Morgunblaðið - 10.10.2017, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. OKTÓBER 2017
✝ Sigrún Sigur-geirsdóttir
fæddist á Arnstapa í
Ljósavatnsskarði í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 15. júlí 1926.
Hún andaðist á
Hrafnistu í Reykja-
vík 26. september
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Anna Guð-
rún Guðmunds-
dóttir frá Kúfustöðum í
Svartárdal, f. 22. ágúst 1897, d.
17. desember 1989, og Sigurgeir
Bjarni Jóhannsson frá Landa-
mótsseli í Ljósavatnshreppi, f 20.
október 1891, d. 8. júlí 1970.
Systkini Sigrúnar eru: Guð-
mundur Kristján, f. 30.3. 1918, d.
28.12. 1996, Jóhann Kristinn, f.
inn Sæmundsson Skagfjörð, f.
18.1. 1966. b) Jón Óskar, f. 30.6.
1969, K.: Erna Sigfúsdóttir, f.
28.12. 1969, börn þeirra, Krist-
jana Þórdís, f. 29.3. 1998, og Vikt-
or Andri, f. 17.3. 2000. c) Ingvar
Þorsteinn, f. 8.12. 1978, maki Ása
Ingólfsdóttir, f. 24.3. 1979, börn
þeirra, Ingólfur Hrafn, f. 7.7.
2015, og Sverrir Þór, f. 23.5.
2017. d) Aðalsteinn, f. 30.4. 1982,
maki Guðný Guðleif Einarsdóttir,
f. 8.1. 1984, börn þeirra, Andrea
Inga, f. 7.10. 2013, og Dagbjört
Hlíf, f. 10.4. 2015.
Sigrún ólst upp á Arnstapa
fram undir fullorðinsár. Haustið
1946 hóf hún nám í Húsmæðra-
skólanum að Laugalandi í Eyja-
firði. Sigrún fluttist til Reykjavík-
ur haustið 1947 og bjó þar til
dauðadags, lengst af að Flóka-
götu 12. Hún hóf störf hjá Osta-
og smjörsölunni 5. apríl 1958 er
hún var stofnuð og vann þar alla
sína starfsævi.
Útförin fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík í dag, 10. októ-
ber 2017, klukkan 13.
13.12. 1919, d. 10.4.
2005, Halldór, f.
28.8. 1924, d. 6.2.
1968, Sigurveig
Brynhildur, f. 18.2.
1930, d. 13.10. 2012,
Guðríður Kristjana,
f. 2.10. 1933, Erna,
f. 15.12. 1934.
21. maí 1949 gift-
ist Sigrún Ingvari
Þorsteini Vilhjálms-
syni úr Reykjavík, f.
5.11. 1918, d. 21.9. 1988. Þau
eignuðust eina dóttur, Þórdísi, f.
23.1. 1949, maki Sverrir Guð-
mundsson, f. 29.12. 1947. Börn
þeirra: a) Sigrún, f. 25.6. 1966,
maki Kevin John Brennan, f.
30.8. 1967, barn þeirra Bjarki, f.
29.10. 2001, og sonur Sigrúnar,
Sverrir, f. 14.6. 1993, faðir Krist-
Ég vil minnast Sigrúnar
tengdamóður minnar með fáein-
um orðum. Hún fæddist á Arn-
stapa í Ljósavatnshreppi, 15. júlí
1926, fjórða af sjö systkinum. Sig-
rún ólst upp á Arnstapa fram und-
ir fullorðinsár er hún fór í vist á
Akureyri í tvo vetur og vann á
Vöglum á sumrin við heimilisstörf
og skógrækt.
Haustið 1946 fór Sigrún í Hús-
mæðraskólann að Laugalandi í
Eyjafirði. Sumarið 1947 kom ung-
ur maður, Ingvar Þorsteinn Vil-
hjálmsson, í heimsókn til systur
sinnar, Sigríðar húsmóður að
Vöglum og hennar manns, Einars
G.E. Sæmundsen, sem var skóg-
arvörður í Vaglaskógi. Þar urðu
fyrstu kynni Sigrúnar og Ingvars.
Um haustið fór Sigrún til Reykja-
víkur þar sem þau hittust aftur og
stofnuðu heimili að Frakkastíg 22.
Ávöxtur þessara kynna er Þórdís,
sem fæddist 23. janúar 1949. Sig-
rún sá um heimilið fyrstu árin,
sem oft var erfitt vegna innflutn-
ingshafta og skömmtunar. Þá var
allt nýtt eins og hægt var. Ein flík
var prjónuð og notuð þangað til
hún var of lítil, þá rakin upp og
garnið notað í annað. Sigríður
móðursystir hennar stóð t.d. í bið-
röð heila nótt til að kaupa leirtau
o.fl. fyrir hana í búið. Sigrún var
mjög lagin og vandvirk með prjón
og sauma, lét ekkert frá sér nema
það væri fullkomið.
Fimmta apríl 1958 hóf Sigrún
störf hjá Osta- og smjörsölunni, á
stofndegi hennar, var annar af
tveimur fyrstu starfsmönnum þar,
og vann þar alla sína starfsævi.
Sigrún og Ingvar keyptu sína
fyrstu íbúð á Flókagötu 12, árið
1971, sem var heimili hennar fram
undir síðustu árin. Kynni okkar
Sigrúnar hófust þegar við Þórdís
fórum að draga okkur saman árið
1965.
Sigrún tók mér eins og ég væri
sonur hennar. Við Dísa vorum
ung, ég 17 ára og hún 16 ára.
Þá bjuggu þau í Skaftahlíð 5 og
fengum við Dísa annað herbergið
af tveimur svefnherbergjum. Við
eignuðumst fljótlega Sigrúnu og
þegar hún var óvær á næturnar
var Sigrún amma ávallt mætt til að
hugga barnið á meðan unga fólkið
svaf sem fastast. Það var fastur
liður að fjölskyldan mætti á Flóka-
götuna í kaffi og rjómapönnukök-
ur 17. júní, og að sjálfsögðu í mat á
öðrum hátíðar- og tyllidögum.
Hún kom mjög oft til okkar
Dísu í Látraselið og þá sat hún
ekki aðgerðalaus, þurrkaði af, eða
dreif sig út að reyta arfa eða taka
upp kartöflur.
Sigrún fór ótrúlega vel með alla
hluti, það sá ekki á þeim eftir
margra ára notkun. Sigrún átti
mörg góð tilsvör og hafði góðan
húmor.
Þegar aldurinn færðist yfir, fór
minnið að gefa sig en allt gekk vel
með daglegri aðstoð Dísu. Fyrir
um þremur árum féllu saman þrír
hryggjarliðir í baki Sigrúnar með
tilheyrandi kvölum og fóru deyfi-
lyfin ekki vel í hana og þurfti hún
upp frá því aðhlynningu allan sól-
arhringinn. Ég kveð með söknuði
þessa yndislegu góðu konu.
Sverrir Guðmundsson.
Elsku Sigrún amma er fallin
frá. Það var ekki óvænt því hún
var búin að vera svo mikið veik og
eiginlega ekki hún sjálf síðustu 2-3
árin.
Minningarnar eru margar og
góðar um ömmu sem var svo stór
hluti af okkar lífi.
Okkur langar að minnast henn-
ar eins og hún var, þessi mikil-
hæfa og duglega kona sem átti svo
mikinn þátt í uppvexti okkar
systkina og kenndi okkur svo
margt. Það var gott að vera hjá
ömmu og Ingvari afa.
Í minningunni var stofan hjá
þeim á Flókagötunni víðáttumikil
og hringlaga borðstofuborðið
óendanlegur leikvöllur. Þar var
heill heimur okkar við leik, við sát-
um og teiknuðum, lituðum og spil-
uðum Ludo. Hún átti alltaf brjóst-
sykur eða eitthvað gott í munninn,
pönnukökurnar hennar voru auð-
vitað þær bestu í heimi og maður
gat alltaf treyst því að eitthvað
gott væri til heima hjá Sigrúnu
ömmu og Ingvari afa.
Flókagatan var miðja alheims-
ins, allavega hjá okkur. Það var
fastur liður í tilverunni að koma
við hjá ömmu og afa ef leiðin lá í
bæinn, aðallega eftir að amma
hætti að vinna. Sú hefð komst
einnig á að eftir göngutúr í bæn-
um 17. júní var alltaf farið í hátíð-
arkaffi á Flókagötuna þar sem
amma bar fram rjúkandi pönnsur
og fleira góðgæti.
Amma kenndi okkur svo
margt, hún var vandvirk með ein-
dæmum þannig að manni fannst
maður aldrei gera hlutina nógu
vel. Alltaf var hægt að gera betur.
Eitt af því sem gaman er að segja
frá er að þegar hún þvoði þvott
var ávallt mikil seremónía í kring-
um fráganginn á honum. Eftir að
sængurverin höfðu þornað tók við
meðhöndlun sem maður sér ekki í
dag. Tveir voru látnir toga í gagn-
stæð horn, sitt á hvað af miklu afli
til að ná efninu sem sléttustu. Því
næst tók við samanbrot þar sem
1/3 hluti var lagður yfir langsum
og í kjölfarið var 1/3 lagður yfir til
baka þannig að við héldum á flott-
um renningi. Því næst var lagt
saman langsum 1/3 og aftur 1/3.
Allur staflinn var svo lagður í stól-
inn hans Ingvars afa inni í stofu og
hann látinn setjast á hann til þess
að pressa á meðan hann horfði á
ensku knattspyrnuna á laugar-
dagseftirmiðdögum.
Amma var mikil hannyrðakona
og alltaf með eitthvað á prjónun-
um. Flest eigum við eitthvað af
þeim dásamlegu dýrgripum sem
hún töfraði fram; heklaðir dúkar,
prjónuð eða saumuð teppi, púðar,
sokkar, vettlingar og fleira. Sig-
rún amma var einnig mikill húm-
oristi og hafði frábært skopskyn.
Þó svo hún vildi láta líta út fyrir að
hún væri alvarleg og liti oft alvar-
legum augum á málin þá þurfti oft
ekki mikið til þess að fá hana til að
brosa. Eins gat hún sjálf oft séð
spaugilegar hliðar á málum þegar
þannig lá á henni og sagt
skemmtilega frá.
Hundar fóru oft mikið í taug-
arnar á ömmu en löðuðust samt
mikið að henni. Við fjölskyldan
höfum átt nokkra hunda í gegnum
árin og alltaf þegar hún var í
kringum hundana fussaði hún og
sveiaði og spurði hvort þeir þyrftu
endilega að vera hér. Svo þegar
hún hélt að enginn væri að horfa
gaukaði hún að þeim einhverju
góðgæti og klappaði þeim.
Við kveðjum ömmu með sökn-
uði og hlýhug og þakklæti fyrir öll
góðu árin.
Sigrún og Jón Óskar.
Alla okkar ævi var amma hluti
af hversdeginum. Við höfum alltaf
upplifað hana sem okkar aðra
mömmu, nærveran og hlýjan var
slík. Sem guttar var það daglegur
viðburður hjá okkur mömmu að
fara til ömmu og afa á Flókagöt-
una. Fengum þar iðulega soðna
ýsu og bláan opal. Eftir að afi dó
1988 var amma meira eða minna
hjá okkur í Látraselinu og hafði
alltaf eitthvað fyrir stafni, ef ekki
með tuskuna uppi í hillum eða í
eldhúsinu að laga mat eða ganga
frá, þá úti í beði að reyta arfa. Hún
var algjörlega óstöðvandi.
„Mamma sestu niður og slakaðu
á“ heyrðum við móður okkar
ósjaldan segja þegar allir voru
sestir niður til að slaka á eftir
kvöldmat.
Amma var alveg drepfyndin án
þess að hún væri eitthvað að
reyna það og gátu gullkornin
hreinlega hrunið af henni. Sér-
staklega þegar hún var að tuða í
mömmu eða okkur systkinunum.
Henni tókst alltaf að eiga síðasta
orðið með einhverjum drepfyndn-
um tilsvörum. Samband hennar
við hundana okkar var óborgan-
legt. Hún var dugleg að lýsa van-
þóknun sinni á þeim eða aðallega
óþrifnaðinum sem þeim fylgdi og
fussaði í áttina að þeim með ein-
hverju hljóði sem engum hefur
tekist að líkja eftir. Þrátt fyrir það
var amma í miklu uppáhaldi hjá
hundunum og sóttu þeir mikið í
hana sem erfitt var að skilja. Það
var ekki fyrr en það sást til hennar
lauma kjötbita í þá þegar hún hélt
að enginn sæi til að við sáum
hvernig í pottinn var búið, hún
dekraði manna mest við þá.
Þegar við bræður fengum bíl-
próf kom það iðulega í okkar hlut
að keyra ömmu heim. Þessar
óteljandi bílferðir skipuðu stóran
sess í lífi okkar bræðra. Í þessum
bílferðum var mikið spjallað og
hlegið. Hún fussaði og sveiaði yfir
unglingunum sem héngu fyrir ut-
an sjoppuna Ís-sel í Seljahverfinu.
„Já, voru þeir ekki að reykja,“
sagði hún stundum með fyrirlitn-
ingartón. Fljótlega gaf hún Ís-seli
viðurnefnið „Aumingjastaðir“ og
alltaf hlógum við jafnmikið þegar
hún byrjaði. Nokkrum árum
seinna þegar „aumingjunum“ fór
að fækka fyrir utan fannst henni
það hræðilegt. „Æi greyin,“ sagði
hún einlægt. „Þeir fá engin við-
skipti lengur, ætli þeir fari ekki
bara á hausinn.“ Skemmtilegur
viðsnúningur þar hjá gömlu kon-
unni.
Við bræður bjuggum um tíma á
Mánagötunni, steinsnar frá
ömmu, og vorum að sjálfsögðu
daglegir gestir hjá henni á hennar
síðustu árum á Flókagötunni. Þar
áttum við ómetanlegar stundir,
umvafðir hlýju og væntumþykju á
okkar öðru heimili. Þá var aðeins
farið að hægja á henni og augljóst
að sjúkdómurinn var farinn að
láta vita af sér. Við vorum ekkert
endilega að kjafta við ömmu allan
tímann enda þurfti það ekki. Það
nægði að sitja með ömmu, drekka
kaffi, skoða gömul myndaalbúm,
fletta blöðunum eða jafnvel taka
kríu í sófanum hennar.
Amma var mikil fyrirmynd
okkar bræðra. Var harðdugleg og
kvartaði aldrei. Vann þau verk
sem þurfti að vinna og hafði ekki
mörg orð um það. Allt fram á síð-
ustu stundu gaf hún okkur ótrú-
lega gleði því þótt margt hefði
horfið á síðustu mánuðum þá
hvarf húmorinn aldrei. Amma var
einstök kona og verður sárt sakn-
að.
Ingvar Þorsteinn Sverrisson
og Aðalsteinn Sverrisson.
Sigrún frænka var elsta systir
móður okkar og var farin suður
löngu áður en við komum í heim-
inn. Hún var Reykjavíkurfrú, ögn
framandleg í fyrstu minningum og
virtist í fljótu bragði svolítið fín
með sig í talsmáta og svipbrigð-
um. Það var alltaf gaman heima í
sveitinni þegar þau Ingvar komu í
sína árlegu heimsókn, jafnvel þó
að þá þyrfti að klippa okkur. Ingv-
ar var rakari og taldi ekki eftir sér
að snyrta á okkur hausana. Hann
var skemmtilegur karl sem kom
stundum út í fótbolta og spjallaði
um mál sem voru nokkuð fjarlæg
sveitalífinu.
Maður komst fljótt að því að
fínheitin ristu ekki djúpt. Góðvild
og gamansemi blunduðu alltaf
undir yfirbragðinu. Sigrún hafði
erft fíngert og útlit móður sinnar,
Önnu ömmu okkar á Arnstapa,
hún var létt og kvik í hreyfingum
og harðger inn við beinið. „Ass-
gotans kuldi er þetta,“ sagði hún
eitt sinn á efri árum þegar hún
greip peysu og vafði þétt að sér og
hljóp á milli húsa léttfætt eins og
unglingur í kuldastrekkingi.
Dísa dóttir Sigrúnar var hjá
foreldrum okkar eitt sumar og
passaði frumburð þeirra þó að hún
væri svosem ekki mikið eldri. Síð-
an hefur hún verið eins og eldri
systir og við öll eins og ein fjöl-
skylda í vináttu, gleði og sorg,
kynslóð eftir kynslóð, í sumardvöl
þeirra fyrir norðan og ferðum
okkar og lífi fyrir sunnan.
Þau urðu mörg sumrin sem ein-
hver barnabörn Sigrúnar og Ingv-
ars voru í sveit hjá okkur á Hrís-
hóli þegar þau komu norður.
Umhyggjusemin ríkti og í laumi
var fylgst með hvort þau gerðu
ekki það gagn sem til væri ætlast.
Brýnt var að umgengni og snyrti-
mennska væru viðunandi. „Jón
minn, ertu búinn að þvo þér,“
sagði hún við Jón Óskar, dóttur-
son sinn, og lagði honum ýmsar
lífsreglur við misjafnar undirtekt-
ir. Við hermdum stundum eftir
þessu ávarpi og kölluðum hann
„Jónminn“.
Sigrún og afkomendur hennar
voru hjá okkur fyrir norðan, og við
hjá þeim fyrir sunnan. Fyrst mun-
um við eftir Skaftahlíðinni og síð-
an Flókagötunni. Það var gott að
koma þangað til Sigrúnar og
spjalla við litla eldhúsborðið. Um-
hyggja hennar var söm við sig.
Þegar maður fór laumaði hún
kleinupoka eða öðru góðgæti í
vasa manns, eða jafnvel aurum.
Síðast var það Helga Berglind
systir okkar sem dvaldi hjá henni
um hríð við einstakt atlæti.
Systurnar frá Arnstapa, Sig-
rún, Veiga, Gígja og Erna móðir
okkar, voru samrýndar í gagn-
kvæmri umhyggju og fylgdust vel
með afkomendum hver annarrar.
Það gat líka verið gaman að
Sigrún
Sigurgeirsdóttir
Samveruna þér við þökk-
um,
þýðlega af huga klökkum,
af augum svífa saknaðs tár.
Farðu sæl til sólarheima,
samhuga við munum geyma,
minning þín um æviár.
(Ragnheiður G. Kristjánsdóttir)
Undanfarið hefur kvöldsólin
leikið um kyrran Borgarvoginn
og góðar minningar frá æsku og
uppvexti sækja á. Í gær kvöddum
við æskuvinkonu okkar, Ingi-
björgu Stellu Sigurðardóttur.
Barnæskan með leik í fjöru og
klettum og stórfenglegum bar-
dögum fyrir réttlæti og jafnræði.
Unglingsárin í skátastarfi, útileg-
um og áframhaldandi réttinda-
baráttu. Þá tóku sveitaböllin við
og síðan framhaldsmenntun eða
vinna, sem þýddi landfræðilegan
aðskilnað. Stella flutti til Reykja-
víkur og hóf vinnu í Búnaðar-
banka Íslands og vann síðan við
bankastörf þann tíma er hún vann
utan heimilis. Við hinar vorum
ýmist heima eða í útlöndum – en
alltaf hittumst við þegar kostur
var. Stella giftist Pétri Jónssyni
og eignaðist með honum þrjá
Ingibjörg Stella
Sigurðardóttir
✝ Ingibjörg StellaSigurðardóttir
fæddist 7. maí 1944.
Hún andaðist 28.
september 2017.
Útför Stellu fór
fram 9. október
2017.
syni. Þeir voru
augasteinar henn-
ar og þá ekki síður
barnabörnin þegar
þau komu. Þegar
börn voru komin á
legg fórum við að
fara í ferðalög til
útlanda saman og
eru þær ferðir haf-
sjór góðra minn-
inga.
Stella var
skemmtileg, glöð og glæsileg.
Styrkur hennar og lífssýn komu
berlega í ljós á undanförnum
mánuðum. Hún ferðaðist víða og
var heimsdama í allri framgöngu.
Ávallt glæsileg til fara og bjarta
brosið hennar yljaði, hvort sem
stríðnisglampi var í augum eða
ekki. Henni var hlýtt til heima-
slóðanna og dásamlegt til þess að
hugsa nú, að henni tókst að koma í
Borgarnes, sjá æskuheimilið og
dvelja um stund í veiðihúsinu við
Hvítá nú í september.
Það er ekki auðvelt að kveðja
eftir u.þ.b. 70 ára vináttu, sem
aldrei bar skugga á. Það er eins
og litir regnbogans hafi dofnað.
Stellu fylgdu litir, ljós, hlýja, bros
og gleði. Glampinn í fallegu aug-
unum er nú horfinn okkur – en
dýrmætar eru minningarnar.
Við vottum Pétri, Jóni, Sigurði,
Pétri Inga, barnabörnum, systk-
inum Stellu og öðrum aðstand-
endum innilega samúð okkar.
Hjördís, Ingibjörg,
María, Sigríður, Vigdís
og Þorbjörg (Dista).
✝ Auðunn RafnGuðmundsson
fæddist að Eyvind-
armúla í Fljótshlíð
16. september 1935.
Hann lést 18. sept-
ember 2017.
Foreldrar Auð-
uns voru Guðbjörg
Auðunsdóttir, f. 13.
mars 1899, d. 10.
nóvember 1985, og
Guðmundur Ög-
mundarson frá Syðri-Reykjum í
Biskupstungum, f. 1. apríl 1858,
d. 6. maí 1937. Þau slitu sam-
vistum. Guðmundur eignaðist
síðar fjögur börn: Unni, látin,
Bjarna, Ögmund og Guðmund.
Eftir skilnaðinn fylgdi Auðunn
móður sinni og hélt heimili með
henni í Reykjavík þar til hún
lést. Hann var ókvæntur og
barnlaus.
Auðunn var stúd-
ent af málabraut
frá Mennta-
skólanum í Reykja-
vík. Að námi loknu
var hann um árabil
blaðamaður hjá Al-
þýðublaðinu og
dagblaðinu Mynd.
Síðar starfaði hann
sem fulltrúi í
Landsbankanum í
Reykjavík.
Auðunn var í félagi Ungra
jafnaðarmanna. Hann var slung-
inn bridsspilari og vann til verð-
launa í íþróttinni. Hann var lengi
í stjórn Knattspyrnudeildar KR
og fastagestur á leikjum meist-
araflokks karla þar til yfir lauk.
Útför Auðuns fer fram frá
Neskirkju í dag, 10. október
2017, og hefst athöfnin klukkan
15.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félagi Reykjavíkur
Í dag kveðjum við góðan KR-
ing, Auðun Rafn Guðmundsson.
Það hefur verið gæfa KR í 118
ár að eiga trygga félaga og
stuðningsmenn. Auðunn var svo
sannarlega einn þeirra. Hann
var kosinn í stjórn knattspyrnu-
deildar árið 1967 og sat hann í
stjórn til ársins 1976, hann var
einnig kosinn í fyrstu stjórn
borðtennisdeildar KR og sat í
varastjórn aðalstjórnar KR um
tíma. Auðunn var mikill og góður
bridgespilari. Hann sinnti ótal
verkefnum fyrir KR. Hann var
fararstjóri í ótal keppnis- og æf-
ingaferðum KR. Auðunn var
einn fararstjóra í mikilli keppn-
is- og æfingaferð sem 2. og 3.
flokkur KR fór í til Danmerkur
árið 1970 þar sem vannst sigur í
fjórum mótum af fimm. Þessi
ferð var farin fyrir milligöngu
Knud Hallberg, Íslandsvinarins
sem var nokkurs konar sendi-
herra KR og íslenskrar knatt-
spyrnu í Danmörku á þessum ár-
um. Auðunn starfaði lengi sem
blaðamaður og seinna sem
bankamaður. Hann var mikill
jafnaðarmaður. Ég kynntist
Auðuni fyrir áratugum síðan
sem leikmaður KR. Auðunn var
hæglátur maður, alltaf snyrtileg-
ur til fara og mikill KR-ingur.
Það var sama hvernig gengi liðs-
ins var, Auðunn var alltaf mætt-
ur á áhorfendapallanna til að
styðja KR. Við KR-ingar minn-
umst Auðuns með miklu þakk-
læti fyrir allt sem hann gerði
fyrir gamla góða KR og þökkum
honum samfylgdina í gegnum
tíðina. KR-ingar senda ættingj-
um og vinum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Gylfi Dalmann
Aðalsteinsson,
formaður KR.
Auðunn R.
Guðmundsson