Dagblaðið Vísir - DV - 29.12.2017, Síða 102

102 fólk Áramótablað 29. desember 2017
og dafna í námi og áhugamálum. Það er þrátt fyrir allt það
mikilvægasta sem hægt er að biðja um. Þá gleðst ég auðvitað
líka yfir auknu fylgi Samfylkingarinnar. Það mun gera áfram-
haldandi sókn jafnaðarmanna auðveldari, svo ekki sé talað
um hvað það verður skemmtilegt að starfa með þessum lit-
ríku, skemmtilegu einstaklingum í þingflokknum.
Það er hins vegar verra að skrokkurinn heldur áfram
að síga úr hinu guðlega gullinsniði eftir því sem árin fær-
ast yfir og vegna vaxandi agaleysis við matarborðið. Sjónin
heldur líka áfram að versna með aldrinum og ég þarf lík-
lega að fara að ganga með gleraugu að staðaldri.
Þetta eru auðvitað lítilfjörleg vandamál miðað við það sem
alltof margt fólk glímir við í sínu lífi. Mörgu af því fáum við
auðvitað ekki breytt en talsvert væri hægt að bæta. Ég mun
mun leggja mig fram um það í vinnunni minni á Alþingi.
Margrét Pála Ólafsdóttir stofnandi Hjallastefnunnar
Tilkynning til
barnaverndar erfið
Vá, hvað var gaman að verða sextug. Algjör hamingja að finna
innst í hjartarótunum hvað ég á dásamlega fjölskyldu og vin-
konur og vini sem sýndu svo skilyrðislaust hvað þeim þykir
vænt um mig. Svo var afmælisveislan sjálf algjör kjarkæfing; að
standa fyrir framan á annað hundrað manns bara út af sjálfri
mér en ekki vegna hugsjónar eða mikilvægs verkefnis. Úff,
hvað það reyndi á … Svo hefur hver áratugur reynst óstjórn-
lega spennandi og konur á sjötugsaldri eru bara óstöðvandi.
Sársaukafyllsta reynsla mín til margra ára var í sumar
þegar einn af Hjallastefnuskólunum fór í gegnum skoðun
barnaverndarnefndar vegna tilkynningar. Skoðunin sjálf
var auðvitað sár en börn eiga alltaf að njóta alls vafa og það
verðum við skólafólk og foreldrar að harka af okkur. Sárast
var að skólinn skyldi lenda í fjölmiðlum í gúrkutíðinni og
við vorum svo mörg sem þjáðumst. Ekkert nístir hjarta mitt
meira en grunur um að eitthvað sé að í aðbúnaði barna og
hér skal játað að ég fór ekki ógrátandi gegnum þessa reynslu.
Sveinn Hjörtur Guðfinnsson, fyrrverandi formaður
Framsóknarfélags Reykjavíkur
Grýtt er leiðin til stjarnanna
Að mínu mati var sú ákvörðun mín að segja mig úr Fram-
sóknarflokknum og vera hluti af stofnun Miðflokksins merki-
legt fyrir mig á árinu, svona fyrst maður er í stjórnmálum að
einhverju leyti. Árangur flokksins er góður og spennandi tím-
ar framundan í sveitarstjórnarmálum. En stjórnmál koma
og fara og breytast reglulega. Stundum valda þau manni
ákveðnum vonbrigðum og stundum hafa þau jákvæð áhrif.
En við sjáum um það sjálf hvernig stjórnmálin eiga að vera.
En líklega er efst í huga mínum og hjarta og það áhrifamesta
á árinu alvarleg veikindi í fjölskyldu minni. Þau hafa breytt öllu
í lífi okkar í dag. Þau marka nýtt upphaf og lífsreynslu sem mun
breyta okkur fjölskyldunni og móta allt okkar líf. Í sumar hófst
sú raunaferð og tók toll sinn með ýmsum hætti. Í dag sé ég enn
skýrara að hver dagur er mikilvægur og ég hef ljóslifandi dæmi
um það að hann getur breyst á augabragði, einu augnabliki.
Það er því verkefni hvers dags að þakka fyrir þann sem líður og
halda áfram göngunni. Grýtt er leiðin til stjarnanna.
Marta María, ritstjóri Smartlands
Óvirðing við hinn
látna náði hámarki
2017 var magnað ár á margan hátt. Auðvitað var það alveg
snúið á köflum en gleðistundirnar voru líka margar. Á ár-
inu fann ég óþægilega fyrir því hvað skiptir mig mestu máli
í lífinu. Bestu stundirnar átti ég með manninum mínum og
börnum og svo átti ég líka mjög gott sumar með foreldrum
mínum og systkinum. Það besta er líklega ferðalag sem við
maðurinn minn fórum í þegar við laumuðum okkur á síð-
ustu stundu í ferð sem skipulögð var fyrir útskriftarnema úr
MS til Búlgaríu. Við vorum reyndar á öðru hóteli en þetta
land er ævintýri líkast. Búlgaría er afbragð.
Það versta var líklega að keyra fram á dauðaslys í Marokkó
síðasta vor. Þegar við keyrðum framhjá lá látinn unglingur í
blóði sínu eftir vélhjólaslys. Það sem var óhugnanlegt, fyrir
utan að sjá líkið liggja á götunni, var að í kringum líkið hóp-
uðust unglingar með snjallsíma og voru að taka upp mynd-
skeið. Óvirðing við hinn látna náði þarna hámarki.
Þór Jónsson, fjölmiðlamaður og laganemi
Búslóðin farin með skipi
Þetta hefur verið gott ár. Það veit ég meðal annars vegna
þess hvað ég þurfti að hugsa vel og lengi um hvernig ég
myndi svara spurningunni um hvað hefði verið mér mót-
drægt á árinu. Best var áreiðanlega að ég fékk stöðu sem
ég sótti um hjá Norrænu ráðherranefndinni í Kaupmanna-
höfn. Búslóðin er farin með skipi og ég fylgi á eftir í janúar.
Verst var ábyggilega að prófin í HR fyrir jól gengu verr en
ætlað var, en þar hef ég stundað laganám undanfarin ár. Eitt-
hvað varð þó undan að láta, því að prófin voru í flutningunum
miðjum, auk þess sem nóg hefur verið að gera á lögmanns-
stofunni sem ég hef vinn hjá. En – flýtur á meðan ekki sekkur.
Hallgrímur Helgason rithöfundur
Jól haldin í skýjunum
Vonbrigðin með kosningarnar, baráttuna og úrslitin.
Hvernig þetta fór að snúast um allt annað en það mikil-
væga mál sem felldi stjórnina. Og svo vonbrigðin með VG,
að þau skuli hafa kosið þetta kompaní í stað þess að reyna
til þrautar að mynda stjórn með flokkum sem eru þó alla-
vega stjórnmálaflokkar en ekki hagsmunabjörg. Það breyt-
ir enginn bjargi, sama hversu bjartsýnt fólk er. Þetta svar á
víst að vera á persónulegum nótum en ekki pólitískum, en
þetta með VG snertir mann samt persónulega því margt af
þessu fólki er manni svo kært og margir góðir kunningjar
þarna. Því eru vonbrigðin sár.
Skemmtilegt ár að baki, fullt af fjöri, ferðalögum innri og
ytri, skrifum, sýningum, verðlaunum, útgáfum og frábæru
ljóðabókaflóði. Áttum góðar stundir í Hollandi í sumar, með
krökkunum á EM kvenna, þar sem við villtumst til dæmis alls
óvart inn á Michelin-stað í miðjum hjólatúr um uppsveitir
Brabant-sýslu með skondnum afleiðingum. „Merkja þetta bet-
ur, Skúli minn,“ var setning sem átti þar vel við með öfugum
formerkjum, en þjónarnir sögðu staðinn „ekki vilja monta sig“
af stjörnunum frægu. Það sem toppar þó allt er að okkur Öglu
tókst loks að verða ólétt á þessu ári og meðgöngunni lauk með
þvílíkum glæsibrag nú rétt fyrir jól: Laust eftir miðnætti þann
18. desember kom lítil stúlka í heiminn, fögur, spræk og sér-
lega hárprúð (!). Þessi jól verða því haldin í skýjunum og mað-
ur er alveg búinn að gleyma því hvaða fólk er í ríkisstjórn.
Guðmundur Andri Thorsson rithöfundur og þingmaður
Endaði á óvæntum stað
Til allrar hamingju henti mig ekkert slæmt á þessu ári. Hins
vegar fylgdu því margvíslegar tilfinningar og margs konar
vafstur, að taka niður bernskuheimilið í Karfavogi, „afbyggja“
það eins og bróðir minn kallaði það og kveðja þá tilveru fyrir
fullt og allt þannig að nú er það heimili bara til í minningum
okkar. Þá var maður loksins „farinn að heiman“ fyrir fullt og
allt. Svo endaði maður á alveg nýjum og óvæntum stað í til-
verunni, kosinn á þing á afmælisdegi mömmu.
Um leið og því fylgdi söknuður að kveðja vini á For-
laginu þá var mjög gaman að kynnast nýju fólki í kosn-
ingabaráttunni þar sem okkur jafnaðarmönnum tókst
að endurheimta þingsæti í okkar gamla vígi í Kraganum.
Þannig að nú er ég næstum sextugur að læra nýtt og krefj-
andi starf þar sem ég á vonandi eftir að gera gagn. Hver
dagur er fullur af spennandi verkefnum í þessari nýju til-
veru en best líður mér alltaf þó heima við eldhúsborðið
þegar við sitjum þar fjölskyldan öll.
Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir
þingmaður og formaður Viðreisnar
Verst að upplifa
ótímabæran missi
Þegar kemur að stjórnmálunum eða þeim vettvangi sem ég
lifi og starfa á er auðvelt að svara því hverjar voru hæðir og
lægðir þessa árs sem nú er á enda. Ég mun hins vegar halda
mig við það sem spurt er um og það er það persónulega. Það
besta – fyrsta sem ég leiddi hugann að var ferming dóttur
minnar og myndin sem kemur upp í hugann þegar hún var
full tilhlökkunar að telja niður dagana þar til hún myndi
fermast. Hún brosti allan hringinn og var eins og sólin ein.
Katrín Erla er reyndar eina barnið mitt sem ekki fermist í
kaþólsku kirkjunni, það er pínu skrýtið, en séra Sigríður og
séra Einar í Fríkirkjunni í Hafnarfirði tóku henni opnum
örmum eins og þeim einum er lagið. Mikil vellíðan.
Tilhlökkun dótturinnar beindist fyrst og fremst að því
hverjir kæmu til hennar á fermingardaginn en henni líður
sjaldan jafn vel og þegar fjölskyldan og vinir eru í heim-
sókn. Svolítið út á það sem jólahátíðin gengur út á – fjöl-
skyldutengsl, gleði og kærleika. Það besta er líka fólkið sem
ég kynntist betur á árinu. Langflestir þessara einstaklinga
eru topp eintök. Margbreytileiki persóna reynir á mann
sjálfan og er ákveðið lærdómsferli. Skemmtilegt og ögrandi
í senn. Miskunnarlaust og heillandi.
Ég gæti auðveldlega sagt að það hafi verið glatað að
spila sjaldan, og frekar ömurlegt, golf á árinu og vonbrigði
með litla viðveru í sveitinni minni. Geri gangskör að því að
auka tímann í Ölfusinu á nýju ári og setja niður plöntur. En
það versta á árinu var að upplifa ótímabæran missi góðrar
vinkonu. Þegar of margt er eftir órætt.
Björk Eiðsdóttir ritstjóri MAN
Draumahúsið fannst
Þegar ég lít til baka yfir árið 2017 stendur klárlega upp úr
að ég og maðurinn minn fundum loksins húsið okkar. Eft-
ir að hafa skoðað fleiri hús en má ætla að ég hafi komið
inn í æviferlinum fannst loks rétta niðurstaðan. Fasteigna-
markaðurinn á síðasta ári var þannig að það hefði auðveld-
lega mátt æra óstöðugan með tilraun til fasteignakaupa.
Hver getur skoðað húsnæði seinnipartinn og vitað fyrir
víst að hann vilji setja aleiguna í það um kvöldmatarleyti?
Ég gleðst klárlega yfir því að þessu tímabili sé lokið og hafi
verið leyst farsællega og uni sátt á nýjum stað.
Það er kannski ekkert sanngjarnt gagnvart ævintýraþyrst-
um og sjálfstæðum dætrum mínum að nefna þá staðreynd
að þær hafi flutt af landi brott með nokkurra mánaða milli-
bili sem það versta sem gerðist á árinu. En ég segi þetta nú
bara í bullandi eigingirni. Vá, hvað ég er stolt af þeim að tak-
ast á við heiminn stóra sem svo nauðsynlegt er fyrir ungt,
fólk alið upp í míkrósamfélagi, að skoða en mikið ofboðslega
sakna ég þeirra. Vistarverur þeirra í téðu húsi eru þó talsvert
snyrtilegri þessa dagana, það er viss huggun harmi gegn.