Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 45

SVAVÁ
329
IV; 7.]
að Jmðjungi ásauðar síns—lömb og ruáluytu. —Yér vit-
um nú, að vér liöfum verið giunÍDgarfífl. endemis-vitleysu
og forvitni. En herra biskupinn má trúa því, að óþarf-
ari gestur en hann, hefir ekki stigið fæti síuum i Langa-
dal, síðan þa.u gengu hér um garð:
Svartidauði og Stórabóla.
■f—f J—V
llvat* ©r líflcí?

iN.isr dag, þegar fuglarnir höfðu sungið lengi
og voru að varpa mæðinni, rauf einn söngfugL
anna þögnina og har upp þessa heimspekilegu
spurningu:
—Ilvað er iífið?
Allii fuglarnir urðu sem þrunuilostnir; on
lævirkinn svaraði strax:
— Lífið er söngur.
—Nei, það er eintóm barátía í myrkrinu, mœlti
moldvarpan, <jg teygði höfuðið frarn úr fyigsni
sfnú.