Dagblaðið Vísir - DV - 22.09.2017, Blaðsíða 42

Ég vakna vanalega klukkan 8.00 á morgnana og útbý mér góðan morgunmat. Ég er
svona morgunverðarperri. Fæ mér
gott múslí og ristað brauð. Ég elska
alveg ristað brauð. Það er með því
betra sem ég fæ. Sérstaklega með
góðu kaffi.
Þegar ég er búinn með morgun­
matinn fer ég út að labba með
hundinn og næ að átta mig á svo­
lítið á veðrinu. Mér finnst það mjög
gott því núna er ég orðinn svona
hjólakarl. Hjóla alltaf í vinnuna og
skólann.
Um klukkan 8.30 undirbý ég
verkefni dagsins og æfi mig svo
aðeins á trompetinn minn. Ég er
með svona dempara á honum svo
ég get spilað mikið án þess að það
trufli nágrannana.
Þegar þessari rútínu er lokið
hjóla ég oftast í Háskólann þar
sem ég er nú á þriðja ári í sálfræði.
Ég sest oftast á aftasta bekk af því
stólarnir eru svo þægilegir. Ég með
of gamlan rass fyrir hina stólana.
Svo reyni ég að hafa það fyrir reglu
að spyrja bara einnar spurningar í
hverjum tíma. Vil ekki vera gamli,
pirrandi karlinn sem er alltaf að
gjamma eitthvað.
Þegar ég var yngri þá sat ég
alltaf á aftasta bekk líka en svo varð
ég allt í einu nærsýnn og þurfti að
færa mig fremst. Var auðvitað of
kúl til að ganga með gleraugu.
Ég var ágætur í skóla sem
krakki. Reyndar svolítið feiminn
og útundan í grunnskóla en það
breyttist þegar ég kom í mennta­
skóla. Þá kom ég alveg út úr
skelinni. Þetta var þetta svona eins
og þegar lok sýður á potti. Ég varð
eiginlega ofsakátur. Óþolandi. Fór
að fela mig á bak við gardínur,
hoppa á kennarana og svona. Ég
hugsa að í dag hefði ég forðast mig
sem ungling en ég var samt góður
strákur. Ekkert vondur. Bara svo­
lítið óþolandi.
Klukkan 12.00 söðla ég um
og sest upp á hjólið sem ég fékk í
fimmtugsafmælisgjöf frá vinum
mínum. Þau fengu strákana í
reiðhjólabúðinni Berlín til að
taka það allt í sundur og svo kom
hver gestur með brot af hjólinu í
veisluna. Einn kom með hnakk,
annar með bjöllu og svo framvegis.
Þetta var mjög skemmtilegt. Ég
hjóla sem sagt í Bataskólann,
nýju vinnuna mína sem er uppi á
Suðurlandsbraut. Bataskólinn er
rekinn á vegum Reykjavíkurborgar
og Geðhjálpar og ég er titlaður ver­
kefnastjóri ásamt konu sem heitir
Ester Ágústsdóttir. Í Bataskólann
kemur fólk á námskeið þrisvar í
viku en námskeiðin tengjast öll
geðrænum áskorunum. Þetta er
ekki alveg ótengt sálfræðinni en ég
starfa samt hvorki sem sálfræðing­
ur né sálfræðinemi við skólann.
Ég hef aðallega verið í því að setja
saman námskeið og ráða svo fólk til
að kenna á þeim. Nú þegar fyrstu
nemendur eru byrjaðir að mæta
í skólann finnst mér mjög gaman
að heilsa fólki á göngunum. Stend
svona og býð góðan dag. Ég er nörd
í eðli mínu en elska samt fólk. Mér
finnst fólk alveg frábært.
Ástæðan fyrir því að ég fór í
sálfræði var eiginlega tilviljun. Mig
langaði að breyta til af því ég var
hættur að finna fyrir áskorunum
í því sem ég var að gera. Ég skráði
mig í sálfræði af því ég hélt að þetta
væri svo auðvelt fag. Svo komst
ég auðvitað að því að hún er það
alls ekki. Mér fannst gaman að láta
reyna á hugann með alveg nýjum
hætti. Þurfa að skilja tölfræði og
svona. Þetta hafði ég ekki reynt
síðan í menntaskóla. Maður er
alltaf að vinna litla sigra á hverjum
degi. Margir vilja meina að nám
sé stökkpallur út í eitthvað annað
en mér finnst nám geta líka bara
gefið lífsfyllingu í sjálfu sér. Svo má
vinnan samt alveg fylgja með.
Eftir að hafa reynt að standa
mig í vinnunni og gera mitt besta í
því að vera kátur skrifstofumaður
þá fer ég stundum og skemmti
með uppistandi. Ég er kominn á
þann stað í uppistandinu að ég er
kannski að skemmta í kringum
16.00. Ég er byrjaður að neita að
skemmta fólki sem er drukkið.
Nenni því bara ekki lengur.
Þegar verkefnum dagsins er
lokið þá hjóla ég heim. Skipti um
föt og kem í kvöldmatinn sem
bíður. Við notum þessa stund til
að sameina fjölskylduna, fara yfir
daginn og þess háttar. Konan mín
sér eiginlega alltaf um matinn því
það er ekki mitt svið. Ég kann bara
að gera nokkra rétti. Er ágætur í að
gera hakk og spaghettí. Svo kann
ég að sjóða ýsu og svona beisik
hluti. Ég geri góðan hrísgrjóna­
graut, eða velling eins og hann
er kallaður. Ætli ég sé ekki góður
í suðu? Er ekki svona grillperri.
Meira suðuperri. Er eiginlega á
sama stað í eldamennsku og fyrir
tuttugu árum. Konan mín er bæði
mikið betri og fljótari að þessu. Ég
reyni frekar að vaska upp, ganga frá
eftir matinn, fara út með hundinn
og svona.
Upp úr klukkan 20.00 þá lít ég
oftast í námsefnið. Þetta er svo
mikið sem maður þarf að lesa og
ég reyni að koma í veg fyrir að
námsefnið hrúgist upp. Þetta er
rosalega tímafrekt svo ég reyni að
lesa í svona tvo til þrjá tíma. Þá er
klukkan að verða 22.00 eða 23.00
og ég horfi stundum á sjónvarpið
með konunni minni. Okkur finnst
oft gaman að horfa á heilu þátta­
raðirnar í lotu. Um miðnætti er
ég vanalega alveg búinn á því. Ég
á mjög auðvelt með að sofna, get
sofnað á svona tveimur mínútum.
Einu sinni sofnaði ég í miðju rifr­
ildi við konuna mína. Við vorum
svona að kýta eitthvað fram og til
baka á koddanum, svo sneri hún
sér að mér í miðri setningu og
spurði hvort ég væri ekki að hlusta.
Þá var ég sofnaður.“
Þorsteinn fæddist í Reykjavík árið 1967. Hann stundaði
grunnskólanám við Réttarholtsskóla, fór svo í MR og
þaðan í Leiklistarskóla Íslands. Undanfarin þrjú ár hefur
hann stundað nám í sálfræði við HÍ. Árið 1997 sló Þor-
steinn í gegn með Fóstbræðrum og hefur síðan skapað
sér sess sem einn vinsælasti gamanleikari þjóðarinn-
ar. Þorsteinn býr í Vesturbænum með eiginkonu sinni,
Elísabetu Önnu Jónsdóttur lögfræðingi. Þau eiga fjögur
börn og eitt er flutt að heiman.
Þorsteins Guðmundssonar
Um ofsakæti á menntaskólaárum, Bataskólann, trompetleik og ást á ristuðu brauði
dagUR Í LÍFi
Besta ráð sem þér
hefur verið gefið
Afi minn sagði þetta við mig þegar
ég var í menntaskóla og þessi orð
hafa alltaf setið í mér:
„Það er mikilvægt að sýna öðru
fólki tillitssemi en maður þarf alltaf
að passa að láta ekki vaða yfir
sig.“ Ég held að það sé mikilvægt
að hafa sín mörk og halda í sjálfs-
virðinguna.
hvað viltu
ráðleggja öðrum?
Að hlusta á tilfinningar sínar. Ef
manni líður illa þá þýðir ekkert að
harka það af sér. Maður verður
að breyta einhverju. Stundum er
hundleiðinlegt að þurfa að breyta,
en það er alltaf betra en að láta
sér líða illa.
hvað vildirðu að þú
hefðir vitað fyrr?
Að það er allt í lagi að vera ég. Ég
hugsaði alltaf sem ungur maður að
ég væri eitthvað gallaður, að ég
passaði ekki inn og væri ekki nóg,
en ég vildi að ég hefði vitað það
fyrr að ég er bara alveg ágætur.
„Ég er kominn á þann stað í uppi-
standinu að ég er kannski að
skemmta í kringum 16.00. Ég er byrjaður
að neita að skemmta fólki sem er drukkið.