Morgunblaðið - 14.02.2017, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. FEBRÚAR 2017
stundirnar. Betri tengdaföður
hefði ég ekki getað kosið mér.
Þóru og öllum hans nánustu
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Valgerður Hafstað.
Kær afi minn, Páll Flygenring,
er látinn. Missir okkar í fjölskyld-
unni er mikill.
Afi var verkfræðingur og átti
áhugaverðan starfsferil. Þegar
ég fór að muna eftir mér hafði
hann látið af störfum en sinnti
hugðarefnum sínum af miklum
áhuga og eftirminnilegri natni
sem smitaði út frá sér. Hann
hafði ríka rökhugsun en var sam-
tímis fagurkeri og hneigður fyrir
menningu.
Afi hreifst af hvers konar
tækninýjungum og tölvan var
hans verkfæri. Hann var ætíð
fyrstur í fjölskyldunni að fjár-
festa í og tileinka sér nýjustu
tækni. Þannig gat hann m.a. átt í
samskiptum við fólkið sitt erlend-
is, lesið erlend tímarit og varð-
veitt gamlar ljósmyndir. Þess má
einnig geta að hann braut um og
sá um útgáfu á mörgum ljóðabók-
um ömmu minnar, Þóru Jóns-
dóttur frá Laxamýri, úr tölvunni
heima. Oftar en ekki þegar við
sátum að spjalli þurfti að fletta
upp í tölvunni og spyrja ráða –
um nöfn, erindi í ljóðum eða
landakort – og alltaf þegar svarið
birtist dáðist afi að þeirri tækni-
öld sem við lifðum saman.
Afi unni einnig tónlist. Áður en
nútímatækni kom til tók hann
upp ýmis verk sem leikin voru í
útvarpi á gamaldags segulbands-
tæki, skráði nákvæmlega niður
og flutti verkin seinna yfir á
geisladiska. Hann átti stórkost-
legt safn af klassískri tónlist og
jafnan spilaði hann fyrir gesti
valdar upptökur sem hann hafði
hrifist af. Hann var einnig mjög
vel lesinn og dáði m.a. Íslend-
ingasögurnar.
Áhugi afa lá líka í ættfræði,
sem hann fékkst við skráningu á.
Þannig býr fjölskyldan að góðum
heimildum um formæður og for-
feður þar eð afi gaf sjálfur út ætt-
artöl fyrir nánustu ættingja sína.
Snemma lærði ég í samtölum við
hann að gott var að hafa svör til
reiðu við spurningum um hverra
manna hinn og þessi væri. Afi
sýndi einnig fólki og samfélagi
mikinn áhuga. Hann lagði sig
fram um að kynna sér þau við-
fangsefni sem afkomendur hans
voru að fást við hverju sinni og
hlustaði eftir skoðunum okkar.
Hann hafði einstaka nærveru,
sem erfitt er að lýsa með orðum,
var brosmildur og kátur. Afi var
hógvær og vildi jafnan sem
minnst úr sínum afrekum gera.
Hann var fær í samræðum og
sýndi hverjum sem hann hitti ein-
lægan áhuga. Hann sagði
skemmtilegar sögur, stundum
með leikrænum tilburðum, og
glettnin var aldrei langt undan.
Afi og amma kynntust í
Menntaskólanum á Akureyri ung
að árum. Þau gengu í hjónaband
sem reyndist langt og hamingju-
ríkt og hefðu fagnað 68 ára brúð-
kaupsafmæli á þessu ári. Á heim-
ili þeirra hef ég alltaf átt athvarf
og stundum sagt að ég hafi hálft í
hvoru alist upp hjá þeim. Þau litu
eftir mér fram á menntaskólaár,
m.a. þegar foreldrar mínir
bjuggu erlendis um skeið. Í sam-
vistum við þau hef ég lært um
þjóðfélag sem var – og þannig
mun ég minnast samverustund-
anna með afa, þar sem fortíð og
nútíð kölluðust á, í sögum hans
frá fyrri tíð og forvitni gagnvart
því nýja sem heimurinn hefur
upp á að bjóða.
Kristel Finnbogadóttir
Flygenring.
Það er margt um manninn í
heyskapnum. Aldrei hefur verið
svona gaman að raka með hrífu.
Páll er búinn að tengja múgavél-
ina við Willy’s-jeppann. Hann er
gestur sem getur hjálpað til. Við
krakkarnir fáum að sitja í. Flýt-
um okkur að raka til þess að fá
far. Páll leikur við hvern sinn
fingur. Gerir gott grín. Hann er
bílstjóri af mikilli natni. Ég
gleymi mér í gleðinni. Bíllinn er
fullur af sól og sumri. Þetta eru
fyrstu kynni mín af Páli.
Heimsóknir fjölskyldunnar
eru alltaf ómissandi hluti af til-
verunni. Skemmtileg tilbreyting.
Þessu fylgja bíltúrar og berja-
ferðir. Meira mannlíf. Eitthvað
nýtt sem fylgir fólki að sunnan.
Barni á bóndabæ finnst það frá-
bært.
Um haustið fæ ég að fara suð-
ur. Páll fer með mig og fleiri
krakka í Hafnarfjörð. Heimsækir
foreldra sína. Það er ævintýri
fyrir mig. Ég fæ að leika mér í
stórum garði í kaupstað. Þá
skemmir ekki að fá heila appels-
ínflösku að drekka. Borða útlent
sælgæti.
Löngu seinna gerist ég heima-
gangur í Njörvasundi. Páli fylgir
gleði og gæska. Hann er sístarf-
andi. Stoltur af sínu húsi. Hann
er með grænar hendur. Hefur
yndi af því að slá garðinn. Þar eru
glæsileg grenitré og glansandi
gljávíðir. Á haustin eru runnarnir
rauðir af rifsberjum. Sólberin
fylla margar skálar. Páll hrífst af
ávöxtum jarðar. Gróðurmoldin
gefur honum mikið. Hann ræktar
gullfallegar gulrófur. Kartöflurn-
ar koma sér vel. Hann ræðst í
stórvirki. Byggir sér glæsilegt
gróðurhús. Unir þar löngum
stundum. Fær hvíld frá erli dags-
ins. Páll er maður tækja og
tækni. Hann grandskoðar gaum-
gæfilega allt sem er nýtt. Nýjar
vasareiknivélar eru ekki fjötur
um fót. Fljótur er hann að til-
einka sér tölvuheiminn. Hann er
duglegur að hugsa um dætur sín-
ar. Fylgir þeim mörg fótmál.
Hvetur til náms. Hjálpar til með
erfið dæmi. Stundum eru þær
stríðnar. Segja í sunnudagsmatn-
um að hann megi ekki borða of
mikið. Þá hlær Páll og húsið fyll-
ist af einhverri ást og alúð sem
erfitt er að útskýra.
Páll kaupir sér fallegan Volvo.
Býður oft í bíltúra. Fjölskyldan
fer austur í Búrfell. Þar er gist.
Sveitirnar skoðaðar. Stelpurnar
syngja í bílnum. Farið suður með
sjó. Á Þingvelli og í Hafnarfjörð.
Tóta tekur á móti okkur. Þar rík-
ir gleði og góðlátlegt grín. Heim-
ilið er fullt af sólskini. Svo eru
Bláfjöll.
Það er gestkvæmt í Njörva-
sundi. Fjölskylduboð og spila-
kvöld. Við krakkarnir erum alltaf
með. Hlustum, tölum og höfum
tilgang. Páll geislar af gleði.
Gestir gefa honum mikið.
En tíminn tekur sinn toll. Á
öllum bæjum bankar aldurinn
upp á. Einn daginn er lífið ekki
lengur eins og það var. Páll fer
frá okkur. Við tregum dásamlega
daga. Hins vegar gleðjumst við
yfir því hve lengi hann lifði með
okkur. Hve mikla gleði og gæsku
hann færði fjölskyldu sinni, vin-
um, vandamönnum og samstarfs-
fólki. Trúa má því að hann verði
leiddur um nýjar lendur þar sem
sumarið er langt og litríkt. Megi
minning hans lengi lifa og þó nú
hafi orðið sólarlag mun lýsa af
morgni á ný með nýrri gleði og
nýrri gæfu.
Atli Vigfússon.
Fyrstu kynni okkar Páls Fly-
genring voru 1. september 1978,
daginn sem ný ríkisstjórn tók við
eftir langvinnar fæðingarhríðir
að loknum vorkosningum. Hann
hafði þá gegnt starfi ráðuneytis-
stjóra í iðnaðarráðuneytinu í
rúmt ár, annar í röðinni frá því
stofnað var sjálfstætt ráðuneyti
iðnaðar- og orkumála 1970. Þar
var þá fámennt en góðmennt inn-
andyra, en átti eftir að fjölga með
auknum verkefnum næstu árin.
Páll stýrði sínu liði af hógværð og
samviskusemi og auðveldaði hon-
um létt lund og eðlislæg glað-
værð.
Við komum að viðfangsefnum
ráðuneytisins úr ólíkum áttum í
upphafi, hann reyndur verkfræð-
ingur sem unnið hafði m.a. hjá
Landsvirkjun áður en hann kom
í ráðuneytið, ég óræð stærð utan
af landi sem nálgast hafði mála-
flokkinn um sex ára skeið sem
einn af fulltrúum Náttúruvernd-
arráðs í samstarfsnefnd um iðn-
aðar- og orkumál, svokallaðri
SINO-nefnd.
Páll fylgdi mér til Stokkhólms
á fund iðnaðarráðherra Norður-
landa þá um haustið og gafst í
þeirri ferð færi á að bera saman
bækur. Á leiðinni frá Arlanda-
flugvelli uppgötvuðum við að
sjónarhornin voru dálítið ólík,
Páll var upptekinn af raflínum og
byggingum sem bar fyrir augu,
en ég spáði í mismunandi trjá-
tegundir utan við lestarglugg-
ann. Þetta voru ólgutímar á
málasviði iðnaðarráðuneytisins,
bæði hér heima og alþjóðlega, og
átti mikil hækkun olíuverðs þátt í
því, svo og aðlögun samkeppnis-
iðnaðar að fríverslun. Þessu
fylgdu miklar breytingar, m.a. í
skipulagi raforkumála þar sem
starfsemi Landsvirkjunar var
færð út til landsins alls. Páll tók
drjúgan þátt í aðlögun ráðuneyt-
isins að breyttum verkefnum og
ráðningu nýrra starfsmanna til
að sinna þeim. Innan ráðuneyt-
isins var mikill mannauður þessi
árin og eflaust síðar. Stefna ráð-
herrans var pólitískt umdeild
þau fimm ár sem ég kom þar við
sögu og risu öldur hæst vegna
verðlagningar á orku til stóriðju
og deilumála við Alusuisse út af
„hækkun í hafi“ á aðföngum til
álbræðslunnar í Straumsvík.
Þrátt fyrir þetta hélst góður
starfsandi á vinnustaðnum og
átti ráðuneytisstjórinn ómældan
þátt í því.
Páll var gæfumaður í einkalífi
með Þóru skáldkonu sér við hlið
með sínar djúpu rætur í íslenskri
þjóðmenningu.
Það var ánægjulegt þá og síð-
ar að koma á heimili þeirra hjóna
og nærast af því andrúmslofti
sem þar ríkti.
Af börnum þeirra kynntist ég
yngstu dótturinni Elínu, sem
veitti mér drjúga aðstoð þegar
kom að þátttöku í Norðurlanda-
ráði á 10. áratugnum.
Það er mikils virði fyrir þá
sem starfa að stjórnmálum að
eiga vísan stuðning velmennt-
aðra og samviskusamra embætt-
ismanna við lausn viðfangsefna.
Páli og fjölskyldu hans þökkum
við Kristín samfylgdina.
Hjörleifur Guttormsson.
sonur hennar fórum að draga
okkur saman. Þau Siggi höfðu
flutt að Laugarvatni þar sem
hann naut þess að kenna grunn-
skólabörnum og hún hafði komið
sér upp aðstöðu til að sinna mál-
aralistinni. Þau byggðu sér hús
við vatnið þar sem Gunna gerði
þeim fallegt heimili þar sem mál-
verkin hennar voru í forgrunni.
Á Laugarvatni leið þeim vel og
þangað fannst eldri börnunum
okkar gaman að koma og fara í
ævintýraleiðangra með afa sín-
um og mála með ömmu sinni.
En Gunna var ekki heilsu-
hraust og fyrir nokkrum árum
var ljóst að hún yrði að sækja
þjónustu til borgarinnar vegna
veikinda sinna. Siggi tók af ótrú-
legri hlýju utan um Gunnu í veik-
indum hennar og sinnti henni af
mikilli natni. Í þeim nutu þau
líka góðrar umönnunar m.a. í
Fríðuhúsi þar sem Gunna átti
góðar stundir og síðar að hjúkr-
unarheimilinu Mörk þar sem hún
bjó síðustu árin. Allan þennan
tíma hefur Siggi annast Gunnu
af mikilli ást og umhyggju og er
hans missir mikill nú þegar hún
hefur fallið frá.
Gunna var ákveðin kona en
með viðkvæma strengi. Hún var
hjartagóð og fordómalaus gagn-
vart náunganum. Hún var líka
góð móðir. Matti ber þess merki
að hafa alist upp við hlýju og
kærleik þar sem forvitni og fróð-
leikur var leiðarstef. Börnin okk-
ar þrjú nutu þess líka að eiga
ljúfa og góða ömmu sem þótti
svo undurvænt um þau. Þakklát
kveðjum við kæra tengdamóður,
ömmu og móður í dag.
Dalla Ólafsdóttir.
Það er vor og við bönkum á
dyrnar hjá Minnu og Sigga á
Laugarvatni. Drengirnir litlir og
ekki endilega í þægasta skapi en
það kemur aldrei að sök. Það er
alltaf tekið hlýlega á móti okkur
enda húsráðendur einstaklega
umburðarlyndir gagnvart þeim
sem ekki feta troðnustu slóðirn-
ar. Ég skoða myndir hjá Minnu,
við þiggjum hressingu og förum í
gróðurhúsið hans Sigga við vatn-
ið, sem var líffræðileg rannsókn-
arstöð, ævintýraland fyrir unga
og aldna. Þannig voru heimsókn-
ir okkar til þessara yndislegu
hjóna, nærandi og gefandi.
Ég man þau einnig á öðrum
skeiðum, einkum frá því þegar
foreldrar Minnu, Bára og Matti,
voru flutt í Norðurbrún og
Minna og Siggi bjuggu rétt hjá.
Mér þótti alltaf gaman að heim-
sækja Báru og Matta, eins og
flestum sem þau þekktu. Bára
ömmusystir mín var einstakur
húmoristi og Matthías maður
hennar bæði fróður og sérvitur
svo að heimsóknirnar voru aldrei
leiðinlegar. Þá leit ég líka oft inn
hjá Minnu og Sigga, þáði kaffi-
sopa, fékk bók að láni, eða lánaði,
skoðaði listaverk eftir Minnu og
handíð. Það lék allt í höndunum
á henni. Fyrstu gjafir sem son-
um mínum bárust eftir fæðingu
voru prjónaðir jakkar frá henni,
jakkar sem voru mikið notaðir
og síðan pakkað sem þeim ger-
semum sem þeir eru.
Minna frænka hét fullu nafni
Guðrún Matthíasdóttir. Hún ólst
upp í sama húsi og faðir minn á
Snekkjuvogi og var tæpu ári
yngri en hann. Ég leit alltaf á
Snekkjuvogsfólkið sem eina fjöl-
skyldu og Minna var því eins og
ein af föðursystrum mínum. Mér
þótti þau Siggi alltaf tilheyra æv-
intýralega hluta fjölskyldunnar
þegar ég var barn og unglingur.
Þau voru með fiskeldi og hunda-
rækt og höfðu dvalið langdvölum
erlendis. Og svo var Minna list-
málari sem hélt áfram að þróa
sig og vinna með nýja hluti fram
á síðustu ár.
Eitt af því sem gerði heim-
sóknirnar til Minnu svo góðar
var hve óhrædd hún var að ræða
erfiða hluti á heiðarlegan hátt og
án þess að skella sér í dómara-
sæti. Hún hafði enga sérstaka
þörf fyrir að dæma aðra en
miklu meiri áhuga á því jákvæða
og fallega. Hún glímdi oft við
vanheilsu síðari árin en gat rætt
það eins og annað og var órög við
að leita óhefðbundinna leiða til
að efla heilsuna. Við spjölluðum
líka stundum um trúmál, einkum
eftir að þau Siggi gengu til liðs
við kaþólsku kirkjuna. Hún
fylgdist vel með Snekkjuvogs-
fjölskyldunni stóru, þakkaði allt-
af fyrir myndir af okkur og
drengjunum eftir hver jól og
festi á vegg með fleiri slíkum
myndum sem hún hafði mjög
gaman af.
Þegar heilsunni fór að hraka
verulega fluttu þau Siggi í Mörk-
ina. Siggi hugsaði einstaklega vel
um Minnu bæði meðan hún var
heima og eftir að hún fékk hjúkr-
unarvist. Það er gæfa að eiga
góðan maka og Minna var ein-
staklega heppin að eignast
Sigga.
Hún brosti til mín síðast þeg-
ar ég sá hana. Nú sé ég hana fyr-
ir mér brosandi í fylgd góða hirð-
isins, sem leiðir hana að grænum
grundum.
Ég votta Sigga, Matta, Döllu
og börnum þeirra innilega samúð
um leið og ég þakka Minnu sam-
fylgdina.
Steinunn Arnþrúður
Björnsdóttir.
✝ JennýJónsdóttir
fæddist að Fremra-
Hálsi í Kjós 25.
janúar 1930. Hún
lést á Sólteigi,
Hrafnistu, 4. febr-
úar 2017.
Foreldrar
Jennýjar voru
hjónin Ingibjörg
Eyvindsdóttir og
Jón Sigurðsson.
Jenný giftist 1. ágúst 1959
Grími Ormssyni, f. 1932, frá
Kletti í Geiradal. Börn þeirra
eru: 1) Birna, f. 1956, sambýlis-
maður Benedikt Jóhannsson.
Dætur hennar og Jakobs
Jóhannessonar eru Ingibjörg
Jóna, f. 1980, og
Dagný Kristín, f.
1985. Barnabörnin
eru fjögur. 2) Inga
Kristín, f. 1959.
Börn hennar og
Guðjóns G. Ósk-
arssonar eru Að-
alheiður, f. 1984,
og Grímur, f. 1992.
Barnabörnin eru
fimm. 3) Óðinn, f.
1962, maki Kristín
Birgisdóttir. Börn þeirra eru
Elsa Rut, f. 1986, Óskar Freyr,
f. 1989, og Birgir Orri, f. 1996.
Barnabörnin eru þrjú.
Útför Jennýjar fer fram frá
Áskirkju í dag, 14. febrúar
2017, klukkan 13.
Mig langar að minnast hennar
mömmu sem nú hefur kvatt.
Mamma var ein af átta systk-
inum og ólst upp hjá foreldrum
sínum að Fremra-Hálsi í Kjós.
Ung að árum fór hún til Reykja-
víkur til vinnu og vann þar
lengst af á saumastofu. Í
Reykjavík kynntist hún pabba á
dansleik, þau fóru fljótlega að
búa saman og þá hætti mamma
að vinna utan heimilis. Foreldrar
mínir voru alla tíð mjög samhent
og milli þeirra ríkti gagnkvæm
virðing og ást.
En lífið var ekki bara dans á
rósum, mamma varð fyrir
nokkrum áföllum og náði aldrei
fullri heilsu eftir það. En hún
tókst á við veikindi sín með ótrú-
legri jákvæðni og bjartsýni og
gafst aldrei upp og alltaf var
stutt í húmorinn.
Eftir að heilsu mömmu hrak-
aði sinnti pabbi henni af alúð
heima á Markarveginum og þeg-
ar að því kom að hún gat ekki
dvalist heima lengur og flutti á
Sólteig Hrafnistu, í júní 2015,
varð þar annað heimili pabba og
hann dvaldi þar með mömmu
alla daga. Vil ég nota tækifærið
og þakka öllu starfsfólki á Sól-
teigi fyrir einstaka alúð og um-
hyggju við foreldra mína þann
tíma sem mamma dvaldi þar.
Mamma var mikil handa-
vinnukona og hafði mjög gaman
af því að sauma út og prjóna og
bera útsaumuð verk hennar þess
vitni hversu vandvirk hún var. Á
seinni árum hafði sjóninni hrak-
aði svo að hún gat ekki lengur
unnið handavinnu og saknaði
hún þess að geta ekki „haft eitt-
hvað í höndunum“ eins og hún
orðaði það.
Annað áhugamál mömmu var
spilamennska og var ávallt mikið
spilað á heimilinu. Mamma
kenndi okkur að spila og hún
kenndi líka mínum börnum að
spila þegar þau höfðu aldur til
og ég hef grun um að í upphafi
hafi hún alltaf látið þau vinna.
Spilamennskan var sameiginlegt
áhugamál foreldra minna, þau
lærðu bridds saman og spiluðu
oft en seinni árin stunduðu þau
aðallega félagsvist með eldri
borgurum sér til mikillar
ánægju og voru spiladagarnir
þeim mjög mikilvægir og þar
eignuðust þau marga góða fé-
laga.
Fjölskyldan var mömmu mik-
ils virði og henni var umhugað
um sína, hún var stolt af afkom-
endum sínum og fylgdist af
áhuga með þeim allt fram á síð-
asta dag. Hennar er sárt saknað.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Inga.
Jenný Jónsdóttir
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts
ARA V. RAGNARSSONAR
kennara,
Lynghólum 24, Garðabæ.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Sólvangs,
Hafnarfirði, fyrir frábæra umönnun.
Gyða Guðmundsdóttir
Kristrún Halldórsdóttir
Hulda Halldórsdóttir
Sigurður B. Halldórsson
Inga S. Ragnarsdóttir
Gestur J. Ragnarsson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
GUÐLAUG MATTHILDUR
GUÐLAUGSDÓTTIR,
Hjallatúni, Vík í Mýrdal,
lést 3. febrúar. Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Minningarsjóð Óskars
S. Þorsteinssonar, sonar hennar, kt. 540776-0169, reikn.
0317-26-100622.
Þakklæti fyrir hlýhug og vináttu.
Kristín Þorsteinsdóttir Jens Andrésson
Einar Guðni Þorsteinsson Petra Kristín Kristinsdóttir
Guðlaugur J. Þorsteinsson Laufey Guðmundsdóttir
Ólöf Ósk Þorsteinsdóttir Rannveig Harðardóttir
Ragnar Sævar Þorsteinsson
Kjartan Hreinsson Sigíður Árný Sævaldsdóttir
og barnabörn