Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 26

'310
SVAVA
[IV, 7.
um þokukufii. Hríðin bældi undir sig sinuna, sem hin
ranghverfa sumartíð yai búin að þva-la úr lit og kjarna.
Snjúrinn jafnaði yiir þyfi og skorninga, slétti yfir grófir
og gil og kveykti saman vöt-n og þurlendi með stál-
liörðu kaldabrasi.
Gaddharkan þiljaði framan standberg og harnra-
veggi, scm öll voru vatnsósa eftir rigningarnar um sum-
arið og hauBtið, og steypti löng giýlukorti uppi í hamra-
brúnunum. Hlíðarnar voru snævi þaktar, þar, scm
gróðurinu var undir, en örsópað af melum og rindum,
sem landauðnin var búin að rema. Staksteindir urðar-
hryggir og dökkbrýndir klungurkambar tóku upp úr
eyðimörkinni, sem Smer konungur og Mjöll drotning
ríktu einvöld yfir.
En úti fvrir brimgnúðum landsteinunum hvæsti
brimgarðurinn í þrotlausum jötuninóði, svo að heyiði
mavgar mílur á iand.
Oldukambamii' byltu sér við ströndina, hvít-
hrýndir, í margföldum röðura og ýrðu löðrinu á land,
yfir malarkamba og þararastir, sem marglittu og fugla-
fjöðrum var stráð yfir og tvístrað. Utan við brim-
grunnið eltu grænmyntir brekar hvítbrystar öidur á
hlauphviku höfrungaskoiði í hundraðatali og þúsunda
milli hafsbrúnar og etrandar.