Morgunblaðið - 13.12.2017, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. DESEMBER 2017
Elsku amma mín.
Ég trúi því ekki að
þú sért farin frá okk-
ur fyrir fullt og allt.
Þú sem alltaf varst til staðar og
vildir hjálpa mér við allt sem ég
tók mér fyrir hendur. Þú sem
varst svo hlý og með góða nær-
veru. Allar stundirnar sem við átt-
um saman uppi í bústað, í Stafna-
selinu og núna síðustu dagana
þína. Ég er svo þakklát fyrir þess-
ar stundir.
Ég gleymi því aldrei hvernig þú
tókst mig í hlýja faðm þinn þegar
mér leið illa og söngst fyrir mig all-
ar vísurnar sem þú kunnir. Mér
fannst þú hljóta að kunna allar
heimsins vísur og þú söngst þær
Hjördís
Hjörleifsdóttir
✝ Hjördís Hjör-leifsdóttir
fæddist 2. október
1940. Hún lést 29.
nóvember 2017.
Hjördís var jarð-
sungin 12. desem-
ber 2017.
allar fyrir mig þang-
að til mér leið betur.
Þegar ég kom í
heimsókn til þín
passaðirðu vel upp á
að ég færi ekki svöng
út aftur. Þú hafðir
endalausan áhuga á
því hvernig námið
mitt gengi, hvernig
væri í vinnunni hjá
mér og hvort mér liði
ekki örugglega vel.
Sömuleiðis fannst mér svo gaman
að heyra sögur af þinni æsku og
þínu lífi, þú gekkst í gegnum svo
margt á ævi þinni, elsku amma
mín. Þú varst sterkari fyrir vikið
og ég mun halda heiðri þínum uppi
í gegnum nafnið okkar.
Ég ber nafnið stolt og mun
halda minningu þinni á lofti og
reyna eftir bestu getu að vera jafn
hlý, sterk og mikil fyrirmynd og þú
varst.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Lífslokin koma
oft án fyrirvara og í
tilfelli Þórdísar
frænku minnar var
það raunin. Það fór ekki mikið fyr-
ir henni, en á sinn hægláta hátt
naut hún lífsins, leikhús, kvik-
myndahús og tónleikar voru
helstu áhugamálin. Útivist var
henni mikils virði, hún mætti
snemma á morgnana í sund og fór
flestra sinna ferða fótgangandi.
Hún átti vini í Englandi og fór
nokkrum sinnum að heimsækja
þau sér til mikillar gleði. Þessu
fékk ég öllu að fylgjast með.
Við vorum bræðradætur og
hún næst mér í aldri af 18 systk-
inabörnum. Samband okkar á
milli entist alla tíð og er að mestu
henni að þakka, því hún var dug-
leg að upplýsa mig um allt það
markverðasta sem gerðist hjá
systkinum hennar og þeirra fjöl-
skyldum. Hún var elst sjö systk-
ina og alltaf eitthvað áhugavert að
gerast hjá þeim, enda mikið af
hæfileikafólki í þeirra hópi. Oft
komu vikulega bréf um hvað væri
á döfinni, hvar fólkið hennar héldi
sig, hvenær þau ættu afmæli, allt
sem hún upplifði með þeim o.s.frv.
Henni fannst betra að tjá sig
skriflega, en við töluðum líka oft
saman í síma. Símtölin voru yf-
irleitt stutt, ekkert óþarfa raus,
heldur staðreyndum komið til
skila með hraði. Það voru fleiri en
ég sem þurfti að upplýsa um gang
mála. Hún fylgdist líka vel með
mér og hvað væri á döfinni hjá
minni fjölskyldu.
Hennar mesta sorg í lífinu var
þegar hennar elskulega móðir lést
af slysförum á leið heim úr vinnu.
Þær mæðgur höfðu búið saman og
lífið verið öruggt og gott. En á ör-
skots stund var allt breytt. Ég
finn enn til innra með mér þegar
ég minnist símtalsins frá henni
þann örlagaríka dag, dýpri sárs-
auki er vandfundinn. Hún kynnti
sér andleg málefni eftir ýmsum
leiðum og var sannfærð um líf eft-
ir dauðann. Hún hafði ákveðnar
skoðanir á því hvað tæki við. Í
hennar huga var þar ljúft og gott
að vera og þar yrðu fagnaðarfund-
ir ættingja og vina.
Þórdís
Gunnarsdóttir
✝ Þórdís Gunn-arsdóttir fædd-
ist 15. mars 1942.
Hún lést 3. desem-
ber 2017.
Útför Þórdísar
fór fram 12. desem-
ber 2017.
Það verða ekki
fleiri símtöl eða bréf,
ég mun sakna
þeirra, en minningin
um samband okkar
frænknanna í gegn-
um lífið mun lifa með
mér.
Kæru Gunnars-
börn og fjölskyldur,
einlægar samúðar-
kveðjur frá okkur
Leifi og fjölskyldu.
Þórunn Edda.
Nú þegar Þórdís frænka og
Sigurður Pálsson skáld eru horfin
á braut með skömmu millibili
finnst mér eins og litli og stóri vís-
irinn hafi verið fjarlægðir úr
gangverki miðbæjarins. Aldrei
framar sé ég Tótu þumlungast
upp Túngötuna í fjólubláu káp-
unni sinni; fastastjarna er horfin
af festingunni.
Þórdís var algjör ráðgáta: ein-
stæðingur, en að sama skapi
ómissandi þáttur í lífi svo margra;
fjarlægari eftir því sem þú komst
nær henni – nálægri eftir því sem
þú varst lengra í burtu frá henni.
Símtölin voru sjaldnast lengri en
mínúta enda kom Tóta sér strax
að efninu: „Cliff Richard er í út-
varpinu, bless“, „Má ég fara með
ljóð fyrir þig...?“ Að ekki sé
minnst á aragrúa bréfa sem hún
sendi hvort sem viðtakandinn bjó í
næstu götu eða fjarlægum deild-
um jarðar, öll handskrifuð með
sama laginu og stíllinn einstakur
— hversdagsleiki í bland við fram-
úrstefnulegt vitundarflæði.
Þórdís var svo sannarlega sér-
vitur en þá ber að hafa í huga það
sem Dostojevskí skrifar í Kar-
amazov-bræðrunum: „Sérvitring-
ur er ekki alltaf einstakur í sinni
röð og ekki nóg með það, heldur
er það einmitt hann sem að öllum
líkindum geymir í sér kjarna
heildarinnar sem allir samtíma-
menn hans hafa af einhverjum
ástæðum slitnað frá.“ Ef bréfa-
skrifum Þórdísar væri safnað
saman er ég viss um að við blasti
einstök heild og frumlegt framlag
til bókmennta, sjónlista og menn-
ingarsögu þjóðarinnar. Sem
manneskja var Tóta afar ólík
systkinum sínum sex en að sama
skapi kjarnaðist á einhvern hátt
öll Öldugötufjölskyldan í þessari
litlu, álútu konu. Ég dáist að
þrautseigju hennar en ekki síður
glaðværðinni, bernskri og bráð-
smitandi, sem Þórdís varðveitti
Elsku Leifur.
Það er svo margt
sem kemur upp í
hugann, nú þegar
við fylgjum þér síðasta spölinn.
Og það er fyrst og fremst
hlýja sem fylgir þessum minn-
ingum. Þú hefur fylgt okkur fjöl-
skyldunni á Smáraflöt 8 alla tíð.
Í minningunni situr þú í eldhús-
inu hjá okkur – í húsinu sem þú
tókst þátt í að byggja. Alltaf
tilbúinn að hjálpa til, í stórum
verkum og litlum. Með notalega
nærveru, yfirmáta rósemi og
hlýju. Þú gekkst þinn sann-
kristna veg og sýndir það í verki
með þátttöku í KFUM og ófá
handtökin áttir þú í byggðinni í
Vatnaskógi.
Þú kunnir líka að njóta þess
sem lífið gaf, hvort sem það var
að njóta klassískrar tónlistar
eða vera á fjöllum – bæði á
göngu að sumri til og renna þér
á gönguskíðum yfir fannhvíta
mjöll að vetri til.
Þolinmóður og hjálpsamur
varstu hvort sem það var að
leyfa okkur sem litlum frænkum
að fljóta með á skíði – eða jafn-
vel koma til hjálpar í undirbún-
ingi fyrir dönskupróf þegar þú
bentir á að geografi þýddi ekki
gíraffi, eins og þú hafðir ein-
hverju sinni svarað á prófi sjálf-
ur. Ótrúlegt en satt þá átti þessi
spurning eftir að koma á
dönskuprófinu síðar þennan dag.
Og þó að ein minningin kalli
kannski fram hroll, þá kallar
hún ekki síður fram hetjuljóma,
en það var þegar við vorum að
ferðast saman inn í Þórsmörk
einhverju sinni og fremri bíllinn
varð stopp í jökullóninu vegna
vatnavaxta. Þú gerðir þér lítið
fyrir og óðst út í lónið með tóg
um þig miðjan, bast í bílinn – til
baka og upp úr lóninu þar sem
þú tryggðir tógið milli tveggja
bíla. Annar á bakkanum og hinn
fastur í lóninu. Með yfirvegun
þinni og trú á að allt færi vel
Leifur Hjörleifsson
✝ Leifur Hjör-leifsson fædd-
ist 10. janúar 1935.
Hann lést 27. nóv-
ember 2017.
Útför hans fór
fram 12. desember
2017.
komstu okkur
óhultum í land.
Þú varst lánsam-
ur að ganga veginn
með Huldu og eign-
ast þar með stóra
fjölskyldu sem
henni fylgdi, og
varðst án efa besti
afi sem hægt er að
eignast.
Elsku Leifur –
við kveðjum þig
þegar birtan í myrkrinu er sem
mest. Jólahátíðin með allri sinni
fallegu tónlist, samveru og föstu
hefðum. Svona eins og þú varst.
Elsku Hulda, við vottum þér
og fjölskyldu þinni innilega sam-
úð en vitum jafnframt að minn-
ingin um Leif mun verma alla
tíð.
Þuríður (Didda), Jón,
Þórunn, Sveinbjörg
og fjölskyldur.
Vinur minn Leifur hefur und-
anfarin ár glímt við erfið veik-
indi, seinustu árin var hann rúm-
liggjandi á Droplaugarstöðum,
þar sem hann fékk góða umönn-
un.
Fyrstu kynni okkar Leifs voru
á fundum í KFUM í Laugarnesi,
þar sem hann var einn af foringj-
unum sem stjórnuðu félagsstarf-
inu. Upp í hugann kemur þegar
hann lék Skugga-Svein í sam-
nefndu leikriti, Leifur átti stór-
leik enda stór og dimmraddaður.
Leifur var félagi í kristniboðs-
flokki sem nefndist Kátir dreng-
ir, en þar fylgdumst við að í
fjöldamörg ár.
Samstarfsmenn vorum við í
ýmiss konar smíðaverkefnum en
á sumrin stundaði ég smíðavinnu
með Leifi. Hann vann m.a. við
byggingu á Þjóðveldisbænum
Stöng í Þjórsárdal, endurbygg-
ingu á Viðeyjarstofu og smíði á
íþróttahúsum Vatnaskógi og
Vindáshlíð auk fjölda annarra
verka. Leifur var vandvirkur
smiður, „máltækið“ hjá honum
var „mæla tvisvar, saga einu
sinni“, ekki vanþörf á þegar
byrjendur áttu í hlut. Óteljandi
eru ferðirnar sem Leifur fór með
vini sínum Sverri Axelssyni upp í
Vatnaskóg til að sinna viðhaldi á
staðnum, í sjálfboðavinnu.
Þegar ég var að byggja yfir
fjölskylduna rétti Leifur mér
oft hjálparhönd og mætti meira
að segja óbeðinn. Eitt sinn var
ég á laugardagsmorgni ásamt
Jennu konu minni að streða við
að skrúfa upp loftaplötur, nema
hvað birtist ekki bjargvættur-
inn Leifur og aðstoðaði okkur
við verkið.
Áhugi á skíðum varð til þess
að margar ferðirnar fórum við,
fyrst á skíðasvæðið í Hveradöl-
um og síðan í Bláfjöll þegar var
opnað þar. Minningar um frum-
stæðar aðstæður, toglyftu, eða
að klöngrast upp brekkur á
gömlum skíðahlunkum. Eitt
sumarið datt okkur í huga að
fara í skíðaferð í Kerlingarfjöll,
Leifur hafði eignast forláta
Bronco-jeppa. Ætlunin var að
sofa í tjaldi og skíða á daginn,
en þegar við komum á skíða-
svæðið var komin grenjandi
rigning, þannig að aldrei var
stigið á skíðin.
Síðustu starfsárin vann Leif-
ur hjá Hitaveitu Reykjavíkur,
þar sem hann tók að sér við-
haldsverkefni sem tengdust
smíðum.
Huldu og nánustu ættingjum
Leifs vottum við Jenna samúð
okkar um leið og ég bið Guð um
að blessa minningu hans.
Gunnar Örn Jónsson.
Kveðja frá KFUM
og KFUK
Í dag kveðjum við kæran fé-
lagsmann, Leif Hjörleifsson.
Leifur hóf ungur þátttöku í
starfi KFUM í húsi sem nefnd-
ist Drengjaborg og stóð við
jarðræktarreit KFUM í Laug-
ardalnum í Reykjavík. Leifur
varð virkur félagsmaður og tók
sem unglingur þá ákvörðun að
gerast liðsmaður Jesú Krists.
Ákvörðun sem mótaði líf hans
og hann hvikaði aldrei frá.
Það munaði um Leif í fé-
lagsstarfinu. Sem ungur maður
var hann leiðtogi í æskulýðs-
starfi félagsins í starfi KFUM í
Laugarnesi og á sumrin var
hann foringi í sumarbúðunum í
Vatnaskógi. Margir fé-
lagsmenn, þá sem drengir,
minnast Leifs með hlýju frá
þessum árum
Leifur lærði tréiðn og starf-
aði við smíðar allan sinn starfs-
aldur. Í frítíma sínum kom hann
jafnframt að mörgum bygging-
ar- og viðhaldsverkefnum á
vegum félagsins, bæði í Reykja-
vík og í sumarbúðunum í Vatna-
skógi og Vindáshlíð. Þau munu
vera æði mörg verkefnin sem
hann bæði undirbjó, verkstýrði
og tók fullan þátt í. Fyrstu
kynni undirritaðs af Leifi voru í
sjálfboðavinnu í Vatnaskógi en
þar lagði hann gjörva hönd á
margt allt fram á síðustu ár. Í
slíkum ferðum var oft glatt á
hjalla og mörg málefni krufin,
hvort sem þau snerust um
stjórnmál eða félagsstarfið.
Leifur hafði ljúfa og hlýja
nærveru. Hann var léttur í lund
og það var ávallt gott að leita til
hans hvort sem það snerist um
góð ráð eða að sinna einhverju
verkefni. Hann vildi veg KFUM
og KFUK ávallt sem mestan og
tók alla ævi virkan þátt í starfi
þess. Hann mætti á vikulega
fundi í aðaldeild KFUM og söng
með karlakór KFUM meðan
heilsan leyfði.
Fyrir hönd félagsins flyt ég
fjölskyldu hans samúðarkveðju.
Minning um góðan félaga lifir.
Helgi Gíslason formaður
KFUM og KFUK á Íslandi.
Kveðja úr Vatnaskógi
Í dag kveðja Skógarmenn
góðan dreng, öflugan sjálfboða-
liða og traustan vin. Leifur var
ljúfmennskan holdi klædd,
lúmskur húmoristi og alltaf
tilbúinn að taka þátt í uppbygg-
ingu, viðhaldi og rekstri stað-
arins. Segja má að Leifur hafi
komið að byggingu allra húsa í
Vatnaskógi að Gamla skála und-
anskildum: Bátaskýli, Kapella,
Matskáli, Laufskáli, Leikskáli,
Lerkiskáli og Birkiskáli.
Leifur var yfirsmiður að Mat-
skálanum ásamt Guðbjarti
Andréssyni þegar það hús var
byggt árin 1964-68. Á þeim ár-
um voru í Skóginum drengir
sem síðar urðu landsþekktir
skemmtikraftar undir nafninu
„Kaffibrúsakarlarnir“. Sagan
segir að þeir Leifur og Guð-
bjartur séu fyrirmyndin að þeim
dúett.
Leifur sat í stjórn Vatnaskóg-
ar í 20 ár, árin 1957-77, þar af
varaformaður nær allan þann
tíma. Leifur var sæmdur gull-
merki Skógarmanna KFUM 15.
september árið 2000.
Þær eru ófáar stundirnar
sem Leifur hefur gefið æsku Ís-
lands með vinnu sinni í Vatna-
skógi og fyrir það þökkum við
sem nú njótum þess sem hann
skildi eftir sig þar.
Skógarmenn KFUM senda
fjölskyldu Leifs innilegar sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd Skógarmanna
KFUM,
Ársæll og Ólafur.
Ástkær faðir okkar, bróðir, vinur og afi,
KRISTMUNDUR SIGURÐSSON
málari,
Rauðavaði 5,
Reykjavík,
lést á Dennicketorp, Svíþjóð, laugardaginn
2. desember. Kristmundur verður jarðsettur
í Grafarvogskirkju föstudag 15. desember og hefst útförin
klukkan 13.
Kristmundur Axel Kristmundsson
Sigurður Freyr Kristmundsson
Jónína Guðný Kristmundsdóttir
Anna Stefanía Kristmundsdóttir
Hrefna Sigurðardóttir
Elísabet Kristjánsdóttir
og barnabörn
Faðir okkar,
ÓLAFUR EGILSSON
frá Hnjóti,
Örlygshöfn,
lést á Vífilsstaðaspítala 9. desember. Hann
verður jarðsunginn frá Sauðlauksdalskirkju
laugardaginn 16. desember klukkan 14.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á Sauðlauksdalskirkju (kt. 560269-3669,
bankanr. 0153-05-10000).
Anna Heiða Ólafsdóttir
Guðný Ólafsdóttir Sverkmo
Egill Ólafsson
og fjölskyldur
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTBJÖRG SIGJÓNSDÓTTIR,
Espigerði 16,
sem lést á Hrafnistu í Reykjavík
þriðjudaginn 5. desember, verður
jarðsungin frá Grensáskirkju mánudaginn 18. desember
klukkan 13.
Sigrún Gísladóttir Hörður Geirlaugsson
Tómas Gíslason Ingibjörg Magnúsdóttir
Gísli Friðrik Gíslason Birgit W. Hansen
barnabörn og barnabarnabörn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
ömmusystir,
MARÍA EGGERTSDÓTTIR,
Karlagötu 7,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Mörk 6.
desember, verður jarðsungin frá Seljakirkju
mánudaginn 18. desember klukkan 15.
Jóhann Teitur Ingólfsson
Halldóra Ingólfsdóttir Kjartan Birgisson
Hildur Kjartansdóttir
María Kjartansdóttir
Kristín, Jóhannes og Lilja Sólrún