Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 48

332
SVA VA
tlV, 7.
]ifið í sjálfu sáv, Það er erfitt uð gera sér grein fyrir því,
að menn eru ekki ávalt það, sem þeir í fljótu bragði
sýnast vera — að undir liinu rólega, kalda, ytra útliti
getur slegið hjarta, sem hefir til að bera ást og góð-
vild. Að gjafrnilda höndin, sem eys • ríkmannlega út
í kring um sig, getur verið féföst og nízlc bak við
leiktjaldið. Að hið brosandi andlit og hin skforU
<*ugu sé gríma, sem bylji sorgbitið lijarta. Hið ytra
i'iflit getur blekt mavgan, en það getur ekki vilt
sjónir fyrir þeim, sem lært liefir að þekkja og skilja
mannlegt eðli. Hanu er skarpskj-gn, og voitist því
auðvelt trð sjá gegu um grímuna. Hann or ekki
fljótur til að dáðst að, og ekki lieldur hraður til að kasta
ávítunum og álasi á einn oður unnan fyrir brosti
hans, af því að hann les milli línnnna og veit, að
ekkert gott er eingöngu gott, og ekkert ilt er
einungis ilt.