Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 42

“uga sínum. En svo konui nú líka aðrar kugsanii' franj
í hugskoti hans. Hatm rondi lntgunum til frimtíðarinn-
ar, sem honum virtist vera fremur myrk. Ög oft fanu
haun bláöið streyma frain í kinnar sér, er hanu mætti
hinu skínandi og bliða tilliti augna hennar,
Það var orðið ntjög áliðið, þegar Alfred var vísað
til herbergis síus. En þegar hnnn var orðinn oinn, þá
fór hann að rifja upp í huganum alt sem komið hafði
fyrir hann þann dag. Það var nú íeði margt — í fang
elsi—fyrir dómstóli — og í eyrutn hans ómaði onn fagn-
aðaróp áheyrendanna, er hanu var sýknnður — og svo
hinn óvænti velgjörðavinur hans — og að síðustu, að
finna nftur Ellu. Það var því ekki að undra, þótt
honum gengi illa að sofna eftir slíkan dag, og heldur
ekki undrunarvert, að þegitr hann loksins festi bluud,
þótt margar hugsjönir liæru fyrir hann í draurni. En
dreymdi hnnn um Eilu, þá var það sem önnur skýjaborg,
sem ekki hefir annan grundvöll að standa á, en táivou-
ir einar. — —