Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 47

SVAVÁ
331
IV, 7.]
Kyrð og ró hvíldi yfir allri uáttúrunni. Dagsbrún-
in var að byvja að lyfta næturgrímunni, þegar
vísindamaðurinn slökti ljósið á verkstofu sinni og
andvarpaði.
—Lífið or einungis skóli.
Tveir ungir menn voru á heimleið; jþeir höfðu
eytt nóttinni í svakki og svalli, ag annar þeirra
mælti goispandi:
—Lífið er óendanloga fagurt og óuppfyllanlog ósk.
—Það er eilífur leyndardómur, hvíslnði liinn
nýfæddi morgun-andvari.
Þá reis sóiin upp í austrinu, varpaði gnllnum
geislnm á laufkrónur trjánna og bryddi skýin með
gullborðum sínum; en þegar dagsgyðjan kysti liina
nývöknuðu jörð, hljómaði samstiltur söngur yfir aLla
jörðina:
—Lífið er byrjuní [Þýttj.
Aö skilja mennina.
o
\ Ð skilja menniua or að skilja lífið og heiminu.
v En það er gáfa út af fyrir sig, som mörgum er
bulin. Margir bera eins lítið skyn á mannlegt eðli og