Morgunblaðið - 22.09.2017, Blaðsíða 29

skipaflotann. Komst hann að
þeirri niðurstöðu að vetni, fram-
leitt með raforku, væri sá orku-
gjafi sem hentaði best. Fór
hann að fjalla um þetta í ræðu
og riti, bæði hér á landi og er-
lendis. Víða var farið að gagn-
rýna gegndarlausa sóun á olíu-
lindum jarðarinnar og jafnframt
farið að huga að öðrum orku-
gjöfum. Beindust þá sjónir
manna helst að sjálfri sólinni og
vetninu. Greinar Braga vöktu
athygli, var honum boðið að
halda fyrirlestra á ráðstefnum
úti um allan heim. Flutti hann
mál sitt af mikilli bjartsýni og
eldmóði og varð frægur fyrir.
Hann kynntist fremstu vísinda-
mönnum á þessu sviði og einnig
stjórnmálamönnum sem létu
þessi mál sig varða.
Bragi hafði mjög góða nær-
veru, hann var bjartsýnn og já-
kvæður, honum var ekki í nöp
við nokkurn mann. Hann barst
ekki á og kærði sig kollóttan
um allt titlatog. Hann kom fram
við alla af sama hispursleysi,
hvort sem það var þingeyskur
bóndi eða utanríkisráðherra
Bandaríkjanna.
Hann hafði góða kímni- og
frásagnargáfu og kryddaði
gjarnan sögur sínar. Á náms-
árunum vann hann fyrir sér á
sumrin, m.a. við raflínulagnir
norður í Þingeyjarsýslu. Eitt
sinn fór hann á ball á Breiðu-
mýri, varð honum það þá á að
„detta í fangið“ á þingeyskri
blómarós, Rósu Jónsdóttur frá
Einarsstöðum í Reykjadal, losn-
aði hann ekki úr faðmi hennar
eftir það. Nokkru seinna þegar
þau áttu leið framhjá prests-
setrinu Grenjaðarstað datt
þeim í hug að líta inn hjá presti.
Pússaði hann þau saman á
stundinni og bauð þeim svo upp
á kaffi og kökur. Þar með gat
hann tekið elskuna sína með sér
til Bæjaralands, en í því ramm-
kaþólska landi var „harðbannað
að lifa í synd“.
Bragi og Rósa voru mjög ólík
en gátu þó ekki hvort án annars
verið. Þegar Rósa missti heils-
una og varð að fara á hjúkr-
unarheimili dvaldist Bragi hjá
henni öllum stundum sem hann
gat við komið. Við lát Rósu
slokknaði einhver neisti og lífs-
löngunin þvarr.
Síðustu árin bjó Bragi á dval-
arheimilinu Ísafold í Garðabæ
og leið þar eins vel og verða
mátti.
Á áttugasta fæðingardegi
Rósu, 2. september síðastliðinn,
átti ég ánægjulega samveru-
stund með Braga og hans ást-
kæru fjölskyldu. Deildum við þá
með okkur flösku af bæversk-
um bjór, þetta var síðasta sam-
drykkja okkar Braga Árnason-
ar.
Blessuð sé minning hans.
Ég votta fjölskyldu Braga
hugheila samúð mína.
Hörður Þormar.
Kveðja frá Raunvís-
indastofnun Háskólans
Bragi Árnason var í hópi
þriggja fyrstu sérfræðinga Eðl-
isfræðistofnunar Háskólans, hóf
störf þar árið 1962. Starfaði
hann við stofnunina þar til
Raunvísindastofnun Háskólans
varð vettvangur rannsókna í
raunvísindum við Háskólann, og
þar með á Íslandi, árið 1967 og
Eðlisvísindastofnun var lögð
niður. Hann stundaði rannsókn-
ir sínar við eðlisfræðistofu
Raunvísindastofnunar allt til
starfsloka, fyrst sem sérfræð-
ingur en frá árinu 1970 sem
dósent og síðar prófessor í eðl-
isefnafræði.
Fyrstu fimmtán árin voru
meginviðfangsefni Braga tví-
vetnismælingar á köldum og
heitum grunnvatnskerfum á Ís-
landi með massagreini Raunvís-
indastofnunar. Afrakstur þess-
ara viðamiklu rannsókna lagði
hann fram í merkri doktors-
ritgerð, Groundwater Systems
in Iceland Traced by Deuteri-
um, sem hann varði við Háskóla
Íslands árið 1976. Frá árinu
1982 rannsakaði Bragi
brennslueiginleika ammoníaks
sem eldsneytis. Seinna þegar
efnarafalar höfðu tekið miklum
framförum gerðist hann boðberi
og baráttumaður fyrir vetni
sem orkubera fyrir skip og bíla.
Óhætt er að fullyrða að rann-
sóknir og frumkvæði Braga í
þessum efnum hafi vakið mikla
og verðskuldaða athygli hér-
lendis og víða um lönd.
Bragi var þægilegur og
óþvingaður í umgengni. Hann
lagði gott til allra mála, ekki
síst var hann lipur og ráðagóð-
ur við unga vísindamenn sem
voru að stíga sín fyrstu skref.
Hann helgaði sig rannsóknum
og kennslu, var skemmtilegur
kennari, forðaðist stjórnunar-
störf. Á sinn kankvísa hátt kvað
hann ástæðu þess að hann hélt
sig við eðlisfræðistofu vera þá
að sleppa við stofustjórn á efna-
fræðistofu, en eðlisfræðingar
myndu aldrei kjósa sig stofu-
stjóra. Oft var glatt á hjalla í
tíukaffinu bak við massagrein-
inn á árum áður og seinni árin
setti Bragi svip sinn á gang
efnafræðinga í Dunhagahúsi
Raunvísindastofnunar, þar sem
hann hafði aðstöðu sína. Tíðar
heimsóknir erlendra sem inn-
lendra gesta til hans, fræði-
manna og blaðamanna, vöktu
einnig eftirtekt.
Raunvísindastofnun þakkar
Braga Árnasyni framlag hans
til raunvísinda á Íslandi og far-
sæla samfylgd lungann úr 50
ára starfi stofnunarinnar. Fyrir
hönd Raunvísindastofnunar Há-
skólans votta ég aðstandendum
Braga innilega samúð.
Hafliði Pétur Gíslason, for-
maður stjórnar Raunvís-
indastofnunar Háskólans.
Faðir íslenskra vetnisrann-
sókna er látinn.
Bragi Árnason var um margt
einstakur maður. Ég kynntist
honum er ég kom heim frá há-
skólanámi í Cambridge og
hreifst af persónuleikanum og
vísindamanninum og við urðum
miklir vinir. Fyrir þá vináttu er
ég ævinlega þakklátur.
Ég gat aðstoðað lítið eitt við
öflun tækja og búnaðar og naut
þess að fylgjast með verkefnum
eins og tilraunum með vetni og
vetnisberann ammóníak til að
knýja aflvélar.
Þar kom Valdimar Kr. Jóns-
son að málum og eins Páll
Valdimarsson. Ingimundur í
Heklu kom til liðsins og smám
saman varð til í kringum Braga
teymi vetnismanna sem stefndi
á að virkja þetta smæsta atóm
sem einangra mátti úr vatni
með raforku. Með Hjálmari
Árnasyni þingmanni og Jóni
Birni Skúlasyni var hópurinn
enn styrktur; stofnuð var Ís-
lensk NýOrka og að lokum var
Íslendingum boðin formennska
í International Partnership for
the Hydrogen Economy, sem
þjóðirnar stofnuðu í Wash-
ington að frumkvæði Banda-
ríkjamanna 2003.
Við þessi tímamót kemur í
hugann þakklæti til þessa and-
lega leiðtoga. Ég vil fyrir hönd
okkar vetnismanna þakka
Braga samfylgdina. Í dag eru
allir bifreiðaframleiðendur að
ráðgera notkun vetnis í bifreið-
um sínum og von er á nýju
átaki hér á landi á næstu miss-
erum með aðstoð Evrópusam-
bandsins. Bragi hafði eitt sinn
sagt við mig að sig dreymdi um
að vera ekið til grafar í vetn-
isbíl.
Ég treysti því að á nýjum
rannsóknalöndum eilífðarinnar
aki Bragi um á vetnisbíl og
megi horfa til aukinnar notk-
unar hins smæsta atóms í ná-
inni framtíð.
Ég votta dætrum Braga og
þeirra fólki innilega samúð.
Þorsteinn Ingi Sigfússon.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2017
✝ Valgerður ÁstaRögnvalds-
dóttir fæddist á
Borðeyri 24. mars
1953. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 4. sept-
ember 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Jóna Ingólfsdóttir
húsfreyja, f. 1922,
d. 2004, og Rögn-
valdur Ingvar Helgason bifreið-
arstjóri, f. 1911, d. 1990.
Valgerður Ásta var næstyngst
systkina sinna, sem öll lifa hana,
þau eru: 1) Dagmar, f. 1945,
maki Þórarinn, f. 1943, börn
þeirra eru Kristín Ólöf, f. 1966,
maki Birgir, f. 1963, og eiga þau
tvö börn. Sigríður Hrönn, f.
1971, maki Óskar, f. 1971, og
eiga þau þrjú börn. Eyþór Rún-
ar, f. 1977, maki Hildur María, f.
1977, og eiga þau fimm börn. 2)
Helgi, f. 1947, maki Helga, f.
1944, börn þeirra eru Hulda, f.
1972, maki Haraldur, f. 1969, og
eiga þau þrjú börn. Rögnvaldur,
1935, maki Hafsteinn, f. 1932, d.
2016, börn þeirra eru Val-
garður, f. 1955, d. 1971. Guðrún
Erla, f. 1959, maki Pétur, f. 1956,
og eiga þau fjögur börn. 6) Est-
er, f. 1936, börn hennar eru Jó-
fríður Alda, f. 1956, maki Sig-
urður, f. 1956, og eiga þau þrjú
börn. Sigurður, f. 1959, maki
Ester, f. 1960, og eiga þau fjögur
börn.
Hilmar, f. 1962, maki Kol-
brún, f. 1962, og eiga þau fjögur
börn.
Eftir grunnskólagöngu á
Reykjaskóla í Hrútafirði hóf Val-
gerður störf á veitingahúsum í
Reykjavík, einnig vann hún í
veitingaskálanum Brú í Hrúta-
firði nokkur sumur. Fljótlega
beindist hugur hennar að blóm-
um og vinnu við blómaskreyt-
ingar í blómabúðum.
Hún rak sína eigin blómabúð,
Írisi, í mörg ár. Síðustu ár starf-
aði Valgerður sem dagforeldri á
eigin heimili ásamt því að sinna
Herbalife-viðskiptum.
Sambýlismaður Valgerðar til
margra ára var Jóhann Þór
Gunnarsson, f. 1957, en þau
höfðu slitið samvistir.
Útför Valgerðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 22.
september 2017, klukkan 13.
Jarðsett verður á Prestbakka 23.
september 2017.
f. 1974, maki Signy
Marie, f. 1980,
Smári, f. 1982. 3)
Anna Inga, f. 1950,
maki Guðlaugur, f.
1950. Börn Önnu
eru Rögnvaldur
Ingvar, f. 1969,
Rögnvaldur á þrjú
börn, Björn Arnar,
f. 1974, maki Sædís,
f. 1976, og eiga þau
tvö börn. Sigurður
Rúnar, f. 1976, maki Pamela, f.
1986, og eiga þau eitt barn, Sig-
urður átti eitt barn fyrir. Eiríkur
Unnar, f. 1980, maki Jóhanna, f.
1980, og eiga þau fjögur börn.
Hjalti Búi, f. 1986, maki Guð-
finna, f. 1989, og eiga þau tvö
börn. 4) Ingólfur Kristinn, f.
1959, maki Sigurborg Chyntia, f.
1968. Börn Ingólfs eru Sigríður
Jóna, f. 1981, maki Gísli, f. 1965,
og eiga þau tvö börn, Sigríður
átti eitt barn fyrir. Magnhildur,
f. 1984, maki Thisile, f. 1984, og
eiga þau eitt barn.
Valgerður átti tvær hálf-
systur, þær eru: 5) Gunnhildur, f.
Elsku systir mín er fallin frá.
Hverjum hefði dottið í hug að
ferðin okkar norður í sumar væri
sú síðasta? Valla, eins og hún var
alltaf kölluð, ólst upp á Borðeyri.
Það var mjög gott að alast upp
þar. Við töluðum oft um hvað við
hefðum verið heppnar að alast
upp úti á landi. Það var oft mikið
fjör. Það hafa verið u.þ.b. 20
krakkar sem bjuggu þar. Fyrsta
vinnan sem hún fékk var að trilla
áburðarpokum á vörubíl, þá var
hún um 10 ára gömul, þetta var
mjög skemmtilegt. Síðan eftir
fermingu fékk hún vinnu í Brúar-
skála og eftir það lá leiðin suður.
Í fyrstu var hún á veitingastöðum
í eldhúsinu eða yfirleitt eitthvað í
kringum matinn. Henni fór það
vel úr hendi. Þegar ég var með
fermingarveislur var Valla mætt
á svæðið og því reddað í hvelli
enda var hún hamhleypa í vinnu.
Hún var snillingur í blómaskreyt-
ingum og loks kom að því að hún
eignaðist blómabúð og var ég svo
heppin að fá að vinna smá með
henni og lærði helling á því. Þeg-
ar eitthvað var um að vera hjá
fjölskyldunni sá hún um blómin
við öll möguleg tækifæri. Valla
var stoð okkar og stytta þegar
þurfti að senda börnin okkar suð-
ur í nám og þykir frændsystkin-
um hennar vænt um hana. Í mörg
ár höfum við systkinin og fjöl-
skyldur komið saman 17. júní
sem var afmælisdagur pabba.
Valla lét sig ekki vanta á þær
samkomur og var alltaf mikið fjör
í kringum hana. Verður hennar
sárt saknað af okkur öllum. Síð-
astliðin ár starfaði Valla sem dag-
foreldri og fór það vel úr hendi.
Hún hafði gott lag á börnum en
við Valla unnum saman um stund
við daggæsluna, það var góður
tími. Valla var mjög áhugasöm
um heilsuna og fór hún þá á fullt
að kynna sér Herbalife og gerðist
dreifingaraðili. Þetta var góður
félagsskapur sem hún kunni vel
við.
Elsku systa, ég gæti endalaust
haldið áfram að segja sögur af
þér en ég vil þakka þér fyrir sam-
fylgdina sem var litrík og góð.
Þín verður sárt saknað. Hvíl í
friði.
Anna Inga Rögnvaldsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Valla mín. Þú varst tek-
in allt of fljótt frá okkur. Ég man
eftir þér úr blómabúðinni í Álf-
heimum áður en ég kynntist
Bjössa. Þú varst snillingur í
blómaskreytingum enda gerðir
þú brúðarvöndinn minn og ég
verð að segja að ég hef aldrei séð
fallegi vönd. Þú varst alltaf boðin
og búin að hjálpa manni þegar að
blómaskreytingum kom eins og
fyrir brúðkaupið okkar Bjössa og
fyrir fermingar strákanna okkar.
Það var alltaf stutt í hlátur og
fíflalæti þegar við hittumst, aldr-
ei lognmolla og alltaf gaman.
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Elsku Valla takk fyrir allt, hvíl
í friði.
Sædís.
Elsku Valla mín.
Þú fórst svo skyndilega og allt
of fljótt. Með tár í augum og hlýju
í hjarta þakka ég fyrir þau ár sem
ég átti með þér. Guð gefi þér góða
nótt, engill.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Hulda Helgadóttir.
Elsku Valla er farin, það er
erfitt að skilja að það sé satt.
Hún „fann“ mig í búð í Köln
2013 og tók mig undir sína vængi
í þeirri utanlandsferð. Síðustu ár-
in vorum við orðnar að einu orði:
SiljaValla ef það þurfti einhvern í
skráningu á námskeið, eða að
taka til eða vaska upp.
Ég á erfitt með að muna dag
sem við töluðum ekki saman í
síma eða hittumst til að fá okkur
að borða, fara í búðir eða í bíltúr.
Eitt af því skemmtilegasta
sem hún gerði var að sitja úti á
kaffihúsi í okkar árlegu utan-
landsferðum og horfa á mannlíf-
ið.
Völlu verður sárt saknað og
votta ég fjölskyldu hennar og vin-
um samúð mína.
Silja Birgisdóttir.
Elsku yndislega Valla okkar,
þú fórst á vit ævintýra Sumar-
landsins rétt eins og hendi væri
veifað og sitjum við vinirnir eftir
með sorg í hjarta en jafnframt
þakklæti fyrir afar ljúf kynni.
Efast ég ekki um að á nýjum slóð-
um ert þú þegar farin að taka til
hendinni og stýra og stjórna eins
og þér einni var lagið, kæra vin-
kona. Mikið vona ég að mín sýn
um Sumarlandið láti nærri lagi
því hún sýnir grænar grundir,
blómin stórkostleg og sólarlagið
hvergi fallegra. Vil ég trúa að þú
blómasnillingurinn finnir þig
fljótt og verðir sátt þrátt fyrir að
þurfa að yfirgefa svo snöggt og
svo alltof snemma.
Við Biggi, Silja vinkonan þín
trausta, Snjólaug, María, Dóri,
Edda Borg og Bjarni áttum afar
ljúfa stund með þér kvöldið sem
þú kvaddir því þú varst svo kát og
glöð og lékst á als oddi og faðm-
lagið þitt er þú heilsaðir mér var
svo þétt og hlýtt. Þessi stund
mun ylja um ókomin ár rétt eins
og allar fallegu minningarnar um
þig, Valla mín. Skemmtilegar
minningar hrannast upp í hug-
ann, t.d. úr Herbalife-ferðum
víða um heiminn, minningar um
STS-skóla og frá Lífsstílsdögum
og ekki síst þær ótalmörgu
stundir sem við áttum í Lífsstíls-
klúbbunum, bæði í Kópavoginum
og í Mjóddinni. Oftar en ekki
varst þú fyrst á svæðið og síðust
út og fórst um sem hvítur storm-
sveipur, ávallt tilbúin að leggja
þitt af mörkum enda gat nú
„heyrst“ í þér, mín kæra, ef þér
fannst ekki allt ganga sem best
skyldi og eitthvert kæruleysi
vera í gangi. Ég var nú fljót að sjá
að undir „á stundum hrjúfu yf-
irbragðinu“ sló afar kærleiksríkt
hjarta sem ekkert aumt mátti sjá
og erum við Biggi þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast þér,
kæra Valla, og munum við
staldra við á ferð okkar í Riga á
næstu dögum og láta hugann
reika til þín og þinna og auðvitað
taka hinstu „skál“ fyrir þig kæra,
fallega sál. Hvíldu í friði, elsku
Valla.
Jóhanna og Birgir.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að Valla sé fallin frá.
Ég kynntist Völlu fyrir rúmum
10 árum þegar hún kom inn í
Herbalife-hópinn minn. Ég man
fyrst eftir henni á heimafundi í
stofunni hjá Hildi og Fríði í Graf-
arvoginum. Líklega myndu flest-
ir kalla okkur vinnufélaga en í
Herbalife er fólk svo miklu meira
en bara vinnufélagar, fólk verður
partur af fjölskyldu. Og þannig
var það með Völlu, hún varð strax
partur af minni nánu Herbalife-
fjölskyldu.
Það er ansi margt hægt að
bralla saman á 10 árum, við ferð-
uðumst saman utan á ráðstefnur,
vorum saman í veislum og ýms-
um skemmtilegum uppákomum.
Síðustu fimm ár rákum við svo
saman heilsucenter í Kópavogi
þar sem við unnum saman dag-
lega.
Valla var skemmtilegur kar-
akter, hafði sterkar skoðanir sem
hún var óhrædd við að láta í ljós.
Stundum var hún svoldið tætt í
skapinu þegar hún mætti í vinnu
út af einhverju sem henni mislík-
aði, en alltaf var hún snögg að
skipta yfir í léttleikann og gleðina
sem einkenndi hana.
Það var augljóst að við vorum
jafn mikill partur af lífinu hennar
Völlu eins og hún var af okkar.
Hún tók þátt í öllu sem var í boði
og var manna fyrst að skrá sig til
leiks ef eitthvað var um að vera.
Það var ekki fyrr en um dag-
inn að ég fattaði að Valla var jafn-
aldra mömmu minnar, en ég leit
alltaf á hana sem vinkonu og jafn-
ingja.
Það var ómetanlegt að eiga
Völlu að og hafa hana í hópnum.
Hún var alltaf boðin og búin að
hjálpa til, alveg sama hvert til-
efnið var, hægt að treysta 100% á
hana og allt sem hún tók að sér
vann hún óaðfinnanlega, hvort
sem það var fyrir starfið í „cent-
ernum“ okkar eða Herbalife á Ís-
landi.
Sem betur fer eru minningarn-
ar margar og góðar og hægt að
ylja sér við þær þegar söknuður-
inn sest að.
Mér er mikið búið að vera
hugsað til þessara minninga und-
anfarna daga og rakst á þessa
setningu sama dag og ég fékk
fréttirnar af andláti hennar: „Við
vissum ekki að við værum að búa
til minningar, við vorum bara að
skemmta okkur.“ Þetta finnst
mér passa einstaklega vel við
samband okkar Völlu frá því við
hittumst fyrst.
Fyrir hönd Herbalife á Íslandi
vil ég þakka fyrir ómetanlegt og
óeigingjarnt starf í þágu heildar-
innar. En frá mínu hjarta vil ég
þakka fyrir samstarfið, hjálpina,
vinskapinn og gleðina.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar, sérstaklega Hild-
ar, veit að Valla var henni dýr-
mæt.
Hvíl í friði elsku Valla mín, ég
veit að þú munt halda áfram að
ferðast með okkur um heiminn og
munt klárlega ekki láta þig vanta
í næsta partí.
Halldóra Skúla og Maríus
Sigurjónsson.
Valgerður Ásta
Rögnvaldsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Minningargreinar