Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 23

S VA VA
307
IV, 7.1
Það stóð á endum, að á mánudagskvöldið var alt
hey hans })urt og sanian íekið, enda var þá þurkinum
iokið. Á þriðjudaginn varþurí veður, en hejdur ískyggi-
!egt, og batt Páll þá alt heyið undir þak.
Biskup imfði spurt preslinn, livort það tíðk aðist í
þessu preatakalii, aö bændur ynnu á eunnudögum; hafði
prestur gefið í skyn. að það ætti sör allmikinn stað.
Pyrir þessa synd hafði biskupinn veitl tíöfimðinum ai-
varlega áminuingu og mint hann ú, að við holgidags-
brotum væri lögð hegning, bceði í lögura giíðs og
manna.
Langdælingtim voru þessi orð minnisstæð á smmu-
diginn; þvf mörgum bafði volgnað undir rifjum þeg' .r ís-
köld alvaran kom í ljós framan við a’.taiið. Þeir vissu, að
biskupiun átti leið um dalinn á sunnudaginn og vildu
ekki, að lianu stæði þá að helgidagsbrotinu. Létu þeir
því töðuna sitja og liggja órótaða—allir nema Páll verri.
Lnngdæiingar lágu ekki á liði sínu á mánudagiun.
Hver maður, sem valdið gat vetlingi og hrffu, breiddi
töðuna í þurkinn. Hjúkrandi hendur karla og kvenna
bagræddu töðunni — vanhirtu töðunni gulusjúku, og
sneru henni undan hafgolunni, móti sóiunni og hitauum,
sem fægðu af henni skemdarsorann, en gáfu henni aftur
lit og bragð yonum framar.