Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 29

SVAVA
313
IV, 7.]
„0, ínig dreymdi giátt naut í nótt — rauðhjálm-
ótt.“
Litlu síðar brá hiákusvip á himininn. En ekki
varð meira úr jþeirri náð en svo, að kvikasilfrið í
frostmœiunuiu þokaðis. um eina línu upp fyrir tak-
naörk kulda og liita.
Veturinn var þó nokkurnveginn veour mildur
fram að þorra. Afrerar voru engir til muna, og
snjórinn ekki meiri en svo, eða fastari í sér, að
jarðarinnar naut töluvert í brekkunum með fram
Langadal.
En þegar leið fram yfir þrottándann, hörnuðu
frostin smám eaméin. Fréttist þá utan frá sjávarsíð-
«nni, að sjóhörkur værti miklar. Víkur og vogar
kröpuðu ofan og skæudu og alt sýldi, sem á sjóuum
flaut.
„Kaldir straumaý liggja að landi — hafísinn
komur,“ —sögðu gömlu vsjómennirnir, veðurglöggu.________
Memsár gigtar-ítök hlupu í gamla fólkið næstn dag-
ana fyiír þorrann, og iíka hafði það erviða drauma.
Þorri sagði iil sin, þsgar Iiann kom, skýrt og
Síilmerkilega. ITfcstu daga á undán liafði margfaldur
lakkabakki þvsrgyrt fyrir norðuráttina, og var liann
Pvi hœrri sem fjrei dró auganu.— Það var því líkast,