Morgunblaðið - 09.03.2018, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2018
✝ Guðlaug Jó-hanna Jóns-
dóttir, Góa, fædd-
ist á Vopnafirði
26. maí 1934. Hún
lést á sjúkrahús-
inu á Akureyri
25. febrúar 2018.
Foreldrar
hennar voru Jón
Guðjónsson, f.
1901, d. 1982,
skósmiður, og
k.h. Regína S.
Gunnarsdóttir, f. 1911, d.
1976. Guðlaug var önnur í
röð sex barna þeirra.
Góa var flutt í Miðfjarðar-
nes á Langanesströnd aðeins
fárra daga gömul þar sem
hún ólst upp hjá móðurfor-
eldrum og frændfólki.
Fjórtán ára gerðist hún
vinnukona á Skeggjastöðum.
Seinna vann hún sem vinnu-
kona hjá frændfólki sínu suð-
ur í Reykjavík, á vertíð í
Keflavík og í Vestmanna-
eyjum.
Góa giftist árið 1954 Svein-
birni K. Jóensen, f. 1932, d.
1999, þau slitu samvistir
1970. Börn þeirra eru: 1)
Grétar Óli, f. 1953, maki
Ragnheiður G. Þorsteins-
dóttir, og eiga þau þrjú börn
og sjö barnabörn. 2) Gunnar
Marinó, f. 1954, maki Lilja G.
Finnbogadóttir og eiga þau
einn son. 3) Margrét Selma, f.
1956, og á hún
tvö börn og
fjögur barna-
börn. 4) Angela
Rós, f. 1958, og
á hún einn son
og tvö barna-
börn. 5) Sigríð-
ur, f. 1959,
maki Steinn Jó-
hann Jónsson
og eiga þau
þrjár dætur og
tvö barnabörn.
6) Friðbjörg, f. 1960, maki
Björgvin Baldursson, d. 2007,
og á hún einn son. 7) Regína,
f. 1961, maki Tryggvi Aðal-
björnsson og eiga þau tvö
börn og fjögur barnabörn. 8)
Bylgja, f. 1962, maki Sig-
urgeir B. Hreinsson og eiga
þau þrjú börn og fimm
barnabörn.
Góa og Sveinbjörn bjuggu
á Þórshöfn þar sem þau ráku
útgerð auk þess sem hún
sinnti ýmsum þjónustu-
störfum meðfram stóru
heimilinu. Eftir að þau slitu
samvistir flutti Góa til
Akureyrar með yngstu stelp-
urnar þar sem hún bjó lengst
af og starfaði til dánardags.
Sambýlismaður hennar
seinni árin var Rögnvaldur
Egill Sigurðsson, f. 1938.
Útför Góu fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 9.
mars 2018, klukkan 13.30.
Elsku amma Góa; gullfalleg,
góð, hlý, þrjósk og gestrisnin
engu lík.
Þegar við horfum aftur í tím-
ann var alltaf svo gott að koma
til ömmu. Hjallalundurinn og
Snægilið geyma ótalmargar
æskuminningar þar sem hún
var alltaf til í að spila og snúast
í kringum okkur. Og eitt var
alltaf hægt að treysta á – að
þaðan færi maður ekki svang-
ur, og ekki breyttist það eftir
því sem árin liðu og við uxum
úr grasi. Það borgaði sig heldur
alls ekki að kíkja í heimsókn
nýbúinn að borða, því „nei
takk“ var ekki tekið sem gilt
svar þegar hún bauð fram veit-
ingarnar. Enda hafði hún alltaf
miklar áhyggjur af því að börn-
in myndu nú ekkert fá að borða
heima hjá sér. En allt var þetta
af einskærri umhyggju fyrir
fólkinu sínu sem hún var svo
stolt af.
Handlagnari konu er erfitt
að finna, vettlingar og sokkar í
bílförmum og framleiðslan hélt
áfram nánast fram á síðasta
dag. Og engin spurning um að
þetta voru alltaf bestu vettling-
arnir og oftast var maður send-
ur í burtu með eitthvað nýtt og
hlýtt. Allt postulínið sem hún
málaði, seríurnar og dúkarnir
sem hún heklaði og við eigum
til minningar.
Nú kveðjum við elsku ömmu
með miklum söknuði, en erum
um leið svo þakklát. Það hent-
aði henni ekki að þurfa aðstoð
við hlutina enda alla sína ævi
þurft að hafa fyrir þeim sjálf.
Því erum við viss um að hún sé
komin á stað þar sem henni líð-
ur vel. En mikið sem það verð-
ur skrýtið að kíkja ekki í heim-
sókn í Skessugilið, spila og
borða eitthvað gott.
Þín
Elmar, Erna
og Eydís.
Elsku amma Góa. Ég trúi
ekki að ég sitji hér og þurfi að
skrifa minningargrein um þig.
Ég trúi ekki að þú sért farin frá
okkur. Þú varst heimsins besta
amma. Faðmurinn þinn svo
hlýr og endalaust stór. Litla
barnshjartað beið alltaf með
eftirvæntingu eftir að komast
norður og fá knús. Þú bakaðir
bestu kleinur sem ég hef
smakkað, prjónaðir betur en
nokkur annar og auðvitað hafð-
irðu, eins og ömmum er tamt,
stöðugt áhyggjur af því að mað-
ur hefði ekki borðað nóg.
Þær eru svo margar minn-
ingarnar sem koma í hugann nú
þegar þú ert farin frá okkur.
Þú skipaðir svo endalaust stór-
an sess í æsku minni. Ég sé þig
fyrir mér nýkomna frá Kanarí,
í þetta skiptið svo brún að ég
þekkti þig varla, með klút um
hálsinn sem þú festir með nælu.
Alltaf svo ævintýralega fín.
Það var ómetanlegt að eiga
þig að þegar mamma og pabbi
fóru til útlanda. Þá komst þú
suður, leystir mömmu af í
vinnunni, bjóst hjá okkur á
Hofteignum og passaðir upp á
mig. Eitt skiptið þegar ég var
unglingur var mér boðið í partí
svo ég ákvað að spyrja þig
hvort það væri ekki í lagi að ég
færi. Hvort það var nú, það var
líka ball þetta kvöld sem þig
langaði á. Við ákváðum að
valda foreldrum mínum ekki
óþarfa áhyggjum og héldum
þessu fyrir okkur. Saman að
svindla.
En svona varst þú elsku
amma, svo félagslynd og
skemmtileg. Ef það var ekki
ball þá varstu einhvers staðar
að spila kana. Önnur minning
frá unglingsárunum er þegar
þú heyrðir af því að ég ætti
kærasta, þá 15 ára gömul. Ekk-
ert að skafa utan af því spurðir
þú mig hvort ég væri ekki
örugglega á pillunni. Þú hefur
sennilega velt því fyrir þér
hvort ég ætlaði mér eins geyst í
barneignirnar og þú. Kjarna-
kona sem þú varst, með börnin
þín átta og öll undir 10 ára
aldri. Þegar móðurhlutverkið
hefur reynst mér erfitt hugsa
ég oftar en ekki til þín. Það er
sár tilhugsun að Ragnheiður
Ósk skuli ekki hafa fengið tæki-
færi til að kynnast þér, en ég
mun svo sannarlega segja
henni sögur um þig þegar hún
hefur aldur til og spila við hana
tveggja stokka spil í minningu
langömmu hennar.
Hvíldu í friði, elsku amma
mín, þín er sárt saknað.
Harpa Grétarsdóttir.
Guðlaug Jóhanna
Jónsdóttir
✝ Erla SigríðurHansdóttir
fæddist á Akranesi
19. september
1938. Hún lést á
hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi
23. febrúar 2018.
Móðir hennar
var Ingibjörg Sig-
urðardóttir frá
Akri á Akranesi, f.
1906, d. 1950. Systir Erlu sam-
mæðra er Edda Kolbrún Klem-
enzdóttir, f. 1943.
Erla ólst upp hjá fósturfor-
eldrum sínum, Ólafíu Guðrúnu
Björnsdóttur, f. 1899, d. 1981,
og Ellert Jónssyni, f. 1903, d.
1985, í Akrakoti í Innri-Akra-
neshreppi. Fóstursystkini Erlu
voru Guðbjörg, f. 1925, d.
1991, Sigríður, f. 1927, d. 2004,
og Björn, f. 1929, d. 1984.
Sævar Þór, f. 1992, maki Hild-
ur Eva Ómarsdóttir og eiga
þau eitt barn. f) Heiðrún Ósk,
uppeldisdóttir, f. 1979, maki
Kjartan Gunnsteinsson og eiga
þau þrjú börn. 2) Ellert, f. 2.
des. 1957, maki Gunilla Kolm.
Börn hans: Johan Erik, f. 1988,
maki Lisa Max, og Emil Linus,
f. 1990, maki Sara Lidefjord.
3) Edda Björk, f. 12. ágúst
1959. Börn hennar: a) Erla
Björk, f. 1986, á hún eitt barn.
b) Róbert, f. 1992. c) María
Rún, f. 1996, maki Hörður
Snær Pétursson og eiga þau
eitt barn. 4) Gunnar Ársæll, f.
12. feb. 1973, maki Fjóla
Benný Víðisdóttir. Barn hans
Björg Erla, f. 2006.
Erla Sigríður gekk hefð-
bundna skólagöngu, fyrst í
barnaskóla í Innri-Akranes-
hreppi og síðan í gagnfræða-
skóla á Akranesi. Auk húsmóð-
urstarfa vann Erla aðallega
við fiskvinnslu í heimabyggð
og í álverinu á Grundartanga
meðan heilsan leyfði.
Erla verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag, 9. mars
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
Erla giftist 29.
desember 1957 Ár-
sæli Eyleifssyni
sjómanni frá Akra-
nesi, f. 6. mars
1929, d. 2. mars
2001. Foreldrar
hans voru Sigríður
Sigmundsdóttir, f.
1900, d. 1972, og
Eyleifur Ísaksson,
f. 1882, d. 1976.
Erla og Ársæll
eignuðust fjögur börn: 1)
Ólafía Guðrún, f. 11. nóv. 1956,
maki: Sigfús Þór Elíasson.
Börn hennar: a) Ársæll Þór, f.
1973, maki Kamilla Sveins-
dóttir og eiga þau þrjú börn.
b) Engilbert, f. 1978, d. 2010.
c) Eyþór, f. 1982, maki Lilja
Erlendsdóttir og eiga þau tvö
börn. d) Elías Þór, f. 1988,
maki Ásdís Svava Hallgríms-
dóttir og eiga þau tvö börn. e)
Mín yndislega móðir, Erla Sig-
ríður Hansdóttir, lést á föstudegi.
Eða eins og mamma hefði kallað
það: Föstudegi til fjár. Ég kýs að
kalla það: Föstudagur til upprisu
og frelsis. Þegar maður ætlaði að
standa í stórræðum, kaupa bíl,
íbúð og fleira þá voru dagar í vik-
unni sem ekki mátti gera þessa
hluti á; til mæðu, þrifa og það
langversta var til moldar. Betri
voru dagar sem voru til sigurs,
frama, fjár og það besta til lukku.
Þannig var mamma, hún var allt-
af að hugsa það besta fyrir mann,
allt niður í minnstu smáatriði.
Hún vildi líka að sonurinn liti vel
út. Klippingin á syninum var yf-
irleitt ekki eins og hún taldi flott-
ast. Mamma, sönn sjálfri sér,
minnti mig á þessa skoðun sína
síðustu tímana sem hún var vak-
andi. Og ég svaraði eins og alltaf:
„Svona finnst mér þetta flottast,
mamma.“ Þegar ég sagði við hana
á þriðjudagskvöldið: „Þú reynir
að láta þér batna, mamma mín,“
svaraði hún í gríni: „Já já, það er
alltaf svo mikið að gera hjá mér.“
Mamma alltaf sjálfri sér lík, frá-
bær.
Ég er svo þakklátur fyrir að
hafa fengið að vera hjá þér loka-
stundirnar og fengið að kveðja
þig eins og þú áttir svo sannar-
lega skilið. Það var ótrúlegt að
fylgjast með er þú beiðst eftir að
við værum öll komin til þín til að
kveðja. Mamma, þú ert hörkutól.
Ég er í dag karlmaðurinn sem
þú gerðir mig að, mamma.
Öll tungumál heimsins ná ekki
að tjá hve sárt ég sakna þín,
mamma.
Loksins fékkstu frið fyrir
verkjum og kvölum. Það gleður
mig.
Þú ert fyrsta manneskjan sem
elskaðir mig, skilyrðislaust, alltaf.
Þú ert mín fyrsta ást og munt
eiga hjarta mitt að eilífu.
Ég get varla ímyndað mér
hvernig er að geta ekki hringt í
þig eða séð þig. Stóðst með mér.
Verndaðir og barðist fyrir mig.
Hafðir áhyggjur af mér. Hjúkr-
aðir mér og hvattir. Alltaf stutt í
gleði og grín.
Ó mamma hve ég elska þig.
Mamma, þú veitir mér inn-
blástur með hvernig þú lifðir og
munt halda áfram að gera það
þangað til að ljós mitt slokknar og
við hittumst á ný.
Gunnar Ársæll.
Ég kynntist Erlu árið 1995
þegar ég og Gunnar Ársæll, son-
ur hennar, hófum okkar sam-
band. Erla var mjög skemmtileg
kona sem sagði það sem hún
hugsaði og sá hlutina öðrum aug-
um en ég sjálf og var gaman að
hlusta á vangaveltur hennar um
lífið og tilveruna. Hún var mjög
eftirtektarsöm og stundum ein-
um of því hún tók alltaf eftir því
þegar ég hafði bætt á mig og lét
mig vita af því, á meðan hún
klappaði mér góðlátlega á mag-
ann. Hún hafði gaman af að
spjalla og ein skemmtileg minn-
ing er þegar við Gunnar fórum
með henni til Svíþjóðar að heim-
sækja Ella son hennar og fjöl-
skyldu. Hún talaði við flesta sem
hún hitti, bláókunnugt fólk úti á
götu, í verslunum og víðar og það
á íslensku. Það var frábært að
fylgjast með svipnum á Svíunum
sem skildu ekki neitt en voru
samt heillaðir af henni.
Erla var búin að vera veik lengi
og núna er hún komin í Drauma-
landið þar sem hún kvelst ekki
lengur. Sorgin er samt mikil hjá
okkur eftirlifendum og tárin
mörg. Ég er þakklát fyrir að hafa
getað verið við hlið Gunnars síð-
ustu dagana í lífi hennar og sjá
þessa sterku ást á milli þeirra.
Hann stoppaði ekki að strjúka
henni, halda í höndina á henni,
greiða henni og tala við hana.
Hann sagði henni aftur og aftur
hversu mikið hann elskaði hana
og að hún væri besta mamma í
heimi. Ég verð henni ávallt þakk-
lát fyrir það hversu góðan mann
hún ól upp. Ég verð ávallt þakklát
fyrir öll árin sem ég var henni
samferða. Og ég er þakklát fyrir
að við Gunnar og dóttir okkar,
Björg Erla, vorum hjá henni síð-
asta aðfangadagskvöldið hennar.
Hún var orðin svo slöpp að hún
komst ekki langt þannig að við
borðuðum með henni inni á her-
berginu hennar á Elskuleg
tengdamóðir er látin á áttugasta
aldursári með börn sín sér við
hlið. Efalaust var hún hvíldinni
fegin, þar sem hún var fyrir all-
nokkru búin að tapa heilsunni og
lífsneistinn mikið dofnað, enda
verið alveg rúmliggjandi síðasta
árið.
Erla ólst upp hjá vandalausum,
en við gott atlæti hjá hjónunum
Ólafíu Guðrúnu Björnsdóttur og
Ellert Jónssyni í Akrakoti. Móðir
hennar var ófær um að sjá henni
farborða vegna veikinda og lést
tiltölulega snemma. Blóðfaðir
hennar vildi ekki kannast við
hana né hafa neitt með hana að
gera, þótt hann viðurkenndi hana
óopinberlega á gamals aldri, en
allt of seint fyrir Erlu. Þetta olli
henni miklum sárindum sem barn
og unglingur og setti svo sann-
arlega mark sitt á allt hennar lífs-
hlaup. Erlu þótti mjög vænt um
uppeldisforeldra sína og var í
góðu sambandi við þau alla tíð og
skírði börn sín eftir þeim báðum.
Erla flutti ung að heiman, enda
þurfti hún að vinna fyrir sér eins
og þá tíðkaðist. Hún giftist Ársæli
Eyleifssyni sjómanni ung að ár-
um og bjó honum og börnum
þeirra heimili á Akranesi, en Ár-
sæll lést fyrir 17 árum. Erla lifði
því hefðbundnu lífi sjómannskon-
unnar, þar sem heimilisfaðirinn
var oft langdvölum að heiman
vegna vinnu sinnar. Auk heimilis-
starfa vann Erla ýmis störf, að-
allega við fiskvinnslu, en síðast á
Grundartanga. Eftir andlát Ár-
sæls var hún mikið í sambandi við
gamlan vin, Ólaf Ágúst Jónsson,
sem hafði orðið ekkill á svipuðum
tíma. Var það báðum til gæfu og
gleði. Fyrir rúmum áratug tók
heilsu Erlu smám saman að
hraka uns hún hætti að geta séð
um sig sjálf. Flutti hún fyrir fjór-
um árum á hjúkrunarheimilið
Höfða, þar sem hún lést.
Stundum gerir maður sér ekki
grein fyrir verðmæti augnabliks-
ins fyrr en það er orðið að gamalli
minningu. Strákarnir mínir eiga
sér t.d. mörg góð minningabrot
frá því þegar þeir voru í pössun
hjá afa og ömmu uppi á Skaga,
þar sem þeir voru fordekraðir og
allir dagar nammidagar. Og þeg-
ar heimilishundurinn okkar hann
Flóki var sendur í pössun á sama
stað þegar fjölskyldan brá sér í
ferðalag skildum við aldrei í því
að hann leit ekki við hundamatn-
um sínum í fleiri daga eftir heim-
komuna. Seinna komumst við að
því að það var bara lagt á eldhús-
borðið fyrir einn í viðbót, þar sem
hundurinn sitjandi á stól og með
smekk borðaði sama mat og afi og
amma!
Tengdamóðir mín var kona
sem tekið var eftir fyrir útlit og
glæsileika. Hún var alltaf óað-
finnanlega tilhöfð. Hárið, fötin,
skartið og málningin, allt eins
fullkomið og fínt og mögulegt var.
En það gat tekið sinn tíma og
hreyfði ekki við henni þótt fjöl-
skyldumeðlimir væru á stundum
orðnir óþolinmóðir að bíða eftir
henni. Sama var upp á teningnum
ef hún átti að mæta einhvers stað-
ar; tíminn gat orðið svolítið af-
stæður. En svo hætti maður að
taka eftir þessu, þetta var bara
Erla tengdamamma.
Erla, góða Erla!
eg á að vagga þér.
Svíf þú inn í svefninn
í söng frá vörum mér.
Kvæðið mitt er kveldljóð,
því kveldsett löngu er.
(Stefán fá Hvítadal)
Lífshlaup glæsilegrar konu er
á enda. Hvíl í friði Erla mín.
Sigfús Þór Elíasson.
Dvalarheimilinu Höfða og opn-
uðum jólapakkana þar. Það er
dýrmæt minning.
Hvíldu í friði kæra Erla. Ég
elska þig. Takk fyrir að vera
svona góð við mig og Björgu
Erlu.
Fjóla Benný.
Elsku amma mín. Þú upplifðir
minn fyrsta andardrátt og ég
þinn síðasta, við áttum saman 31
ár og einnig sama nafn ásamt svo
mörgu öðru. Þetta 31 ár skilur
eftir ótal góðar minningar og
marga bíltúra og Akraborgar-
ferðir. Þú varst alltaf svo góð við
mig og hjá þér leið mér alltaf vel
enda leitaði ég mikið til þín þegar
ég var lítil.
Þegar ég hugsa um líf þitt frá
því þú fæddist þá er pínu eins og
þú hafir verið áskrifandi að hindr-
unum og mótlæti en alltaf barð-
istu áfram með höfuðið hátt,
kvartaðir ekki, vannst fyrir öllu
þínu og það var alltaf stutt í
gleðina. Þú varst algjör sigurveg-
ari, hæfileikarík, klár, ákveðin og
einstök og ég mun stolt segja
strákunum mínum sögur af þér í
framtíðinni.
Að vita til þess að þér líði núna
loksins vel eftir áralangar þján-
ingar og veikindi gerir sorgina
léttari og ég sé þig fyrir mér ham-
ingjusama hlæjandi þínum yndis-
lega hlátri. Reynslubankinn er
stór sem þú ferð með með þér yfir
í næstu verkefni.
Hlakka til að sjá þig hinum
megin við regnbogann þegar
minn tími kemur.
Þín
Erla.
Maður veit aldrei hve mikið
maður mun sakna manneskju
fyrr en hún er tekin frá manni.
Þannig líður mér núna um Erlu
ömmu. Amma var ein af bestu
manneskjum í heimi. Hún hrósaði
mér alltaf fyrir hve góðar ein-
kunnir ég fékk, hve góð ég væri
að teikna, hve flott ég væri alltaf,
hve fallegt höfuðlag ég væri með,
hve falleg ég væri og fleira. Alltaf
þegar við gáfum henni afmælis-
gjöf eða jólagjöf eða bara eitthvað
vildi hún alltaf vita verðið svo hún
gæti borgað okkur til baka (auð-
vitað gáfum við það aldrei upp).
Amma var alltaf öðruvísi og það
elskaði ég líka við hana, hún sagði
bara það sem henni fannst.
Amma hélt í höndina mína í 11 ár
en mun alltaf halda um hjartað
mitt. Þegar einhver sem þú elsk-
ar deyr, þá er ekkert sem kallast
að komast yfir það. Þú verður
bara að halda áfram einn dag í
einu og geyma þau í hjarta þínu.
Núna þegar ég missti ömmu er ég
þakklátari fyrir allt sem lífið gef-
ur mér. Þótt ég vissi að amma
gæti verið að fara var ég samt
ekki tilbúin þegar hún fór.
Amma, ég myndi gera allt til að
geta knúsað þig aftur. Ef þú færð
tækifæri til að horfa niður á mig
þá vona ég að þú vitir að ég sakna
þín. Ég sit hér og hvísla: „Ég
sakna þín“ og trúi að þú heyrir
einhvern veginn. En ég veit að ég
mun hitta þig aftur amma. Það
var brjálað veður rétt áðan en
núna, á meðan ég skrifaði þessi
orð, skein sólin inn um gluggann
minn. Ég veit að þetta ert þú.
Björg Erla.
Mig langar með fáum orðum að
minnast vinkonu minnar Erlu
Sigríðar Hansdóttur sem lést 23.
febrúar síðastliðinn.
Við Erla ferðuðumst mikið
saman innanlands og nutum þess
að skoða fallega og fjölbreytta
landið okkar saman. Þetta voru
góðar og dýrmætar stundir.
Einnig fórum við til útlanda og
þótti þér það bæði spennandi og
skemmtilegar ferðir. Ferðin okk-
ar til Lundúna er ofarlega í huga
og einnig ferðin okkar til Banda-
ríkjanna og Kanada. Sú ferð var
fróðleg og góð og minnist ég þess
sérstaklega þegar við heimsótt-
um leiði skáldsins Káins, eða
Kristjáns Níelsar Jónssonar eins
og hann var skírður. Þú minntist
oft á þessa stund og fórst þá iðu-
lega með síðasta versið úr ljóði
hans „Sólskinið í Dakota“ Með
þessu versi vil ég kveðja þig í
hinsta sinn og þakka þér fyrir
góðar stundir, Erla mín.
Þegar ég er fallinn frá
og fúna’ í jörðu beinin,
verður fögur sjón að sjá
sólina skína’ á steininn.
Þinn vinur
Ólafur (Óli).
Erla Sigríður
Hansdóttir