Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 36

86
„Ella!” hvíshvði haun í lágum vóm, eins og- liann
vævi hvæddur um, að þessi sjón, sem fyrir liann bar,
væri einnngis táldraumur. ,,E!la!”
,,Já, litla Ella þín — dóttir óveðursins”, svaraði
mærin fagra.
Þau réttu hvort öðru hendina, og vír augum nvær-
innar skein ánægja og hlíða er lvún virti fyrir sór sinn
forna æskuhróðir. Alfred var nú ekki að hugsa unv
nveyna, sem stóð fyrir fraraan liaun — með hinn fyrsta
árroða gjafvaxtar vneyjar á kinuum sér— heldur unv
litlii telpuna, sevvv lvaun hafði Ivrifið úr klónv ægis, og
senv lvafði verið leiksystir hans á lvinum blóvnskvýdda
hernskuvegi og einskonar leiðarljós lvalvs síðar í óveðr-
unv og roynslu lífsins. Með þessari hugsun og þessunv
tilfinningum, tók hann lvina fögru nvær í faðvn siun og
þrýsti kossi á enni hennar.
Og þú ert líka hér”, nvælti hann og hafði ekki
angun af Eilu.
„Hofir þá Sir William reynst þér líkur vinur sera
mér V’
„Eg hefi fundið þar íöður minn, Alfred, sem Sjr
William er”.
„Föður!” endurtók Alfred og slepti hendi nværinn-
ar er hann hafði haldið um, og var sem ský svifi yfir