Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 37

SVA VA
321
IV, 7.]
til, að henduvnav væru í nánd — hendurnar, sem los-
uðu heyið úr stálinu og dreifðu því fram um garðann,
hristu það og jöfnuðu fyrir frarateygðar snoppurnar.
Nú þyrptust þæv móti honum í dyrnar.
En áður, me.ðan auðveldara var urn kostinn
höfðu þær beðið hnoppisins, þegjandi og rölegar,
nema þegar það var óvanalega lengi á leiðinni.
Hestarnir skálduðust og úthverfðust í hárbragðinu.
Þeir feingu aðeins úrganginn úr heyinu: moð, rekjur
og síðslæu, 6em þeir stóðu stúrnir yfir mestan hluta
sólarhringsins. Þeir veltu ruslinu alla vega fyrir sér,
idtuðu því, vinsuðu með flipanum og leituðu vand-
lega, ejns og þeir byggjust við, að finna einhverja
æta tuggu áð lokum. En á hverri nóttu sneru þeir
sér frá stallinum, komnir að raun um, að þar var
aJls enga æta tuggu að hafa. þá voru þeir búnir
að njáldra upp alt það áæti, sem einu sinni liafði
eiginleika ætra fóðurjurta.
Þegar mestu frostin voru gengin um garð, var
fénaðinuui hleypt út á gaddinn, miðmuudann úr degi
hverjum, til þess hann viðraði sig og muðlaði
snjóinn til svölunar þorstanum. Hestarnir hímdu
fyrir dyrum úti; sauðkindurnar rangluðu niður-
dregnar og snorust hver um aðra. Engin skepna