tvúin og
sannfœringin eru langt í burtu—sjdst ekki—eina laugt
og austrið er vestvinu. —Hvað heidurðu að þeasar
ferðir kostii'1
uÞær kosta sjálfsagt æði mikið, það ligeur í 1;1 .tar-
ins eðli
,,Þær kosta ótrúlega óhæfu. En hvað gefa þær í aðra
höDd? Ekkert, hreint ekki vitund. Ófiignaðarerindi
jþessa kögursveins Kristuinnar or í þrem greiu um: I
fyrsta lagi er laadelýðuum hoðið að sjá biskupiun og
leyft að taka í hendina á lionura. I aanan stað er fólkinu
lofað að heyra hann spyrja börn og prddika. Og í
þriðja lagi er hontun borgað stórfé fyrir :Vð pota sleiki-
vugi-i sínmn í tvosnuð iýkkilín og fúna hökla. Svo er
’ýsingiu á mauravefnum skráð i s:óiabók,sem geytna skál
frá einni eyiífðav plágn til annarar, ásamt öðru fornbréfa
ilinieii, sem bverri heilbrigðri sál sv viöbjóður og d-
æfi —Þcssar bókmer.iir elur landssjóðurinn ó'g fóvtrar.
E:i : meðan þesai skollablinda er leikin, liggja atviunu-
regirrir í kalda koli og allur hagur henrtar t gteipum
dauðans og dj6fi»l#ins:”
.,Þ'"u eru nú óaia- fiavstæður, sem ekkert er við aö
gora nema blægja að, þegar þær eru settar' svona fram ;
þó margt kt'.tiui nú að vera satt í þeim.“ý •