Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 40

stendur — onginn aflögu fær. Þú ert nú. sá birg-
asti hér í dalnum.“
„Það er svo! Þá eru nú ástæðuruar bágar,“ mælti
hinn.
„Bara allir væru nú eins. Heyin standa órótuð
hjá J)ér.“
„Ósigin kanske— t'rostið heldur þekjunum uppi.“
„Ég hefi séð í tætturnar og hlöðurnar líká og
veit hvað ég 3egi.— Ég var nú að hugsa um að
biðja þig að lána mér heyhár — óg er alveg að
verða ráðalaus.“
Páll verri leit ekki upp, en saug upp í nefið
og þagði urn stund. — Ilann hélt á prjónum og var
að verki sínu. Gunnar stóð á pallstokkinum, horði
á þá á víxl og kyngdi hlátrahixtanum, sem brauzt
upp í kverkarnar vjð þassa sjón: Púll betri sat með
volæðissvipinn, on hinn með fyrirlitningar-þyrking-
inn á öllu audlitinu og horfðu báðir í gaupnir sér.
Loksins íétti Páll verri úr sér lítið eitt, rakti
lyklcju af brndhnyldi num, með lausa prjóninum, svo
lungt handleggurinn uáöi og mælti í styttingi, en
leit ekki upp : „Ég hefi ekki nóg hey handa sjálf-
uin mér og því síður aílögu. En þó ég hefði haft