Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 31

127
„Skiluðu niig ekki, Alfred?”
„Jú, mér getur ekki skjátlnst. — Þú þekkir hjarta
mitt, 0" þú ert sú eina, sem getur gert mig hamingju-
saman. — Þú hefir veitt mér þrek til að látá tilfinning-
ar mínar í ljós. — Eg elska þig, Ella — eg elska þig
af einlægu hjarta”.
„Varstu að hugsa um það V'
„Já, og eg hefi hugsað um það, síðan eg koni
hingað ?”
„Ertu þá ekki hamingjusamur með sjálfum þér?”
„Hamingjusamur ?”
„Já, Alfred — hamingjusamirr? Þú ættir að vera
það, fyrst þú elskar mig”
„Jú, eg er það líka. En tímarnir hafa hreyzt síðan
við vorum á æskuskciði. Þá fanst mér eg eiga þig, og
að enginn gæti hrifið þig frá mér. En nú er þao líma-
hil liðið, og bæði við komin á fullorðins árin; þar af
leiðandi munu tilfinuingar þær, sem þróast hafa í hrjóst-
um okkar frá æskuárunum, á einn eða annan hát-t verða
hlekkur í örlagakeðju okkar. Mér er ómögulegt að
dylja það fvrir þér, að eg álít, að ást mín geti nú orðið
hættuleg”.
„Hættulog?” endurtók Elia, og hrökk við.
„Já”.