Svava - 01.01.1900, Blaðsíða 11

SVAVA
205
IV, 7.]
Jiví. Já, Jnð verðui' of seint að dreifa þegav maður kem-
nr heim“, kvað nú við víðsvegav í hópnum. „Við skul-
um vona, að skaparinn gefi okkur þuvk eftiv lielg'ina".
Slaðavk)ukkan sló tóif.
Sólin gekk vestuv fyiiv hádegisbauginD, en víng&rðs-
liovvann súst hvergi. MannJjyvpingin dveifðist og tvístv-
aðist út um tún og víðsvegav. Flatvaxniv pelafieygav og
sívalar flöskuv vovu dregin up^) úv hövmum og hvjóstvös-
um, opnuð og sett á þurvavvaviv þovstlátva manna. Fót-
hvativ unglingar og. þeiv, sem tveystu bezt skygnleika
sínum, klifvuðu upp á liæðir og húsþök, spevtu bvývnav
og hvestu gváðug forvituisaugu í áttina, sem húist vav
við að framíeiddi og af sór gæti kivkjuhlikið.
Söfnuðurinn sveimaði eivulaus eins og mýílugur
skúvaskini og hjalaði um tíðavfavið, fónaðavferðina og
málnytuna, seni alt vav fyrir neðan allav hellur. Bænd-
unum kom saman um, að fénaðavforð og lieyskapav-hovf-
uv hefðu aldvei vevið eins illav sem nú, og konuvnav
kvövtuðu hvev við.aðra yfir málnytuhvesti og smóvloysi
í mjólkinni. — ,,Það er alt á sömu vogina vegið núna“,
sögðu bænduv og konui svn á milli.
„Hefir nokkuv sóð hiskupinn?—ég meina iversónu-
laga", spuvði Siguvðuv gamli í Hlíð, tók ofan hattinn og
þuvkaði sveittan skallann raeð lófanum.