Morgunblaðið - Sunnudagur - 12.11.2017, Síða 19

12.11. 2017 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19
Það skal svo sem engan undra að
það geti vakið blendnar tilfinningar
að leggja af stað í svona ferðalag.
Það hljóta að vera mikil viðbrigði að
slíta sig upp úr hversdagslífinu, þótt
það sé til að sinna stórskemmtilegu
verkefni, til að afsala sér næði og
olnbogarými í langan tíma. Það eru
nefnilega ekki bara verkefnin sem
draga úr manni á svona ferð heldur
er það algjör skortur á persónulegu
rými og gífurleg nánd við fólk sem
þú þekkir kannski ekki neitt þegar
lagt er af stað.
Þú ert aldrei einn
Gott dæmi þess hve mikil nándin er
má teljast sú staðreynd að á þremur
kvöldum, og þar af leiðandi tveimur
nóttum, held ég að ég hafi séð vel
rúmlega helming meðlima allra
hljómsveita naktan, því oftar en ekki
þurfa hljómsveitirnar að deila bún-
ingsherbergi. Áreitið og nándin hafa
sem sagt talsvert að segja en mun
verri er aðskilnaðurinn.
tónleikaferðalagi sé eymd og volæði.
Fólkið sem kemur að tónleikunum er
flestallt þrælvant og fagfólk fram í
fingurgóma. Fólk sem hefur vanist
því að vinna á tónleikaferðalögum og
er þannig að upplagi að það þolir vel
áreitið sem fylgir. Það gefur fólki
nefnilega ákvðinn blæ og alveg sér-
stakan húmor að standa í svona
framkvæmdum. Fólkið er upp til
hópa opið og fljótt til að stofna til
samskipta.
Á þessum túr var líka hver mann-
eskja með sitt ákveðna hlutverk. All-
ar línur eru skýrar og hver sem er
getur sagt þér hver getur svarað
hvaða spurningu. Það gerir vinnuað-
stæðurnar mjög þægilegar. Einnig
má geta þess að ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að koma inn í túr þar sem
vildi svo til að enginn var fáviti og all-
ir voru einkar tillitssamir, enginn
hljómsveitarmeðlima var að vasast í
einhverju dóprugli (sem við skulum
ekkert fela að tíðkast innan tónlist-
arbransans) og allir komu vel fram
hver við annan. Gott dæmi þess er að
á svefnloftinu í rútunni var ekki talað
nema þyrfti að ræsa fólk, til að
mynda í vegabréfaskoðun. Þar
mættist fólk í þögn og leyfði þeim er
þurftu að hvílast.
Eina niðurstaðan sem ég get dreg-
ið af þessari lífsreynslu er að þetta er
eitthvað sem ég gæti vel hugsað mér
að gera – ætli ég sé ekki einn af þeim
sem eru heppilega innréttaðir í
svona líf. Einnig sé ég sjarmann við
þetta. Það hlýtur að vera ótrúlega
gaman að koma fram hvert kvöld
fyrir fólk sem telst til einlægra aðdá-
enda tónlistarinnar sem þú semur og
spilar. Tónleikaferðir eru helvítis
púl, en óskaplega er þetta gaman.
Meðlimir Skálmaldar eru fjöl-
skyldumenn, flestir eiga þeir börn og
er það yngsta ekki orðið tveggja
mánaða þegar þetta er ritað. Það
gefur augaleið að svona fjarvera set-
ur mikið álag á fjölskylduna og hlýt-
ur aðskilnaðurinn að hafa mikil áhrif
á mennina. Þetta er þó orðið talsvert
auðveldara með nútímatækni og all-
oft sá maður „grjótharða þungarokk-
arana“ í miklum gælum og grettum
við símann sinn.
Auðvitað eru tónlistarmenn ekki
eina stéttin sem er langdvölum fjarri
heimilinu og auðvitað er það þeirra
frjálsa val að sinna þessu, en hver vill
ekki njóta velgengni á því sviði sem
hann elskar að sinna? Flestir þeir
tónlistarmenn sem ég þekki sinna
því starfi fyrst og fremst af mikilli
ástríðu og er það sú ástríða, ásamt
metnaðinum til að ná árangri sem
drífur þá áfram.
Þessi pistill hefur máske verið
frekar á neikvæðum nótum en það
má þó ekki skilja sem svo að lífið á
Hljómsveitin og tónleikagestir
voru í sjöunda himni eftir tónleika
hljómsveitarinnar í París sem
lukkuðst stórvel.
Margskonar fatnað mátti finna á tónleikum hljómsveitarinnar. Þessi gestur
minnti einna helst á frelsishetjuna skosku,William Wallace.
Þó svo rokkrútan hafi verið sú besta sem Skálmöld hefur verið í er ekki hægt
að segja að svefnplássið hafi verið rúmt.