Dagblaðið Vísir - DV - 12.01.2018, Blaðsíða 57

Vikublað 12. janúar 2018 45
hjá mér að passa litla bróður minn
meðan hinir krakkarnir voru allir
að vinna í fiski. Ég var auðvitað
alveg að deyja. Skólafélagar mínir
í Þelamerkurskóla björguðu þessu
alveg og mér þykir enn mjög vænt
um bekkjarsystkini mín þótt við
höfum ekki verið í miklu sam-
bandi í gegnum árin. Þetta er eina
tímabilið frá minni skólagöngu þar
sem mér fannst ég tilheyra hópi og
eini skólinn sem mér finnst ég eiga
rætur í,“ segir Eva, en af þessari
frásögn er auðvelt að álykta hvern-
ig fortíð hennar hefur gert það að
verkum að hún sér stundum lífið
og heildarmyndina frá öðru sjón-
arhorni en aðrir.
„Fannst ég tilheyra annarri tegund“
En varstu mikið öðruvísi en aðrir
krakkar?
„Já, vafalaust var ég það. Í dag
heitir þetta að vera nörd en þá
var þetta kallað að vera „háfleyg“.
Ég orti ljóð og hafði allt annan
tónlistar smekk en krakkarnir. Svo
hafði ég áhuga á samfélags- og
trúmálum sem öllum fannst bara
ofsalega skrítið og að auki var ég
eini krakkinn sem fermdist ekki.
Ég átti engar nánar vinkonur en
mér fannst gaman að tilheyra þess-
um hópi og við höfðum auðvitað
félagsskap af hvert öðru. Mér leið
alltaf eins og ég væri öðruvísi og
fannst ég tilheyra annarri tegund
en mér leið ekkert illa yfir því enda
einfari inni við beinið,“ segir Eva
sem segir áhuga sinn á göldrum
hafa vaknað um þetta leyti. Hún
gerir þó mikinn greinarmun á
göldrum og fyrirbærum eins og
draugatrú og spíritisma en móðir
hennar var mjög upptekin af slíku.
Alin upp við draugatrú
„Andar hinna framliðnu voru uppi
um alla veggi á heimilinu enda
móðir mín á kafi í spíritisma. Hún
fór í andaglas, sá drauga, var með
ósjálfráða skrift og alls konar svona
eitthvert rugl. Framan af trúði ég
líka á þetta en ég man skýrt eftir
þeirri stundu sem ég missti alla
trú á drauga,“ segir Eva sem var
hugrakkari en móðir hennar og
var því stundum gerð út af örkinni
til að kanna hvort draugar væru
á ferðinni þegar framandi hljóð
gerðu vart við sig.
„Hún var alltaf að heyra einhver
skrítin hljóð. Til dæmis heyrði
hún kirkjuklukkur hringja og
fótatak í stiganum þótt enginn
færi um. Kirkjuklukkurnar sem
hún heyrði í reyndust til dæmis
vera laus þakrenna sem slóst til í
vindinum,“ útskýrir Eva en eftir að
hafa í nokkur skipti komist að því
að umhverfishljóðin tengust engri
yfirnáttúru byrjaði unga stúlkan að
efast stórlega – og svo fór að hún
missti endanlega alla trú á drauga.
„Það var eitt kvöldið að ég
heyrði skringilegt marr í snjónum
fyrir utan kjallaragluggann minn
sem hljómaði alveg eins og fótatak.
Ég leit út um gluggann en sá ekki
nokkurn mann, þrátt fyrir að
heyra marrið mjög skýrt. Ég man
að ég sat upprétt í rúminu mínu,
alveg kaldsveitt, og beið eftir því
að draugurinn kæmi, um leið og
ég reyndi að berja saman vísu í
kollinum. Ég hafði jú lesið það í
þjóðsögunum að það væri alltaf
best að svara draugum í bundnu
máli, en ég vissi samt að ef hann
kæmi með fyrripart þá gæti ég
örugglega ekki botnað. Vonaði bara
að ég gæti reddað mér einhvern
veginn. Þarna var ég orðin alveg
rosalega hrædd en svo allt í einu
heyrast skruðningar og skyndilega
hrynur svakaleg snjóhengja fram
af þakinu og pompar niður beint
fyrir utan gluggann. Þá hafði þetta
marr ekkert verið á jörðinni heldur
snjórinn að skríða fram af þakinu,“
segir hún en með þessari gusu fór
draugatrú hennar endanlega.
Reynir að galdra vit í vinstrimenn
og koma hægrimönnum frá
Galdratrúna hefur hún þó aldrei
misst en Eva segir það líklegast
stafa af því að galdrar eigi ekkert
skylt við yfirnáttúru. Hún vill
meina að menn eigi bara eftir að
finna vísindalegu skýringuna sem
liggi þar að baki.
„Ég held að maðurinn geti með
galdri haft einhver áhrif á veruleik-
ann og framgang ákveðinna mála
en ég vil meina að þetta sé ekkert
yfirnáttúrulegt. Ég get ekki útskýrt
af hverju þetta stafar og ég ætla
ekki að reyna að rökræða það, enda
er þetta bara mín trú,“ segir hún.
„Það upplifa allir eitthvað skrítið af
og til. Stundum höldum við að það
sé huglestur, hugboð eða eitthvað
slíkt, og vitum ekki af hverju það
stafar eða hvernig þetta virkar,
en ég held að vísindin eigi eftir
að útskýra þetta síðar enda byrja
öll vísindi í galdri. Stærðfræðin á
rætur sínar í galdri og það sama
gilti um efnafræðina. Ég held að
það sé eins með sálarfræðin og það
sem við upplifum sem óútskýran-
legt í dag, það er eitthvað náttúru-
legt sem liggur að baki, kannski
á sálarfræðin eða taugasálfræðin
eftir að leiða í ljós skýringar á
mörgum undarlegum fyrirbærum,“
segir hún og bætir við að galdur sé
tilraun mannsins til að hafa stjórn
á veruleika sínum og láta eitthvað
gerast.
„Ég er alltaf að galdra eitthvað.
Sumt tekst en annað ekki. Ég er
til dæmis alltaf að reyna að koma
Sjálfstæðisflokknum frá völdum en
það er erfiður galdur. Svo reyni ég
að galdra vit í vinstrimenn en það
hefur enn ekki tekist. Maður reynir
samt,“ segir Eva og skellir upp úr.
Fann eiginmanninn á
trúarsamkomu og gifti sig átján ára
Um leið og skyldunáminu lauk
flutti Eva til föður síns í Hafnarfirði
og fór í Flensborgarskóla. Fljótlega
eignaðist hún kærasta sem síðar
varð eiginmaður hennar og barns-
faðir en leiðir þeirra lágu saman á
trúarsamkomu hjá Bahá'í samfé-
laginu þar sem Eva var mjög virk
um nokkurra ára skeið. Hún segir
trúleysi sitt á endanum þó hafa
orðið til þess að hún gekk af trúnni.
„Það er eiginlega hálfvonlaust að
vera í trúarsöfnuði þegar maður er
ekki trúaður,“ segir hún og hlær
sínum dillandi hlátri. Í Bahá'í trú
er lögð áhersla á að fólk stundi
ekkert kynlíf fyrir hjónaband en
Eva og fyrrverandi eiginmaður
hennar, Hilmar Bjarnason, tóku
því ekki mjög alvarlega enda gekk
hún með eldri son þeirra þegar þau
létu pússa sig saman. Þetta var árið
1986 en árið 1989 fæddist yngri
sonur þeirra.
„Við vorum gift í um fjögur ár
og svo var það bara búið en ég hef
aldrei séð eftir þessu hjónabandi.
Hins vegar get ég sagt það, svona
eftir á, að ef ég fengi tækifæri til
að fara aftur í tímann með þá
þekkingu og þann þroska sem ég
hef í dag þá hugsa ég að ég hefði
lagt mig fram um að láta þetta
ganga. Þetta var ágætis hjónaband
en við vorum bæði ung og vitlaus
og klúðruðum þessu. Hann hefur
hins vegar alltaf verið frábær pabbi
og mjög góður maður til að vera
skilinn við,“ segir hún og skellir
upp úr en bætir strax við að hann
hafi alltaf reynst börnum þeirra
góður faðir, og í loftinu liggur að
það er engin kergja á milli þessara
fyrrverandi hjóna.
Fékk Evu-nafnið frá fyrrverandi kærasta
Eins og áður segir var Eva upp-
haflega skírð Jóhanna Helga í
höfuðið á afa sínum og langömmu.
Evu-nafnið festist síðar við hana
og er sú saga ákaflega rómantísk en
nafnið kemur frá fyrrverandi eig-
inmanninum sem byrjaði að kalla
hana Evu þegar hún gaf honum
ávaxtakörfu.
„Ég var voðalega skotin í honum
og hafði reynt sitt lítið af hverju til
að vekja athygli á því en það var
ekki fyrr en ég gaf honum ávaxta-
körfu, sem innihélt meðal annars
eitt rautt epli, að hann kveikti á
perunni. Samt var engin hugsun á
bak við þetta epli af minni hálfu.
Ég valdi bara saman fallega ávexti
og setti í körfu en hann túlkaði
eplið sem tákn um að ég vildi sofa
hjá honum og upp úr því byrjaði
hann að kalla mig Evu,“ segir hún
og skellihlær.
„Mér líkaði það ekki illa enda
hafði ég aldrei kunnað almennilega
við Jóhönnu-nafnið. Svo kynnti
hann mig sem Evu fyrir öllu sínu
fólki og ég leiðrétti það aldrei
þannig að smátt og smátt varð
þetta að nýja nafninu mínu. Ég
lét hins vegar ekki breyta þessu í
Þjóðskránni fyrr en amma mín var
látin. Henni var alltaf eitthvað
„ Í millitíðinni
fór ég meira
að segja í einhverja
sambúð með manni
sem ég hafði verið
að sofa hjá. Þvældist
á eftir honum til Nor-
egs og skildi Einar
eftir í sárum. Þetta
var algjör vitleysa
enda bara einhver
gredda.M
YN
D
IR
B
RY
N
JA