Svava - 01.10.1903, Síða 43

109
‘Þér skiljið mig okki’, mælti Siv William óþolin-
Eióðui' og hissa á misskilning læknisins. ‘Eg þai'f að
yfirgefa yður um fáein augnablik’.
‘Ó ! Nú skil eg —já-já — já-já. — Þér megið fara.
— Já-já! — Eg skal bíða hér þar til þér komið aftur.
— Velkomið, velkomið !’
Herforinginn gekk þá þangað sem Alfred sat og
fieiddi hann að fylgja sér. Hanu gekk siðan á undan
inn í lestrarsaliun, vísaði Alfred til sætis en settis sjálf-
Ul' í stóra hægindisstólinn.
Nokkurastund sátu þeir þanninn þegjandi, og virt'
^ Í8t hinn aldri herforingi vera mjög þungt hugsandi.
Svo liðu mínútur, án þess þögnin væri rofiu. En svo
varð hún óþolandi, og Sir William varð að rjúfa hana.
‘Alfred’, mælti hann, ‘stundin er komin, sem eg verð
að skýra yður hreinskilnislega frá. En það særir mig,
að verða þannig frumkvöðull að óhamingju yðai'. En
þegar þér hafið heyrt sannleikann, þá vona eg, að þér
ásakið mig ekki, fyrir hreytni míua gagnvart yður. Eg
átti tal við Ellu í gærkvöld, og sagði hún mér, hvað
ykkur hefði farið milli. En hvað það atriði snertir; þá
getur slíkt ekki átt sér stað, En mín er kann ske sök-
in, að hafa skilið ykkur ein eftir, og þannig gefið ykkur
t.