Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 32
SVAVA
316
[IV, 7.
um héljiutökum nístandi nágioipa, undir glóandi gler-
hjálmi Noiðra konungs.
Sólin skein yfir láð og lög — yilr laDdið, þar seni
hvergi sá dökkan díl nema bergtinda og hamreTÍmar-—
og hafið, sem nú var ekki lengur með eigin náttúrU.
Það var sem snælagður kirkjugaiður, ondalaus, með
þusund grafvöiðum og milíón minnismörkum, höggn-
um úr marmara.
En inni í ómældu landflæmi þessa alsherjar víð-
faðma, kúrði Fjallkonan þögul og hnípin — högul
eins og marmaralíkneskja á stalla, som stendur
frammi fyrir komandi og faiandi kynslóðum, frá
ómuuatíð til eylífðar — með skjallhvítu dauðans að
yfirlit.
Hafþökin hylti úti við sjóndeildarhvinginn og
utan við hann í löugurn líuum. Hæstu jákarnir
gnæfðu hátf, og litu út eins og háreistur loftkastali
hlæandi' hugsjónar.
En yfii' þessari norðlægu eyðimörk — þassari fjö!-
breytilegu, sjdnhverfingagjöniu, lídausu .uiðn, ríkti
hræðiléga Kátíðleg náþögn dáinnar varaldar. Það var
ísöldin sjálf vævi leidd á ný ftam á sjónarsviðið, upp úv
grunulausu djúpi horfinnár itðar.—Brinignýrinn var
þaggaður og vinduriun lót. hvergi á sór barra. Eukir