Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 40

90
ruinum á Englandi í lmg, annað en dóttir míu vœvi hja
mér á Indlandi.
t>egar eg tveini árum síðar kom heim til Englands,
datt mér ekki annað í hug, on að barn mitt hefði
druknað með „Chesham”. I Calcutta barst mér fregnin
um skipreikann, og fylgdi það fréttinni, að hvert ein-
asta mannsbarn, sem var með skipinu, hefði drukknað.
Svo liðu sjö ár, eftir að að eg kom heim til Englands,
og dvaldi eg þann tíma, ýmis hjá vinum mínuin í
Luudúnum eða á bújarðum mínum í Cumborlaud. Yð-
ur rekur víst minni til þess, er fundum olclcar bar saman
í Egremont 1 Þegar þér þá sögðuð mér sögu yðar, þá
mintust þér eitthvað á, að lijá Lulte vœri meybarn, sem
bjargað hefði verið af skipreika. Störf mín loyfu mér
ekki þá, að gefa því máli frekari gaurn; en þegar eg
var kominn heim, fór eg að hugsa um orð yðar og
iitlu stúlkuna, sem þér höfðuð minst á við mig.
Eg lagði því strax á stað til Devonshiro, og fonn
hinn aldua vitavörð. Strax sem eg leit meyna, þekti
eg að hún var dóttir mín, sem eg liafði haldið að væri
dáin fyrir mörgum árum. Hún hafði, þegar lienui
var bjargað, munað skírnarnafn sitt — Eila Deane—en
íettarnafni sínu hafði húu gleymt. Mér féll injög sárt,
að þurfa að svifta lrinu aldurhnigna vitavörð ánægju