Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 32

82
seni liefir verið beittur vonzkubrögðum, og hvers hjarta
er sundurkramið”.
Eftir að hinn ungi maður hafði Jtagnað og tekið
sœti sitt, vai-ð dauðaþögn í hinum mikla dómsal, og hún
varaði nokkura stund. Það var eins og engiun vildi
verða fyrstur til að rjúfa þessa helgu þögn, sem var
þegjandi vottur um hluttekningu fjoldaus í kjörurn uugl-
ingsins.
Að síðussu nofndi ritari nafn Sir William Brents.
,,Sir William", mælti dómarinn, eftir að hershöfð-
inginu hafði skýrt frá fundi þeirra Alfreds í Cumher-
iand, „ eg ímyuda mér, að yður sé eitthvað kunnugt
um fyrri æfiferil fangans?”
„Ekki setu eg ltefi leyfi til að greina hér frá, herra
minn”, svaraði gamli maðurinn. ,,Það getur iíka ekki
haft nein 'íhrif á þetta málefni fangans.
Málinu var svo vísað til kviðdómsins, og eftir fáar
mínútur gaf ltann úrskurð sinn er hljóðaði: sý/cn saka.
Þessi tvö orð itöfðu þau áhrif, að maDnfjöldinu laust
upp fagnaðaróp, sem veggir dómhallarinnar bergmáluðu.
Alfred varð sem þrumulostiun. Það suðaði fvrir eyr-
um hans, og hann hué meðvitundarlaus á hak aftur í
stólnum. Þegar haun rakuaði aftur við, stóð Sir Will-
iam lijá honum, hélt í lieudi hans og rnælti: